Daar zit ik dan…te wachten in het ziekenhuis, terwijl mijn oudste dochter op de OK of ondertussen waarschijnlijk al op de uitslaapkamer ligt. Het was een bewogen weekje, waarin we voor ons gevoel meer in het ziekenhuis hebben gezeten dan thuis. Een week waarin ik allerlei scenario’s aan me voorbij zag gaan, de meest simpele (bv. Pfeiffer) tot de meest ernstige (van dokters die van met snor ineens naar zonder snor gingen enzo (wie deze niet snapt, kijk dan ‘Achtste groepers huilen niet’)). Het bleek uiteindelijk een bacterie en het vocht enzo wordt nu verwijderd onder narcose. Een week waarin je bedenkt dat je alles zo vanzelfsprekend vindt soms. Vanzelfsprekend dat mijn meiden er zijn en dat het goed met ze gaat. Dat ze soms bloedirritant kunnen zijn, dat we soms ruzie kunnen hebben, maar het altijd wel weer goed komt.