Inmiddels is het 3 jaar geleden,3 jaar geleden dat ik de stap gemaakt heb om bij mijn ex weg te gaan. De man waar ik 3 zonen mee gekregen heb,de man waar ik van hield,de man die mij vernederde,me uitschold voor hoer. Dat moest natuurlijk ook waar mijn jongens bij waren. De man die me opsloot en sloeg. Op enig moment was ik klaar met alle vernederingen. Ik moest het huis uit,mijn jongens mochten niet mee. Wie had ooit kunnen denken,dat een man,die zo narcitisch was,het voor elkaar zou krijgen dat ik mijn kinderen niet meer zie? Alle wegen al bewandeld,alle tranen 'opgehuild'. Soms mag ik mijn kinderen bellen,inmiddels 12,11 en 7. Maar dan voel je iets dat pijn doet,afstand. Mijn tranen moeilijk te bedwingen,ik wil ze vast houden,er voor ze zijn. Maar ik weet dat er na zo veel tijd vervreemding ontstaat. Je krijgt toch geen kinderen om ze nooit te mogen zien? Inmiddels heeft mijn ex partner een nieuwe vriendin,de situatie is onveranderd. Nu is zij degene die voor hoer uitgemaakt word,nu moeten mijn jongens weer zien hoe hun vader met vrouwen om gaat. Contact gehad met mijn advocaat. Hij denkt dat ik een goede zaak heb,daar ik altijd lief voor ze ben geweest. Maar willen ze nog wel? Willen ze nog bij me zijn. Ik schrijf dit met een traan. De babyfoon staat voor me,ik zie mijn dochter liggend in bed,op de camera spelend met haar knuffels. Mijn dochter vervangt de jongens niet,maar ik koester haar,en kan haar de liefde geven die ik graag ook aan mijn jongens gegeven had.