Een vervolg op mijn blog: het vertrouwen in je eigen lichaam.

Hoe onzeker kun je zijn over je lichaam, niet alleen qua uiterlijk maar ook lichamelijk.
Dit jaar is mijn lichaam een beetje aan het kwakkelen , wordt het ook sterker door het trainen wat ik al een tijdje doe.Begin van het jaar liet de enkelbanden van mijn linkerenkel mij een beetje in de steek, ik verrekte deze door een gat waar ik in stapte, van de zomer in de eerste dagen van mijn vakantie verrekte ik opnieuw mijn enkelbanden banden maar dit keer op de voorvoet en aan de zijkant van de voet (ik wist niet dat dat kon blijkbaar wel)

En toen afgelopen donderdagavond. Zat ik rustig op de bank een film te kijken. In eens een helse pijn die door mijn torso schoot, elke keer weer op een andere plek wat pijn veroorzaakte. Ik werd misselijk van de pijn overgeven lukte echt niet.

Heel even werd de pijn lichter om vervolgens met veel meer pijn weer terug te komen én continu aanwezig te wezen.
 Ik zei tegen mijn partner dat ik weeën fijner vind dan deze pijn. Ik kon niet zitten of liggen en staan deed ook enorm pijn. Na een uur bijna anderhalf uur was hij het zat.

Het werd niet beter.We gingen naar het ziekenhuis. Bij het ziekenhuis aan gekomen vragen ze wat we komen doen. Nee we hebben niet de dokterswacht gebeld. Mijn partner vond dat ik wel genoeg had geleden.
We moesten ons maar melden bij de dokterswacht post, die konden ons vast helpen.
Nou helpen … ja ons helpen met wachten, wat verschrikkelijk iets is die dokterswacht eigenlijk, ze wouden urine testen. Kom je eerst bij een assistent, moet je daar weer je verhaal doen. Wordt alles genoteerd, mag je wel weer gaan wacht dan komt de dokter zo meteen wél dus weer wachten (niet dat de pijn weg ging of iets het bleef continu en steeds zitten en opstaan werd het niet beter van)

De dokter kwam ons halen, weer een kamer in, nee heeft zich niet ingelezen dus weer het verhaal doen. Toch ook maar een covid test doen, geen klachten die ik had die daar voor  overheen komen maar prima joh leef je uit.
 Alles gemeten, hartslag, longen, zuurstof in het bloed, ontstekingswaarden. Niks aan de hand zo gezond als een vis, buik ook nog gecontroleerd, pijnlijke rechterkant maar niks alarmerends.Maar waar komt die pijn dan vandaan?

Ik heb een hele hoge pijngrens, en beval liever nog 10x dan nog een keer deze pijn te voelen.

We werden maar naar huis gestuurd want ze vond niks alarmerends, met een flinke pijnstiller en de mededeling van als het erger wordt we zijn hier de hele nacht nog, Ooh oké.

De pijnstiller deed zijn werk werd er duf van en heb ik tijden niet zo diep en lang geslapen.
De vrijdags heb ik maar contact gezocht met onze eigen huisarts. Daar werd ik wel wijzer van. Die heeft nadat ze alles al had gelezen voor ik contact opnam en na mijn verhaal wel idee wat het had kunnen zijn.
Iets wat de dokterswacht arts me niet had kunnen vertellen.Toch wel bijzonder want heb de huisarts niet live gezien maar het telefonisch met haar besproken.
Volgens haar komen alle symptomen overeen met een galblaaskoliek aanval, om zeker er van te zijn hoe de organen zijn en er geen galstenen zijn , of misschien wel, heeft ze een doorverwijzing gegeven voor een echo en nog pijnstillers voor als het weer zou voorkomen.

De echo wordt binnenkort gemaakt en de uitslag daarvan worden er eventueel verdere stappen ondernomen, het is nu wachten op de datum van de echo.

Maar vertrouw ik mijn lichaam nog?
Nee niet helemaal of eigenlijk niet echt op dit moment. Welke verrassingen heeft mijn lichaam nog met in petto?

Veel vrouwen krijgen als ze 30jaar zijn geworden een oproep voor het bevolkingsonderzoek naar baarmoederhalskanker. En daarna elke 5 jaar weer om baarmoederhalskanker eerder op te sporen.

Een vervolg op mijn eerdere blog over als je uitstrijkje niet goed is.

Daar lig je dan in de behandel stoel van de tandarts.Door een duw van een ander kind.Heb jij een stukje tand minder. 

Week van het pesten

Een half jaar na de lisectie 

Deze keer eens niet een blog over mijn kindjes, maar over mezelf.