Nadat ik woensdagavond dé pil heb ingenomen die er voor moet zorgen dat mijn lijf een seintje krijgt dat er vrijdag een inleiding staat te gebeuren, krijg ik in de loop van donderdagmiddag wat kramp in mijn buik. De arts had me nog gezegd dat deze pil niet de bevalling op wekt, dus ik dacht nog niet gelijk dat er wat gaande was. Na het avondeten veranderde de constante kramp in een golfbeweging en daarmee wist ik genoeg. We belden het ziekenhuis en ook zij wilden geen risico nemen, we mochten gelijk komen en dan zouden ze het even aankijken. Dus daar gingen we, met lood in onze schoenen. Het onvermijdelijke zou gebeuren: onze dochter werd geboren, maar we zouden geen kindje mogen zien opgroeien.

Maandag 5 september, de dag van het allerslechtste nieuws. Ons meisje is niet meer. We komen thuis bij de ingepakte tassen, klaar om op vakantie te gaan. Maar we gaan niet, we moeten dingen regelen. We moeten het mensen gaan vertellen. We krijgen van de verloskundige te horen dat we diezelfde middag nog terecht kunnen in het ziekenhuis om alles door te spreken met een arts. Hoe vreselijk onwerkelijk voelt dit….

In de vorige blog vertelde ik over hoe we bij IVF 3 gelijk bij de eerste poging in verwachting bleken te zijn. Totaal onverwachts eigenlijk, gelet op het verleden en nadat we eerder te horen hadden kregen dat de kansen heel klein zouden zijn. Na de positieve test begon het grote voorbereiden op een tweede kindje. Hoe deze zwangerschap verliep, lees je hieronder.

Wat is er veel gebeurd dit jaar. Gebeurtenissen die ik helemaal niet had willen meemaken. Nou ja, in eerste instantie wel, maar de afloop is niet hoe we het bedacht hadden. Hopelijk kan ik met het schrijven en delen van mijn verhaal alles een plekje geven en helpt het mij in de verwerking. Daarnaast hoop ik anderen te kunnen bereiken die hetzelfde hebben meegemaakt en er misschien niet zo makkelijk over praten. Laatst vroeg ik op mijn Instagram account of je mijn verhaal zou willen lezen. En of dat dan één lang verhaal moest worden, of meerdere korte. De meeste stemmers kozen voor één lang verhaal. Ik heb het overwogen, maar dit verhaal is niet in één keer te schrijven. En om het hele plaatje te krijgen, moeten we beginnen bij het begin. 

Heb je ook zo’n dingetje wat echt van jullie samen is? Ik vind die van papa en Indy best grappig. Want het is iets waarvan hij altijd zei: dat gebeurt bij mij niet!

Nou joh, zat ik vorige week nog te vertellen dat het heel goed ging met de zindelijkheidstraining. Ze heeft d’r diploma ontvangen en dacht: zo die is binnen, de groeten ermee. Donderdag op het kinderdagverblijf had ze al voor 09.00 uur al haar reservekleertjes gebruikt. Nou moe…. Was het nou mislukt?

Note to self: Als ik elke week wat wil gaan schrijven, is het van belang dat ik aantekeningen ga maken gedurende de week…. 🤦🏻‍♀️ Man, wat een vergiet is mijn hoofd. Ik geef Indy de schuld. Al sinds de zwangerschap zorgt zij ervoor dat ik nog niet eens kan onthouden waarom ik nou ook alweer naar boven was gelopen. Afijn, voor de volgende week dus. Eens kijken of ik het uit m’n blote hoofd kan doen. 

Nieuw jaar, nieuwe kansen. Ik ga het gewoon weer proberen. Gezinsdoelen, persoonlijke doelen, sportdoelen en blogdoelen. Net na de geboorte van Indy begon ik met bloggen en dat vond ik echt heel leuk om te doen. Maar man, wat gaat de tijd snel en in plaats van elke week wat te schrijven, was een jaar weer omgevlogen zonder regelmatige blogpost. Dat vind ik dan toch jammer. Op papier is uit mijn hoofd. En mijn hoofd is al zo vol. Mijn blogposts zijn een beetje mijn dagboek. Dus ik ga het gewoon weer proberen: wat regelmatiger een blog schrijven. Een update van ons, een verhaaltje van afgelopen week. Gewoon, om het hoofd wat leeg te maken. Misschien niet altijd even spannend, maar ik zou het leuk vinden als je mee kletst.

Weet je wat ik vooral heb geleerd sinds ik moeder ben? Niet hoe je luiers moet verschonen, of hoe je weet dat het tijd is voor het slaapje. Nee, wat ik vooral heb geleerd, is wat een ongelooflijke neuroot ik eigenlijk kan zijn.