Eind januari 2015 ging ik met zwangerschapsverlof. 12 weken na de bevalling zou ik weer gaan werken. Maar 12 weken na de bevalling was ik verre van fit genoeg om te werken. Ik kwam dus in de ziektewet terecht. Mijn werkgever had daar weinig boodschap aan, ze hadden NU iemand nodig die fulltime beschikbaar was, en op mij wachten was uitgesloten. Wel zou ik mijn eventuele reïntegratie daar mogen doen, maar als ik weer voor 100% hersteld zou zijn dan zou het alsnog ophouden. Wat een vreemd besluit aangezien ik tijdens mijn verlof nog een contractverlenging heb gekregen, en voordat ik ging een ronduit lovend functioneringsgesprek. Ik heb ze vriendelijk bedankt voor hun "genereuze" aanbod. 

Toen we 's avonds op bed lagen op de dag dat we hadden ontdekt dat ik zwanger was, zei ik tegen mijn man: "Lieve help, over 40 weken moet dat kind er ook weer uit"! Visioenen van meloenen door piepkleine gaatjes, dromen over martelwerktuigen die je moeten helpen het kind er uit te krijgen, horrorverhalen van andere moeders, alles heeft bij mij de revue gepasseerd. Toch bleef ik er erg nuchter onder, iedere bevalling is namelijk anders en ik zou het wel op me af laten komen vertelde ik tegen iedereen. Wel wilde ik me zo goed mogelijk voorbereiden op mijn moederschap, en de bevalling is daar tóch onderdeel van. Een cursus zwangerschapsyoga werd het, iedere maandag ging ik braaf met mijn handdoekje in een kringetje zitten rekken en puffen met andere zwangere dames. Manlief is ook nog een keer (verplicht) mee geweest, ik wilde dat ook hij niet geheel onbeslagen ten ijs zou komen. Totdat na de zoveelste les de herhalingen en dezelfde info me de strot uitkwamen en ik mijn handdoekje in de ring gooide. Ik wist het nu wel. IK-WAS-STER-KER-DAN-DE-WEE.