Beste mamas, 

Misschien ga ik niet zo goed Nederlands schijven maar gewoon ga ik het proberen. In 2012 word ik zwanger van mijn man (een Nederlander). Wij waren samen alleen maar 3 maanden wanneer dat was gebeurt. Ik was geen Nederlandse vrouw (een buitenlander dus), wij kennen elkaar niet lang en daarom word zijn hele familie helemaal geschrokken. Dat kon ik goed begrijpen - niet echt een probleem. Alleen, daarna word zijn zus echt jaloers. Zij heeft voor zichzelf gemaakt dat ik zijn broertje had 'gestolen' en dat hij niet meer zo veel dingen met haar willen doen als vroeger. Toch, zei hij was er geen verschil in hun relatie maar goed. Aan het einde, wil ze niks te doen hebben met mij en mijn zwangerschap en hetzelfde deed zijn moeder. Ik was helemaal alleen - niemand met wie al de zwangerchap dingen over te praten en delen (behalve mijn man). Ik voelde me zo alleen en verdrietig, ondanks het feit dat ik echt blij word te zijn want wij gingen een kleine wonder krijgen. Nu, is alle die dingen jaren geleden. Wij hebben in het tussentijd een tweede kind gekregen en zij heeft nu ook een kind. Maar ik voel het nog echt moeilijk om een bond met haar te krijgen. Als ik mijn ogen sluit zie ik alleen alle de pijn dat zij aan mij heeft gedaan. Ik wilde een goed tante zijn maar de enige dat ik kan denken is: wanneer Violet geboren was, waar was zij? Wat heeft zij voor Violet gedaan? Niks, naar verjaardagen komen en dat was het (en wij wonen beide in Rotterdam). Onze kinderen (mijn tweede en zijn eerst) hebben alleen maar een dag verschil. Ze kunnen echt goed vrienden worden, verjaardagen samen vieren, etc maar het lijkt mij onmogelijk. Hoe kan ik iemand vergeven dat zo veel pijn aan mij en mijn kinderen heeft gedaan? Oliver moest MRI onderzoek doen in het ziekenhuis, hij was niet zo goed een zij laat geen interesse ziien. Nooit een keer bellen om te weten hoe of wat. Niks. Waarom zou ik interesse hebben in haar kind?