Anderhalf jaar knokken, niet opgeven, frustratie, hormonen, verdriet, pijn, onmacht, ziekenhuisbezoeken én toch dankbaar zijn voor wat wel was.. Is het toch gelukt! 🤰We krijgen gewoon nóg een kindje, nóg een zoon. Een traan biggelt over m’n wangen.. Wat ben ik dankbaar, trots en verliefd op alles wat nú is en komen gaat!

Ondertussen bijna 14 weken zwanger! 🫶🏼

Dag lieve lezers,Daar ben ik weer en helaas nog met een lege buik.Een jaar geleden op 17 november 2021 liet ik mijn spiraal eruit halen, we gingen er voor een tweede kindje. Spannend maar ook zo ongelooflijk gewenst. Helaas bleek al snel dat mijn cyclus niet was als voorheen (stipt 28 dagen). De ene maand 33 dagen, de andere 51!? dagen.... Oke, vreemd. Dit ken ik niet van mezelf. Na een aantal maanden ben ik er toch maar mee naar de huisarts gegaan, ergens wist ik natuurlijk wel wat ze zouden gaan zeggen.. 'Dit is heel normaal mevrouw, waarschijnlijk heeft je lichaam even nodig om zich te herstellen.' Oke. Na een jaar mocht ik weer terug komen om de vervolg stappen te bespreken. Ergens had ik niet verwacht er naar een jaar weer te zitten, maar helaas. Afgelopen week ben ik weer terug gegaan naar de huisarts.. Samen met een geschreven papiertje van de afgelopen cyclussen in mijn tas ging ik op weg. Haar eerste reactie was 'Ik zou me er nog geen geen zorgen over maken, bij mij duurde het bij de eerste ook drie jaar'. Eh, Ja.. Oke.. Bedankt voor de informatie?! Maar ik kan hier vrij weinig mee. Daarna de vraag of we nog eens sterke kinderwens hebben. Nee, joh. Ik zit hier voor de katse kut. (Oke, dit heb ik natuurlijk niet zo op die manier gezegd) Maar wel: Natuurlijk, anders zat ik hier nu niet..Gelukkig begreep ze al gauw dat ik graag een doorverwijzing zou willen naar de gynaecoloog, ook wist ik dat hier nog weleens een lange wachttijd zou kunnen zijn. En ja hoor: 10 weken wachttijd. Maar, hé de doorverwijzing is er! Ondertussen 'klussen' we rustig verder en hopen we uiteindelijk dat we niet naar het ziekenhuis hoeven voor een verder onderzoek. Duimen jullie met mij mee? Gelukkig geeft het me wel rust dat er naar gekeken gaat worden. Deze maand was mijn cyclus tenslotte maar ... 43 dagen. Zucht! Ook heb ik een afspraak gemaakt voor acupunctuur, iemand hier ervaring mee omtrent een ontregelde cyclus? Dan hoor ik het graag! Lieve groet,Joyce

Tot de maan en terug en daar voorbij!

Hallo, daar was ik weer!Zoals beschreven afgelopen keer zijn we sinds november vorig jaar 'bezig' met onze wens voor een tweede kindje. Bijna twee jaar geleden zijn wij de trots ouders geworden van onze zoon Eden! In vorige blogs vertel ik hoe de bevalling was en wat het met ons heeft gedaan en hoe het nu met ons gaat. De wens voor een broertje of zusje van Eden liet even op zich wachten door onze pittige bevalling. Maar nu de wens er eenmaal is, is hij enorm sterk en groeit hij met de maand. Helaas bleek mijn cyclus niet meer zo stipt als voor Eden. Hoe dit kan? geen flauw idee.. Er mee dealen, meer kunnen we niet. Al meerdere keren ben ik bij de huisarts geweest, twee weken geleden nog om te laten zien door middel van mijn agenda op mijn telefoon hoe onregelmatig mijn cyclus is. Ook ben ik ervan overtuigd dat ik afgelopen maanden niet altijd een eisprong heb gehad. Wat haar antwoord was? : ''Pas na een jaar proberen gaan we verder onderzoek doen, je hebt al eens bewezen zwanger te kunnen raken, dus op dit moment doen we er niks mee''. Oke, bam... Die deur zit dus nog even dicht. Succes en ajuu.. Ergens snap ik het hoor, ik heb ook bewezen dat ik het kan! Maar waarom is mijn cyclus ineens zo veranderd? Daar konden ze me geen antwoord op geven.. ''Geef het de tijd, wellicht herstelt het zich vanzelf'' Zei mijn huisarts. Helaas zitten wij wel elke maand nog steeds met lege handen en ik met een lege buik. Afgelopen maand had ik na al die maanden eindelijk eens een eisprong gevonden door middel van de clear blue ovulatie test, je weet wel .. die ene met een smiley! YES, dacht ik! Misschien lukt het deze maand.... Zou het dan? Maar helaas vandaag twee dagen voordat ik dacht ongesteld te worden veeg ik bloed af en ben ik ongesteld. (En ja, ik heb nog gekeken of dit eventueel innestelingsbloed kon zijn, maar helaas).Deze deed pijn, (Ja de ongesteldheid ook) maar ik bedoel de andere pijn, verdriet! ik had een goed gevoel dit keer! De teleurstelling is groot. Maar opgeven is absoluut geen optie! Even huilen, vallen, balen en weer opstaan. Het zal ons toch wel gegund zijn toch? De vorige keer kreeg ik nog hier de tip om te temperaturen.. Dit heb ik dan ook gedaan! Elke dag was mijn temperatuur 36,4 tot op een zaterdag ochtend .. ineens 36,9 en die ochtend had ik een positieve ovulatie test. Maar ben ik dan eigenlijk niet al te laat? Iemand die hier ervaring mee heeft en mij tips kan geven? Komende maand ga ik in de ochtend en avond een ovulatie test doen, wellicht heb ik mijn eisprong (helaas) net gemist. Ook ga ik weer temperaturen. Zo weet ik in ieder geval zeker of er een eisprong is geweest of niet. Tips zijn altijd welkom! .. Wordt weer vervolgd!Liefs,Joyce