Een zwangerschap om door een ringetje te halen. Weinig tot geen last van zwangerschapssymptomen. Alleen in de eerste paar weken, tot ongeveer de 8/9e week wat last van misselijkheid gehad, maar gelukkig ook niet hoeven overgeven. Daardoor bleef het besef dat ik zwanger was misschien ook wat langer weg?!Wat was het bijzonder om de allereerste keer de hartslag van de baby te horen. Gek dat daar een kleintje in groeit, en dat terwijl je nog niets aan mijn buik zag.Op de 20 weken echo was het bovenbeentje van de kleine iets aan de kleine kant, maar hey, ik ben ook niet de grootste met m’n 1.60m. Dus geen reden voor paniek. Rond de 28 weken waren er dan toch meer zorgen bij de verloskundige. Mijn buik voelde ‘te groot’, maar volgens de centimeters was hij ‘te klein’. Ik hoorde het woord zwangerschapsdiabetes vallen. Linearecta door naar de bloedafname om te kijken wat mijn bloed vertelde.Gelukkig geen zwangerschapsdiabetes. Maar waarom klopte het dan niet? In die week een extra groei echo gehad en daar zagen ze de boven en onderbeentjes die wat ‘kleiner’ waren.Zo nuchter als ik ben maakte ik me nog steeds geen zorgen.. Wel werd er in mijn 32e week toch weer een extra groei echo ingepland om te kijken of de achterstand gelijk bleef. En ja, zo was het. Anderhalve week daarna werden we weer naar het Prenataal Screenings Centrum gestuurd en werd er weer een uitgebreide groei echo gemaakt. Ze merkte wel iets op, maar zou het met onze verloskundige overleggen. Oké prima, we horen het wel.De dag daarna werd ik op mijn werk opgebeld door de verloskundige, of ik alsjeblieft met spoed naar het ziekenhuis wilde gaan want de groei van het kindje liep toch enkele weken achter op schema. Ik weet nog dat ik vroeg of ik mijn werk niet even af kon maken en daarna naar het ziekenhuis mocht komen…Maar nee, ik belde mijn man op, haalde hem van zijn werk op en zijn we naar het ziekenhuis gereden. Daar werd ik aan het CTG apparaat gelegd, alles zag er mooi en netjes uit. Kregen we weer een groei echo met doppler en daarna nog een bezoekje aan de gynaecoloog van het ziekenhuis.Puntje bij paaltje, het kindje liep dus ±5 weken achter op groei. Ik zat in mijn 34e week en zou nog 2 weken werken voordat ik verlof kreeg. Van de gynaecoloog moest ik per direct stoppen met werken en rust aan het kindje geven. 3x per week bij het ziekenhuis op bezoek voor een CTG en een keer per week een groei echo met doppler.Die week daarna zijn we nog naar het MMC geweest voor een GUO. Waarop we de volgende dag weer bij de gynaecoloog verwacht werden. Hier werd ons duidelijk gemaakt dat ze niet wisten of het kindje nog wel goed genoeg kon groeien in de buik, dus werd voorgesteld om me te laten inleiden rond de 37 weken. En precies die 37 weken vielen bij ons dorp tegelijk met de kermis... De gynaecoloog gevraagd of we alsjeblieft na het weekend konden inplannen voor de inleiding aangezien we het hele weekend nog volgepland hadden. Dus was de afspraak dat ik 1 september opgenomen werd voor de inleiding, maar die 1 september hebben we nooit gehaald…

Na een paar maanden van niet tot weinig ongesteld worden ben ik in overleg met de huisarts gestopt met de pil. Gewoon om te kijken of het uit zichzelf weer op gang kwam. Ik maakte mezelf al gek wat er wel niet aan de hand zou kunnen zijn...Gelukkig werd ik in december dan toch uit mezelf ongesteld! Yes! dacht ik, er is niets mis met mijn lichaam.  Maar toen werd ik in januari opnieuw niet ongesteld... Ineens stonden er twee streepjes! Positief! Totaal onverwachts, want je verwacht niet dat het na 1x meteen 'raak' zou kunnen zijn... Maar oh wat ben je welkom! 

Hallo allemaal! Ik zal eens beginnen om mijzelf voor te stellen: Ik ben Laura, 28 jaar en al 8 jaar gelukkig samen -waarvan al een dik jaar getrouwd- met mijn lieve man Nick. Sinds kort mag ik me ook trotse mama van Luus noemen.