De zomervakantie is voor alle kinderen weer voorbij. Sommige mensen zijn thuis gebleven, anderen zijn op reis gegaan bimnen of buiten Nederland. Ik geloof dat we hoe dan ook altijd op reis zijn. Een gelukkig gezinsleven krijgen en behouden zie ik als de ultieme reis in ons leven. Het vraagt dat je gefocust blijft, dat je vol passie en energie gaat voor dat wat jij belangrijk vindt in jouw gezin. Het is een reis vol uitdagingen en obstakels. Deze reis vraagt van jou niet alleen jouw kind te leren kennen, maar ook je partner en jezelf. Soms is dit confronterend, soms ook heerlijk verfrissend. Lukt het jou om vast te houden aan jouw normen en waarden? Welke kwaliteiten van jezelf zet je in, welke kan jouw partner inzetten? Weet dat je elke dag weer de keuze kunt maken om stil te staan bij wat jij (met je partner, als je die hebt) wilt bereiken in je gezin. Vergeet hierbij jezelf zeker niet. Per slot van rekening kun je er pas echt voor je gezin zijn als jijzelf mooi in balans bent. Ga op zoek naar wat jij nodig hebt om in balans te blijven. Plan ook momenten alleen met je partner in. Tijdens deze momenten kunnen jullie even volledige aandacht voor elkaar hebben of kunnen jullie zaken betreffende de kinderen ongestoord bespreken. Zoek andere volwassenen wanneer je geen partner hebt of wanneer het met je partner even niet lukt. Hulp vragen vind ik juist heel moedig. Kijk eens in je omgeving of er een familielid of vriend(in) is met wie je kunt sparren. Ook bij je kinderen kun je hulp vinden, door open met elkaar te blijven communiceren. In mijn gezin hadden wij wekelijks een gezinsoverleg. Tijdens dit overleg bespraken we de week, zodat iedereen wist waar hij of zij aan toe was. We verdeelden de taken en er was ook ruimte om onze tevredenheid of ongenoegen uit te spreken, waardoor een open sfeer ontstond. Ik kijk nog altijd blij terug op deze soms heftige, maar vaak ook zeer prettige momenten. Misschien is zo'n overleg ook iets voor jouw gezin. Aandacht voor jezelf, voor je partner, voor het gezin! Allemaal belangrijk. Dan blijft nog jouw één op één contact met je kind of kinderen over. Voor je kind is het heerlijk als hij of zij een moment jouw onverdeelde aandacht krijgt. Hij of zij kan hier enorm van opbloeien. Kijk eens wat je samen in kunt plannen.

Een moeder komt bij me omdat ze in de omgang met haar tienerzoon tegen problemen aanloopt. Ze geeft aan dat ze vindt dat kinderen gewoon moeten luisteren. Ik vertel haar over de 3 posities binnen de Transactionele Analyse (kind, ouder en volwassene) en vraag haar in welke positie zij zichzelf herkent als ze vindt dat haar zoon gewoon moet luisteren omdat zij het beter weet. Ze herkent direct dat ze dan in haar ‘Ouderpositie’ zit, omdat dit woorden zijn die ze vaak terugkreeg van haar vader toen ze zelf een klein meisje was. Wanneer ik haar vraag wat ze liever zou willen zucht ze. Moeder: “Ik zou willen dat ik een goed gesprek met mijn zoon had, dat ik naar zijn verhaal en zijn motivatie en behoefte kon luisteren. Dat ik daarnaast mijn behoefte kon leggen en dan tot een goed besluit kon komen, gebruik makend van mijn kennis en mijn gevoel”.En dat is nou precies wat hoort bij de positie ‘Volwassene’ leg ik haar uit. We kijken samen wat ze nodig heeft om meer vanuit haar Volwassene positie op te voeden. 

