Ik was moe en wilde niet gaan. Ik moest naar Hoevelaken met een cliënt. Afbellen kan niet. Dat doe je niet! Trillend als een rietje ging ik mee. Ik zat tussen mensen in. Mijn hart klopte als een bezetene, het zweet brak me uit. Ik sprak mezelf toe: doe normaal! Maak foto’s. Verzet je gedachten. Het is maar even. Ik overleefde het. Ik zette cliënt na afloop af en probeerde naar huis te rijden. Paniek sloeg toe! Trillen, ik begon te hyperventileren, ik begon te huilen. Het was op! Ik kon niet meer.

“Ik hoop dat mijn lichaam snel weer in orde is en mijn hoofd meewerkt! Dat ik weer lekker een dienstje of 3 kan werken per week, in de gehandicaptenzorg. Dat mijn kindjes zich goed voelen. Dat mijn liefde voor mijn vent nog steeds is zoals het is of meer. Want vanzelfsprekend is dat niet tegenwoordig! En ik hoop dat we samen een team blijven.”

Hanna March 13,

Aangenaam! Janneke is de naam. Getrouwd met JD, ook wel de meneer genoemd. Moeder van 3. Samen Jan, Jans en de kinderen.