Mijn meisje van 3 is niet heel erg gek op poppen en knuffels, nooit geweest.  Ze speelt liever met haar winkeltje of met auto's.
Desondanks hebben we nog wel veel pret met die enkele knuffel die wel gewaardeerd wordt.
Zo heeft mijn meisje van de week toch een knuffel uitgezocht, een vosje (volgens haar een coatie...!?...Ze kijkt graag naar Diego...).
Maar een dag later lag deze alweer in een hoekje...zonde, dus tijdens het naar bed gaan ben ik met dat beestje gaan 'spelen'.
De coatie wilde graag met haar mee een verhaaltje luisteren en vroeg of dat wel mocht...nou daar moest mijn meisje even over nadenken. Na wat heen en weer geklets besloot ze dat knuffels toch helemaal niet kunnen praten. "jawel hoor", zei de coatie, "wat ben ik anders aan het doen?"... Tja, de coatie zei toch echt iets... Dit was wel een lastige kwestie.  Het drong totaal niet door dat mama de stem van de coatie deed...
Uiteindelijk was de coatie toch wel lief en mocht die meeluisteren met het verhaaltje en in de hoek van haar bed slapen...
Nu krijgt coatie zelf elke avond een kus en een knuffel en heeft ie een vast plekje in haar bed.

Mijn kleine meisje wordt groot! Afgelopen week zijn we voor het eerst gaan kijken op een basisschool in de buurt, tegenover ons huis. Voor mijn dochter stond altijd vast, daar zou ze naar school gaan, dat zou háár school zijn.  Mijn meisje was helemaal enthousiast. We gingen kijken op háár school, niet op de school van haar vriendje of van haar neefje, maar háár school. Dapper liep ze naar binnen en keurig gedroeg ze zich tijdens het gesprek met de directeur. En toen mocht ze eindelijk gaan kijken. In de kleuterklas eerst, nou daar wilde ze wel blijven. Keurig de juf een handje geven en daarna even bij de kindjes kijken. We moesten weer verder, maar ze had best willen blijven. Weer verder naar de volgende klas, steeds een klas hoger Wat is mijn  meisje  nog klein! Bij ieder lokaal dat we zagen werden de kinderen ouder en groter en werd mijn meisje kleiner. Dapper stapte ze elk lokaal binnen, ondanks de blikken van de grote kinderen, en iedere leerkracht kreeg keurig een handje. Wat was ze trots, we liepen op háár school.