Sinds maandag 12 juni slaap ik heel slecht... 19 juni was de dag van de curettage en toen had ik er al een week heel slecht geslapen. Ondertussen kan ik  volgens mij wel een boek schrijven "1000 manieren om dood te gaan" 

Woensdag 7 juni, de dag van de 12 weken echo verliep voor ons even anders dan gehoopt. Al en paar weken liep ik met een vreemd onderbuik gevoel. Een stem kriebelde in mijn hoofd "Hou rekening met slecht nieuws" De voorgaande echo's waren prima, frutsel lag precies op schema. Er waren geen signalen dat we ons zorgen moesten maken. Maar toch kon ik de laatste weken niet echt genieten.

ruim 2 jaar geleden ben ik bevallen van mijn dochtertje Jade. Na een prima zwangerschap zonder extreme kwalen en klachten ben ik in het MST bevallen van een dochter. Ons meisje was niet ingedaald dus ik moest direct naar het ziekenhuis als mijn vliezen waren gebroken of als ik weeen kreeg. Het eerste gebeurde om 00.00 op 27 februari. De bevalling heeft 17. 27 uur geduurd en ik heb het niet als heel heftig ervaren. Na ruim een uur persen is ons meisje met behulp van een knip en de vacuüm geboren. Ons meisje had flinke hoofdpijn en we moesten haar ook voorzichtig vasthouden, als we haar aanraakte op de plek waar de vacuüm had gezeten begon ze te huilen. Ik voelde me het eerste uur na de bevalling prima, kon voor mijn gevoel de hele wereld aan. Terwijl de Gyn toch wel was geschrokken van het bloedverlies, ruim 1,5 liter. De Gyn noemde het een zware gecompliceerde bevalling. 2,5 uur na de bevalling ging het mis. Ik viel 2x flauw en voelde me doodziek. Oorzaak; infuus zat verstopt. Ik werd misselijk van het huilen van mijn meisje. Daar moest ik zo hard om huilen, ik had een prachtige dochter maar werd letterlijk ziek van haar huilen. Gelukkig lapte de verpleging en mijn man me goed op en kon ik om 23.30 naar de kraamafdeling. Ik moest minimaal 1 nacht blijven en misschien wel 2. Manlief is rond 1.00 naar huis gegaan. Ik wilde dat hij goed kon slapen, hij was in de afgelopen 24 uur mijn steun en toeverlaat geweest. Alles deed pijn aan de onderkant. Ik dacht dat hoort erbij, zal nog wel iets erger worden de komende 2 dagen en dan gaat het vast wel weer beter. Was met 16 weken al begonnen met zwangerfit. Wilde heel graag lekker blijven sporten en fit mijn bevalling in, in de hoop dat hebt herstel dan ook voorspoedig zou gaan. De volgende ochtend werd ik gelukkig verlost van de katheter en mocht ik ook uit bed om te plassen. Dat ging heel erg wankelig. Niet wetend dat het toen eigenlijk al niet goed was. Ik kon me wel duizelig voelen volgens de verpleegkundige want mijn HB was gezakt naar 5.1 Voor de bevalling had ik 9.2 We hebben s ochtends samen de familie gebeld om te laten weten dat onze dochter was geboren. Het werd een dag met veel bezoek en ik vond het ook best wel heel erg vermoeiend. Jade lag die dag lekker rustig in haar bedje of bij mij of mijn man ivm haar hoofdpijn. S avonds werd er gevraagd of we haar in bad wilde doen, dat hebben we maar een dagje doorgeschoven. Manlief is om 22.00 naar huis gegaan om thuis lekker te slapen. De volgende ochtend mocht ik naar huis, mits ik zelfstandig kon douchen. Dus hup onder de douche (lees, strompel strompel) Ik voelde me net een kegel die ieder moment kon omvallen en had het gevoel of ik 25 kg tussen mijn benen had hangen. Maar ik had het gered, onder de douche zei ik tegenmezelf "ff doorbijten na morgen gaat het vast beter" Manlief was inmiddels ook weer bij ons en jade ging voor het eerst in bad. Jade was ingepakt mama in de rolstoel hup naar huis. Eenmaal thuis ben ik letterlijk op handen en voeten de trap op gekropen, voelde me net een klein aapje. Manlief en ik hebben er nog grapjes over gemaakt. Na een uur kwam de kraamhulp, we vonden het heerlijk dat we eerst even lekker met z'n 3en thuis waren. Het huis was heel leuk versierd door onze beide familie's.