"Blijf daarvan af, dat is van mij en absoluut niet van jou!" Mijn zoontje van 5 jaar zit bij de orthoptist in het ziekenhuis. Hij heeft net te horen gekregen dat hij zijn oogje nog een jaar lang moet afplakken, een bril moet dragen en dat het nu of nooit is, anders heeft hij kans dat zijn ogen later heel slecht worden.( even voor de duidelijkheid: hij heeft geen ernstige afwijking, leest met 1 oogje de laatste regel en de andere is slechts een stukje zwakker) Vervolgens vertelt Christiaan rustig dat hij het jammer vindt dat de dokter dat andere apparaat niet gebruikt, waarop zij aangeeft dit nooit gedaan te hebben. Chris is nogal zeker van zijn zaak en zegt dat ze zich vergist. Daarna zag ik een woedende dokter die mijn mannetje haarfijn uitlegde dat zij hier de baas was, hij niks te vertellen had en zij het echt wel wist. Ik zat verbijsterd in mijn stoel en het zweet brak me uit. Moest ik nu ingrijpen als een assertieve moeder? Of juist niet? ik wist het niet en durfde het eerlijk gezegd ook niet. ik liet mijn kind het zelf oplossen en keek vol bewondering hoe hij zijn schouders ophaalde en  mompelde dat zij het als dokter toch wel erg druk had en daarna veelbetekenend naar mij keek. Ik had inmiddels klamme handen van de stress en vond het nogal verbijsterend dat hij zo rustig bleef. Ik was blij toen we weer buiten stonden, maar thuis vroeg ik me wel af of ik het nou goed gedaan had als moeder: had ik nou niet iets moeten zeggen? ik ben niet zo assertief en ga conflicten liever uit de weg. Ik probeer mijn kinderen anders op te voeden: sterker, zelfverzekerder en met een eigen mening. Natuurlijk wel met tact en ruimte voor de ideeën van een ander.
Ik heb nog even nagevraagd bij mijn man of het verhaal van Chris klopte en ja hoor, die keer was hij mee gegaan en wist dat het door een andere arts gebeurd was.....
Het is natuurlijk helemaal niet zo'n drama, maar ik realiseer me op deze vrijdagavond wel dat ik al vaker zulke situaties meegemaakt heb. Situaties waarin anderen niet zo aardig tegen mijn kindjes zijn of ze kwetsten , en dan weet ik gewoon niet zo goed te reageren. Ik ben erg benieuwd hoe andere moeder dit oplossen en tips zijn meer dan welkom! Ik hoef natuurlijk ook geen briesende moeder te worden waar alle kindjes en andere mama's bang voor zijn, maar een beetje opkomen voor je kind kan geen kwaad, toch??Ik vind het ook altijd zo moeilijk met andere kindjes. Vooral wanneer die bijvoorbeeld niet zo goed samen kunnen spelen, of ronduit handtastelijk worden in de zin van slaan. Vaak sus ik het en zeg mijn kids dat het wel meevalt, maar toch zijn het lastige situaties he!

" Mama, ik kan niet slapen!!" Ja hoor, het is zover: zondagavond, de laatste dag van de vakantie. ik was net bezig de super huisvrouw te spelen( kleding klaar leggen: check, broodtrommels vullen: check, tekening voor de juf klaarleggen: check check....) helaas, aan mijn super mom uur komt een eind als mijn oudste zoon van bijna 6 om 21.30 uur nog steeds niet slaapt.....grrrrr.....
Ik weet dat ik rustig moet blijven, het is natuurlijk de spanning om weer naar school te gaan, maar ik weet ook als geen ander dat hij echt zijn slaap nodig heeft!!!!Terwijl ik in zijn boomhutbed ( wie bedenkt er ook zoiets) probeer te klimmen( hij is trouwens wel erg leuk) stoot ik eerst hard mijn hoofd en daarna blijf ik met mijn rok aan het trapje haken. Ik probeer met een evenwichtige rustgevende stem te zeggen dat het echt bedtijd is en dat het morgen een hele leuke dag zal worden, als Christiaan ineens begint  te huilen:" ik durf niet mama, want er zijn ook veel nieuwe kindjes die mij misschien wel uitlachen en er is een andere juf en ik mis mijn eigen lieve juf Marjaaaaaa"> oke, dit vraagt om een goede pedagogische aanpak. ( wijntje drinken met manlief in de tuin zit er dus niet meer in, strijk doen ook niet, Chris gaat voor!) . vervolgens zit ik ruim een half uur bij hem en stel hem gerust door alle kindjes door te nemen die er bij komen en we gezellig kletsen over wat er allemaal gaat gebeuren in groep 3. ) Natuurlijk komt ook het lezen te sprake, want wat is dat spannend zeg!!( Hij vergeet voor het gemak dat hij al redelijk kan lezen, en zit er toch wel een beetje over in) ik zeg daar wijselijk niks over, ik weet al bij voorbaat dat het averechts werkt en sluit de avond af met een dikke knuffel en een hele dikke kus. Een minuut later is hij gelukkig in een diepe slaap.
Vervolgens lig ik natuurlijk ruim een uur wakker, omdat ik al voor me zie dat hij de hele ochtend snikkend aan zijn tafeltje zit en om mij roept......
Maar niets is minder waar........ als ik hem naar school breng, wil hij nog even zijn oude juf gedag zeggen, wat gelukkig mag en daarna huppelt hij ( beetje witjes, dat wel) de klas in. Hij heeft gelukkig een fijn plekje gekregen bij een paar lieve vriendinnetjes en hij zegt blij gedag tegen mij en zijn zus en broertje! Ik ga wel met een vreemd gevoel naar huis: Odette ( het zusje van Christiaan) voor het eerst naar school( daarover de volgende blog!!), zij zit nu bij Chris zijn oude juf, en alleen Floris nog thuis......ik heb het gevoel alsof ik iets vergeten ben als ik thuis op de bank zit......ik mis mijn schatjes!!!!!
Als ik hem uit school kom halen, zie ik gelukkig een stralend jongetje: "het was zo fijn mam, we gingen eindelijk iets leren!!" Ik was zo trots op hem en daarna verraste hij ons ook nog door super snel zijn boterhammetje te eten en weer naar school te willen!Lang leve groep 3!!! Op de foto die ik erbij heb gedaan staat hij op de dag dat hij het  woordje roos geleerd heeft: wat een trots mannetje, en mama ook, ik had tranen in mijn ogen: mijn kleuter is er niet meer: hij wordt nu echt groot!!!