Zoals eerder gepost: herplaatsing van mijn geschreven blogs.

 

Toen Lize met 29 weken werd geboren heeft ze redelijk een stabiel herstel/aansterken doorlopen. Ze had wat langer ademondersteuning nodig, geelzucht en een lichte infectie maar verdere complicaties werden haar gespaard.

Gisteren werd Lize twee jaar. Zondag vierde wij haar feestje. Haar eerst verjaardag voelde nog enorm beladen en vooral de weken voor haar geboortedag waren zwaar. Ik voelde mij onwijs emotioneel en ging regelmatig terug naar alles wat we een jaar daarvoor hebben meegemaakt. Mijn PTSS was in die periode echt enorm aanwezig.

Ja, hoi! Daar ben ik weer.

Vroeggeboorte.

Dit was jouw huisje. Jouw veilige huisje. Het huisje wat mijn buik moest nabootsen. Dit huisje hield jou warm en hielp jou om lichamelijk verder te ontwikkelen. Dit huisje beschermde jou tegen prikkels en gevaren van buitenaf. Dit huisje gaf jou, groot en deels, wat mijn lichaam niet meer kon bieden.

Het is geen geheim dat ik het echt heerlijk vond om zwanger te zijn en daar echt iedere dag, zolang het mocht duren, van kon genieten. Soms heb ik dagen dat ik er enorm van baal dat het tien weken korter heeft geduurd en dat mijn laatste zwangere week opgenomen in het vumc was.