Leren..leren..leren...

wat ben ik toch een gelukkige vrouw, ik heb een lieve man , gezond kind een leuke baan.

En toen was het 2015 het jaar waarin mijn man voor het eerst naar het buitenland moest vertrekken voor zijn werk als militair. Gelukkig waren het maar 4 weken en geen 3 tot 4 maanden zoals andere missies.
half Januari heb ik hem snachts naar de kazerne gebracht waar ze vandaan zouden vertrekken.
We zeiden allebei 4 weken zijn zo om dus tot snel!!
De eerste paar dagen leken niks voor te stellen en gingen prima ik ging naar mijn werk en Indy naar de oppas.
tot einde van de eerste week. Indy werd een beetje verkouden waardoor het gebroken nachten waren en ik met niemand kon afwisselen snachts of overdag.
Ook kwam alles op mij neer huishouden, oppas regelen, boodschappen doen en zelf werken.
Ow ja niet te vergeten we waren ook bezig met de aankoop van een nieuwe woning dus dat heb ik allemaal alleen moeten doen.
een dag per week konden mijn man en ik app contact hebben en vertelde ik hoe ver ik was met alles voor het huis en hoe het met Indy ging, hij vertelde hoe het in Noorwegen ging en dan was er vaak al geen internet meer.
Na ongeveer twee weken ook zelf ziek te zijn geweest en met spoed andere oppas moeten regelen omdat deze ziek was merkte ik hoe zwaar het is als alleen staand moeder.
Je mist iemand om mee te overleggen, af te wisselen of juist samen te werken. Iemand om even tegen te klagen of gewoon tegen aan te kunnen zitten/liggen.
En die persoon is mijn man.
In het contact wat wij hadden liet ik dat maar niet veel merken omdat ik het voor hem niet te moeilijk wilde maken. Want ook voor hem is het moeilijk om niet te kunnen helpen en zijn vrouw en kind niet te zien.
De laatste weken leken voorbij te kruipen het schoot helemaal niet op. Elke dag hoopte ik dat hij eerder naar huis zou mogen maar helaas.
Tussendoor heb ik nog wel eens zitten huilen als indy de hele nacht niet had geslapen en dan ook het eten nog aanbranden. Aan de andere kant moest ik mij schamen want er zijn moeders die altijd alleen zijn. Respect.!!
na 4 weken was het eindelijk zover hij kwam thuis.
ik zat te wachten op zijn telefoontje dat hij was geland want er was geen tijd bekend hoelaat ze terug zouden zijn.
Met een ondertussen een baard, veel te lang haar en wat kilo's minder kwam hij aan gesjokt.
wat een goed gevoel om mijn man weer te zien. Indy heeft hem het eerste uur alleen aan zitten staren en wilde niet lachen naar hem. Eenmaal thuis aangekomen  en gedouched te zijn was het weer helemaal goed Indy speelde met haar papa en lachte weer zoals daarvoor.
Helemaal gelukkig mijn gezinnetje weer compleet en dat net een paar dagen voor valentijn..

Voor de actie van serious request schrijf ik deze blog. Want helaas zijn er heel veel vrouwen over de hele wereld die seksueel misbruikt worden. Of dat het nog niet traumatisch genoeg voor deze vrouwen hebben ze ook nog geen stem. Ze kunnen geen aangifte doen want dat word hun dood. Ook zal er niemand te hulp schieten. Dat in deze moderne tijden dit nog gebeurd begrijp ik niet. Hoe durf je iemand man/vrouw aan te raken zonder toestemming en dus geweten loos mensen een trauma bezorg en misschien nog wel ziektes overbrengt ook.. ik heb zelf een dochter van 5maanden en als ik erover nadenk dat iemand aan haar zou zitten gaan mijn nek haren overeind staan. Ik denk dat ik dan tot alles in staat zal zijn. Ik hoop dat er ook dit jaar weer veel geld op word gehaald voor dit goede doel. Elke vrouw verdiend een stem en hopelijk door deze actie is er nog een mogelijkheid voor veel vrouwen in de toekomst! !! 

na een wat moeilijke start. (Zie mijn vorige bloggs) dan nu echt genieten!!

Beste mama's

de eerste week na de geboorte van onze dochter ging alles geweldig. Ze sliep goed, at goed en was erg tevreden. Nadat de kraamzorg weg was begon de zware tijd. Onze dochter bleef huilen snachts en overdag en ze sliep daardoor ongeveer 5 uurtjes per dag. Wij als ouders hadden daardoor ook geen rust. Je hebt er alles voor over om je kind te helpen dus ga je alles proberen. Haar vast te houden, extra eten, schone luier, in bad doen, rond lopen, over haar buikje wrijven en liedjes zingen. Maar naar een week alles te hebben geprobeerd zijn we toch maar naar de huisartsenpost geweest. Daar werd ze naar gekeken en kwam de arts tot de conclusie dat ze helemaal gezond was en we konden weer naar huis. Natuurlijk fijn om te horen maar het huilen werd niet minder. Mijn partner en ik werden er moedeloos van. We probeerde vanalles maar ze was ontroostbaar.  Ik zat er helemaal doorheen en zat daardoor net zo hard mee te huilen. We hadden beide zo een medelijden met onze dochter dat we het niet langer aan konden zien.  Dezelfde week zijn we nog bij 3 artsen geweest die allemaal dezelfde conclusie hadden. Een arts had zelfs het " goede" idee om snachts maar rondjes te gaan rijden met de auto want dan was ze stil. . Dat hebben we niet gedaan maar wel een afspraak gemaakt bij de kinderarts.  De volgende dag konden we gelukkig al terecht en werd ze weer helemaal naar gekeken.  Alleen had de kinderarts een andere conclusie dan de 4 huisartsen.  Namelijk een ruisje bij het hart(gaatje in het hart) hevige darm krampjes en reflux.(steeds omhoog komen van voeding) ze werd meteen opgenomen op de kinderafdeling ter observatie. Eenmaal in het ziekenhuis sliep ze natuurlijk als een roosje.  Maar de verloskundige daar gaven ook aan dat het vaak zo gebeurd dat ze in het ziekenhuis goed slapen.  Na vier dagen mocht ze mee naar huis en naar twee weken mogen we bij dr cardioloog komen om het ruisje na te laten kijken. Op het moment is onze dochter thuis maar huilt bijna weer net zoveel als voorheen.  Het lijkt of ze pijn heeft maar weten niet waaraan. Na contact met de poli kindergeneeskunde mogen we morgen eerder langskomen omdat ook hun het niet goed vinden dat ze zoveel blijft huilen. Ik krijg zelf bijna het idee dat wij iets verkeerd doen. Ookal geven ze in het ziekenhuis aan dat we alles doen hoe het hoort. Ook horen we mensen zeggen is het niet het kiss syndroom omdat ze daar wel kenmerken van heeft.  Dus ook dat gaan we nog na laten kijken. Nog even spannende weken. Misschien herkent iemand zichzelf hierin of heeft iemand nog tips want we staan echt voor alles open. Groetjes een bezorgde moeder