Sinds Hannah 1 is geworden hoor ik vaak: "loopt ze al?" Of "oh kan ze nog niet lopen?!" 

Vorige week wilde Hannah 4 dagen achter elkaar geen middagslaapje doen. Dus dacht ik, zij is toe aan 1 slaapje overdag in plaats van 2. Ik was er echt van overtuigd. Dus ik ging lezen op internet hoe ik dat het beste kon doen. Dat kwam neer op: vroeg lunchen en dan daar bed. Dit steeds een beetje opschuiven tot je kind op een normale tijd kan mee lunchen en smiddags naar bed kan.

Het is alweer meer dan een jaar geleden die kraamweek, maar toch leuk om het op te schrijven. Het staat me allemaal nog goed bij en het was een hele fijne week, dat mag ook wel eens gedeeld worden.

Als er iemand ongeduldig is ben ik het wel! Vraag het maar even aan mijn man en familieleden. Ik was 20 december uitgerekend en heb zelf altijd gezegd dat Hannah de 14e zou komen. Dat wilde ik ook gewoon heel erg graag, omdat mijn man en vader ook op de 14e jarig zijn (wel in een andere maand). Iedereen verklaarde me voor gek, "misschien wordt ze wel in het nieuwe jaar geboren", werd er tegen ons gezegd. Ik kon dat toen niet goed hebben.

Na die 20 weken echo was het wel duidelijk dat ons meisje aan de kleine kant was. We waren geschrokken na de echo in Breda, maar na een 2e bezoek aan het ziekenhuis daar was het wel duidelijk dat het minder ernstig was dan in eerste instantie gezegd was. Gewoon een lief klein knuffelig baby'tje zat er volgens mijn moeder in mijn buik. Ja dat klinkt beter! 

Na de teleurstelling die we moesten verwerken toen ik korter zwanger bleek dan gedacht konden we genieten. Alles zag er goed uit volgens de verloskundige en daar vertrouwden we op. Ik ging steeds minder googlen over wat er fout kon gaan en ik ging juist meer op zoek naar leuke dingen rondom de zwangerschap.

Toen Nim en ik in 2014 een relatie kregen was ik gelijk heel erg duidelijk: ik wil dolgraag moeder worden en het liefst nog jong ook. Je hebt het natuurlijk in het leven niet altijd voor het zeggen, maar ik kan nu zeggen dat de toekomst die ik toen voor ogen had wel uitgekomen is. Mijn man stond daar iets anders in; hij neemt het leven zoals het komt en ziet wel waar het schip strand. 

Dit zijn wij! Papa Nim (37), mama Marloes (27) en Hannah (1)