16 uur ervoor

Het is was 5 maanden geleden na het voorval dat Fay bijna bij ons weggenomen was. Door een vreemde man. Sindsdien ben ik in therapie geweest. Het kon mij niet loslaten. Die angst dat ik haar bijna kwijt was, was ondraaglijk. Zeker omdat ik haar uit het oog verloren was. 

Toen wij eenmaal thuis waren, brak ik. Het was zó fijn om op mijn eigen bed te liggen. Ik duizelde in slaap rond 10 uur s’ochtends en Rick maakte mij om 6 uur wakker voor het avondeten. Heerlijk. Patat. Jeetje, wat had ik daar zin in! Samen met het hele gezin waren we aan het schaterlachen en hadden we de tijd van ons leven. Zeker na zo’n vakantie.

Met een lichte opluchting stonden wij op het vliegveld: wij willen naar huis. Fay zit vastgeklemd aan mijn hand en ik voel mij ontzettend paranoïde. Zo klaar met deze rot vakantie. We lopen door de winkeltjes bij de vertrekhal en mijn hart raast tekeer. Het is zo druk, geen overzicht en complete chaos. Het handje van Fay wordt haast fijngeknepen door mij. Deze angst zal nog wel even blijven, dacht ik.

Ik werd in een soort trans gebracht door Julia haar woorden. Vreemde man? Mijn dochter? Mijn hart bonkte in mijn keel, handen trillen en even stond mijn wereld stil. Het leek alsof ik een uur aan het dromen was, terwijl het eigenlijk nog geen eens 3 seconden waren.

Lang getwijfeld of ik deze blog wel zou schrijven. Het is moeilijk om er over te schrijven, laat staan over schrijven. Deze dag staat in mijn geheugen als een zwarte dag. Nog steeds loop ik bij een psycholoog om dit te vergeten en mijzelf te vergeven.