Mijn lieve kleine meisje,9 maanden lang heb ik je in mijn buik gedragen. En wat was ik gelukkig dat jij geboren werd ,intens gelukkig zoals alleen een mama dat kan voelen. Daar was je dan al bijna een half jaar geleden, ik had al de hele middag lichte weeën en 's avonds toch maar even het ziekenhuis gebeld te hebben lag ik daar dan,te wachten op het echte werk. En na drie uur was je daar al, zo ontzettend mooi.... Ik kreeg je op mijn buik en je rook zo ontzettend zoet, dat moment vergeet ik nooit meer. Ik heb je toen borstvoeding mogen geven en wat heb ik hier van genoten. Bij mijn eerste kindje heb ik dit gevoel allemaal moeten missen, ik had toen een keizersnede en ik heb nooit kunnen ervaren hoe het is om zelf je kindje te baren. Onbeschrijfelijk gevoel om alles op eigen kracht te doen. En nu ben je over twee weekjes al weer een half jaar, wat gaat dit hard en wat geniet ik van jou en jou broer. En nog steeds mag ik jou voeden en ben je dan ook groot geworden op mijn voeding, wat maakt dat mij trots en wat kan ik genieten van ons momentje samen. Toen ik weer te werk moest,vond je die fles dan ook helemaal niks en heb je hem telkens afgeslagen, hoeveel moeite je vader ook deed,het mocht niet baten. En nu gaan we dan toch echt over op het vaste voedsel en heb je sinds vanavond groente mogen proeven, echt lekker vond je het niet en het is dan ook gebleven bij een paar hapjes. Net als de banaan en de appel die jij al geproefd hebt je vond het helemaal niks en de gezichten die je er bij trok moesten toch wel even op camera. Integenstelling tot jou broer die de hapjes gelijk heerlijk vond en niet anders meer wilde, moet jij er niks van weten. Nee geef jou maar lekker de borst,de oude vertrouwde borst van mama, hier kan je het lekkerst van genieten en lig je dan ook lekker te kroelen met je moeder. Stiekem vindt ik het helemaal niet erg dat je die hapjes niet lekker vindt. Maar in mijn achterhoofd weet ik dat het toch is zal moeten gebeuren. Maar nu nog even niet,je bent tenslotte nog geen half jaar.....