Het was 26 april 2013 de wekker ging om 6uur. Al had ik de hele nacht niet geslapen.
Ik was stikzenuwachtig maar ook blij want vandaag gingen we ons meisje ontmoeten.

Inmiddels was ik 38 weken zwanger en stond ik voor mijn gevoel al op klappen.
Met het lood in mijn schoenen ging ik naar het ziekenhuis voor mijn afspraak met mijn gynaecoloog.
Ik wist namelijk wat me te wachten stond en dit vond ik doodeng.

Vanaf het begin tot ongeveer 20 weken had ik niks te klagen, wel wat kwaaltjes maar niks ernstigs.
Hooguit 2x overgeven, 1 keer van spruiten (die ik sindsdien ook niet meer gegeten heb) en 1 keer na een patatje.
Dus ik hobbelde vrolijk verder.

We waren al een poosje bezig om zwanger te worden. Alle mogelijke dingen hadden we geprobeerd.
Ik hield mijn menstruatie en eisprong goed in de gaten, ging in de meest onprettige houdingen liggen noem het maar op.
Iedere maand weer die spanning, wordt ik wel of niet ongesteld.
Maar helaas had het nog niet het gewenste resultaat