Ik heb met mijn eerste zwangerschap de hele zwangerschap door een hele lage bloeddruk gehad tot flauwvallen aantoe. Ik ben toen met 39.1 weken bevallen. Onze dochter was toen 2540 gram maar deed het veder goed. Er was geen verklaring voor haar lage geboortegewicht. 4 jaar later met de tweede zwangerschap heb ik de hele tijd groeiecho's gekregen. Ons zoontje was goed op lengte en gewicht zagen zij steeds. Ook nu weer was mijn bloeddruk erg laag waardoor ik regelmatig niet lekker werd, tegen flauwvallen aan. Helaas moest ik eerder stoppen met werken gezien het niet verantwoord was op de groep te staan. (Ik werk op een babygroep in de kinderopvang). Ik was 39 weken en dacht regelmatig voorweeen te hebben en we dachten dit duurt niet lang meer! Tussendoor controle gehad voor de gedachten weeen maar helaas niets aan de hand. Ik had op gegeven moment vlekken in mijn zicht waardoor ik 30 minuten lang een vlek had en weinig tot niets zag. De huisarts gebeld, die zei je bent bijna 40 weken zwanger het zou een dip in je bloeddruk kunnen zijn. Dat hij te laag is. Ik dacht dat zou kunnen en ben door gegaan met alles. Ik was 40.2 weken zwanger en had die nacht enorme bovenbuikpijn gehad. De ochtend de verloskundige gebeld met het idee het zou wel meevallen. Mijn man naar zijn werk en de verloskundige kwam even langs voor de zekerheid voor bloeddruk controle en urine controle voor eventuele eiwitten. En ja hoor mijn bloeddruk was veel te hoog, en ook eiwitten in mijn urine. Direct een afspraak in het ziekenhuis gemaakt en we konden om 12.30 terrecht. Manlief van het werk met spoed naar huis gekomen en onze dochter is opgehaald door oma. In het ziekenhuis bloed geprikt en urine gecontroleerd hoeveel eiwit erin zou zitten. Mocht het niet zo erg zijn dan mocht ik naar huis en werd de dag daarna ingeleid aangezien ik ver genoeg was en mijn lichaam er klaar mee was. De uitslag was binnen en ik mocht nergens meer heen, ik had ruim 300 eiwitten in mijn urine. Er werd uit voorzorg een infuus geprikt. Ik lag op een kamer voor 2. Al snel werd ik alpart gelegd omdat ik mij steeds slechter voelde. Een vochtinfuus werd aangesloten en werd aan de ctg gelegd. Ik ging steeds slechter, ik zou alsnog de dag daarna om 7 uur ingeleid worden. Mijn man gaf al aan dit kan niet zo doorgaan de nacht, ik lag er steeds slechter bij en werd onrustig met mijn benen. Dit is voor het personeel een teken dat je tegen een insult aanzit. Ik ben naar de verloskamer gebracht en kreeg een magnesium infuus naast het vocht. Er werd een katheter geplaatst en ik zou dezelfde avond ingeleid worden. Om 20.15 werden mijn vliezen gebroken. Ik had voor alle zekerheid een operatiejasje aan gekregen. Om 21.00 zijn ze gestart met weeenopwekkers. Ik had zo enorm veel pijn en had om een ruggenprik gevraagd. Ze waren vollop aan het onderzoeken of mijn lichaam dit aankon tot ik om 21.10 zei ik moet persen. De gyneacoloog ging kijken en zag het hoofdje al, ik mocht persen en om 21.15 was ons zoontje geboren. Hij had 2 keer de navelstreng om zijn nek heenzitten. Ik had zelf niks door door alle medicatie. Ik zag aan mijn man zijn gezicht dat het fout was. Ons zoontje werd direct weggehaald bij mij en alle toeters en bellen gingen af. Gelukkig toen ik alles begon te beseffen begon hij te huilen. Hij werd op mijn buik gelegd en was gelukkig kerngezond en woog 2845 gram. Aan de kleine kant maar een heel sterk mannetje is het. Dit hebben ze op de echo's nooit gezien.