Toen ik begin dit jaar een positieve test in mijn handen had, kon ik het amper geloven. Ik ben 6 jaar samen met mijn vriend, die van Marokkaanse afkomst is. Zelf ben ik Nederlandse, en onze relatie is soms wel wat ingewikkeld. Niet zozeer vanwege "onze" verschillen. Mijn vriend is de liefste en beste partner die ik me kan wensen. Maar komt wel uit een ontzettend streng gelovig gezin. Zelf kampte mijn ouders met verslavingen, en ik had niet veel 'regels.' Mijn moeder is overleden toen ik 15 was, en mijn vader was toen ook al jaren uit beeld. Beide hebben we geen makkelijke jeugd gehad, al zou je kunnen stellen dat we beide 2 uitersten zijn wat betreft onze jeugd.

Normaal probeer ik altijd een beetje positief te zijn en alles van iemand anders perspectief te bekijken. Maar nu wil ik vooral even mijn frustraties kwijt.