Zoals de meeste van jullie wel weten had ik door mijn bevalling en kraamperiode Post Traumatische Stress Syndroom PTSS kregen.

♡ 17 jaar geleden leerde wij elkaar kennen door:  * gemeenschappelijke vrienden.  * zelfde vaste plek van uitgaan (toeters).  * ik die toen een relatie had met jou beste vriend.♡ jij kreeg toen ook een relatie verloren het contact een beetje uit het hoog maar zagen elkaar nog wel.♡ mij toenmalige relatie raakte uit en die van jou ook, daar was de vraag zullen we een keer samen uiteten gaan.♡ altijd gezellig hapje eten drankje der bij en bijkletsen.♡ jij die mij toen al aangaf me leuk te vinden, ik die niet durfde en maar zei nee want dat maakt onze vriendschap kapot en dat wil ik niet.♡ zag de teleurstelling en na het etentje gaf je me nog wel een zoen op me moment en ging ik de ene kant op en jij de andere.♡ met gemixte gevoelens kwam ik thuis en dagen/weken spookte je nog door m'n hoofd.♡ weken/maanden/jaren gingen voorbij zonder elkaar gezien/gesproken te hebben.♡ we hadden elkaar niet op sociale media, tot die ene dag ik je weer vond op Facebook en je dus ook meteen een vriendschapsverzoek stuurde.♡ Me hart ging als een gek te keer.♡ Daar was het geluidje Patrick Duppen heeft je vriendschapsverzoek geaccepteerd.♡ je posten nooit veel maar je was er weer niet in het niks verdwenen zoals al die jaren.♡ Ik liked je posts en jij die van mij maar daar bleef het bij.♡ tot die dag dat ik je op het parkeerterrein van de ah xl tegen kwam.♡ beide in shock maar God wat was het goed je te zien.♡ Ik moest helaas snel door zat in m'n pauze en jij moest ook gaan want je had een dagje met je zoon Dion.♡ met een versnelde hartslag en me hoofd in gedachten zat ik de rest van de dag op m'n werk jeetje waar heb jij al die tijd uitgehangen.♡ zat zelf niet lekker in me vel die tijd depressie burnout etc dus heb verder niet gehandeld naar je weerzin.♡ mijn depressie werd erg en zetten zich door in angst en paniekstoornissen, hyperventileren en noem het maar op.♡ hierbij was Facebook mijn uitlaatklep want ja blogs schrijven had ik toen nog geen idee van.♡ pling daar ging me messenger huh wie zou dat nou zijn pff laat me met rust is de eerste gedachten, tot ik keek en zag dat jij het was met enkelt een berichtje als je wilt praten app me dan en je 06 erbij.♡ jij die het niet verwacht had want ik die dat normaal nooit doet, deed dit dus nu wel een keer.♡ van heel veel appen en bellen zoveel begrip van jou kant, jij die ook zoveel shit had mee gemaakt en nu ook kampte met een burnout.♡ kwamen de kriebels en de hoge hartslag van zoveel jaar geleden weer terug.♡ daarbij kwam ook de vraag van jou kant zullen we de sprong in het diepe samen wagen, waarop ik zonder aarzelen zei ja laten we dat doen.♡ daar was mijn happy feel vertelde het direct aan me moeder want daar sliep ik toen omdat ik niet alleen thuis kon zijn gezien de paniekaanvallen.♡ me moeder bezorgd als altijd zei gaan jullie niet te snel en het enige wat ik zei was mam dit voelt goed hij begrijpt mij echt en we kennen elkaar denk ik wel door en door..♡ het heb nog even wat daagjes geduurd maar daar was dan eindelijk de zondag 26 januari 2020 de dag dat we elkaar zagen /zoende.♡ die dag zijn we met je jongste zoon Timothy naar de kapper geweest en naar je ex om hem terug te brengen om vervolgens onze dag samen verder door te brengen. ♡ Heerlijk naar het strand van Zandvoort geweest super koud dat wel uiteindelijk terug naar mijn huis daar besloten de dag nog niet te eindigen lekker gaan eten bij La Cubanita.♡ de avond viel en kon me niet bedenken dat deze zou stoppen en we dus beiden weer alleen zouden zijn, dus besloot ik met jou mee te gaan naar Amsterdam.
Zo zijn we nu al bijna 3 jaar samen en nog steeds zo ontzettend gelukkig en gezegend met jou!!1 kleine meid rijker en een huis van echt ons samen.Hou van jou mijn liefste.

Vreselijk vind ik ze helemaal omdat ik dacht dat, dat hoofdstuk was afgesloten..

ga ik dan doen proberen een beetje op te ruimen en schoon te maken want ja alles is vies en smerig.

Na uiteraard een beroerde nacht in het ziekenhuis, heb ik sochtends maar even naar het kraamhulp bedrijf gebeld want anders stond onze kraamhulp voor een dichte deur om 09uur. Ik had namelijk niet haar rechtstreekse nummer. Bedrijf ging het door geven en zodra ik wist dat ik naar huis ging kon ik weer bellen. Nog geen 10 minuten later ontving ik een whats app berichtje van onze kraamhulp. Zo lief dat ze het super erg voor me vond en dat ze gister al met geen fijn gevoel weg ging. Daarbij zei ze ook dat ze snel weer hoopte ons te zien. 

Na een nacht met te weinig slaap, in en uit bed stappen was een pure drama door de wond. Kleine moest gevoed worden wij geven dan wel flesvoeding, dus manlief ook zo nu en dan uit zn bed gesleurd. Om vervolgens de deur om 09uur weer open te doen voor de kraamzorg. Bij het opstaan voelde ik me al niet helemaal lekker dat bleek ook wel later in het verhaal. 

Zondag 28 feb mochten we dan naar huis, ik kon weer een beetje lopen, Rosa-Linn deed het prima en ik pijn vrij op wondpijn na dan natuurlijk. Ik zei de zusters gedag in het ziekenhuis en met de rolstoel ging ons gezin lekker naar huis om ons leven met zn 4tjes te beginnen.

Bij deze stel ik jullie voor aan ons mooie meisje. 

Om 20:30uur werd ik wakker op de IcU en was het voor mij heel raar. Ik voelde me leeg, geen pijn meer maar ook het gevoel alsof je een compleet stuk kwijt bent wat ook zo is natuurlijk want ik was compleet onder narcose.