Gisteren een heerlijke ochtend gehad met mijn spirituele groepje. Als moeder en coach zet ik me 100% in. Voor mij is het zeer belangrijk dat ik daarnaast voldoende oplaadtijd heb, een soort van Angela quality time. Ik breng deze tijd graag door met mijzelf (lezend, schrijvend, wandelend) of ben juist samen met vrienden/familie. Mijn spirituele groepje komt voort uit de sessies die ik volgde om mijn eigen grenzen beter te respecteren. Ik was in die periode ontzettend verstrikt in het gezinsleven met 2 pubers en nog een basisschool kind. Om mijn kinderen zo goed mogelijk begeleiding te bieden deed ik veel voor ze. Veel voor je kinderen doen is  prima, alleen vergat ik mijzelf onderweg. Het gevolg was dat ik vaak enorm moe was en af en toe door de bomen het bos niet zag. De coaching hielp me hier orde in aan te brengen, er zijn voor mijn gezin en er tegelijkertijd ook voldoende voor mijzelf zijn. Nu komen we maandelijks bij elkaar onder de naam 'Verder samen op weg'. En dat is ook wat we doen. We mediteren samen, bespreken onze belevenissen, waar liepen we de afgelopen periode tegenaan? De ene keer bieden we elkaar enkel een luisterend oor en de andere keer stellen we vragen om de ander tot nieuwe inzichten te brengen. Ik ervaar het als fijn om op deze manier mijn zelfkennis en kennis over anderen te vergroten. Ook geniet ik ervan om in wat lastigere perioden niet alleen te hoeven modderen. Want ondanks dat ik het allemaal in theorie vaak wel weet kan ook voor mij de praktijk met een puberzoon en 2 adolescenten best lastig zijn. Gewoon omdat ook ik mijn emoties heb en omdat ik zo nauw met mijn kroost verbonden ben; hun belevenissen kunnen mij diep raken. Dit alleen al met anderen kunnen delen geeft me vaak weer voldoende energie om verder te kunnen.

Als kind was ik al zeer sfeergevoelig. Zo kon ik me makkelijk aan verschillende sferen aanpassen. Waren mensen in mijn omgeving druk dan zette ik een tandje bij en overschreeuwde ik zelfs de hardste spreker. Was er in mijn omgeving één en al rust? Ook ik gedroeg me dan op een rustige manier, ik praatte rustiger en zachter, ik ging als het ware iets meer naar binnen, was met mijn fantasieën bezig, genoot van het lezen van een boek of van het schrijven van verhalen. Het nadeel van mijn sfeergevoeligheid was dat ik erg kon schrikken van een voor mijn gevoel onveilige sfeer. Je kunt je voorstellen wat er gebeurde als er ruzie om me heen ontstond. Ik voelde me direct onveilig en mijn neiging was de ruzie onmiddellijk de kop indrukken of zo hard mogelijk wegvluchten uit de situatie. Ik kwam erachter dat het voor mij belangrijk is me veilig te voelen. En wat betekent dit dan? Veilig voelen betekent voor mij gezien, gehoord, gerespecteerd worden. Eigenlijk voel ik me veilig als ik het gevoel heb te mogen zijn wie ik ben. Dat mensen me horen, zien en begrijpen. En met begrijpen bedoel ik niet dat mensen alles wat ik doe nou akkoord moeten vinden, of alles wat ik doe moeten snappen. Met begrijpen bedoel ik dat mensen snappen dat ik mijn keuzes op mijn eigen manier maak, dat mensen hierover niet oordelen (veroordelen) dat ik alle ruimte krijg om hiervan te leren en te groeien op mijn eigen manier. En zo was de naam voor mijn eigen coachingspraktijk al snel gevonden: Horen Zien & Begrijpen. Ik wil in mijn praktijk namelijk voor een periode meelopen met ouders en kinderen. Ik geloof ik hun eigen kracht en kwaliteiten en ik wil ze helpen deze voor zichzelf (weer meer) zichtbaar te maken. En dit doe ik door ze te horen, te zien en tot slot begrip te hebben voor hun eigen manier van zijn en ontwikkelen.

Geniet jij ook altijd zo van Pasen? Eieren verstoppen en deze later samen met de kinderen zoeken? Enthousiaste gilletjes als er weer een ei gevonden wordt. Trotse gezichten als een ei uit de plantenbak gehaald wordt (zeer duidelijk in het zicht, maar dat maakte mijn kleuters toen niet minder trots). In hun kleine hoofdjes waren ze op dat moment namelijk super speurders, een soort Sherlock Holmes. Dat is de magie van het Paasfeest. Een feest waarbij ik volledig los kon gaan. Ik zag overal Paashazen en nam mijn kinderen mee in mijn fantasie. Want ik ben gek op de verbeeldingskracht van kinderen. En gelukkig is deze verbeelding tot een jaar of 9 volop aanwezig bij ze (en daarna gelukkig ook al is het wel in minder mate). Ze leven dan nog in een magische wereld, waarin alles mogelijk is.