Zaterdag 29 april waren we op de verjaardag van Mila haar nichtje. Daar aangekomen doken Mila en haar broer Jayjay direct op de trampoline. Ik liep met ze mee om te kijken of dat goed zou gaan. Deze trampoline was beschermd met een valnet en meer dan veilig met goede val kussens, ik dacht nog oke fijn, dat kan haast niet fout gaan en ben toen lekker gaan zitten. Na 2 minuten samen springen op de trampoline begon Mila ineens heel hard te gillen en te krijsen, we renden op haar af en ze gaf direct aan pijn te hebben aan haar beide knieën, ze kon meteen niet meer op haar benen staan, en laat staan lopen. Ik heb haar meteen paracetamol gegeven en even op schoot genomen. Na een half uur was ze nog steeds niet gekalmeerd en schreeude het nog steeds uit. Ik besloot toen om de huisartsenpost te bellen. Eenmaal aan de telefoon zeiden ze dat ik het aan moest kijken en als ze over 2 uurtjes nog steeds niet kon staan moesten we maar even terug bellen. In de tussen tijd viel mila op mijn schoot in slaap. Dit noemen ze bij kleine kinderen trauma verwerking. Ik wist meteen dat het niet oke was. 2 uur later werden we gelukkig terug gebeld om te kijken hoe het er voor stond. Na aangegeven te hebben dat de situatie niet verbeterd was konden we eindelijk naar de huisartsenpost komen. Eenmaal daar aangekomen werd Mila onderzocht. Er werd op haar knietjes gedrukt en een beetje getrokken aan haar benen en dat was het. Het advies van de arts was dat er niks aan de hand was en dat mila gewoon kan lopen en dat ze theatraal gedrag vertoonde. Ik stond daar echt met mijn handen in mijn haar ik heb aangegeven dat ik mijn dochter niet herkende en haar nog nooit zo erg heb horen huilen en doen. We werden alsnog naar huis gestuurd met het advies haar maar paracetamol te geven.
 De avond en nacht die volgde was verschikkelijk, mila had zo'n onwijs veel pijn dat ik weer de huisartsenpost had gebeld. Na veel en lang aandringen mochten we toch terug komen. De arts die we nu hadden vond het ook nog steeds bizar dat mila nog steeds niet kon lopen en staan dus werden we gelukkig nu wel naar de spoedeisende hulp gestuurd hier werden er foto's gemaakt van haar bekken, benen en knieën. Na 7.5 uur gewacht te hebben kwam eindelijk de uitslag.


De uitslag die volgde was en is verschikkelijk, mila heeft haar beide knieën gebroken. door het springen samen met haar broer op de trampoline is het net strak komen te staan toen haar broer omhoog ging. Mila kwam dus neer op een gespannen net.
 Ze heeft vanaf haar tenen tot aan haar liezen bijna 6 weken in het gips gezeten. 
We leven nu in augustus en Mila kan pas sinds kort normaal lopen.
Het moeder en vader gevoel is altijd juist. Wij wisten vanaf moment één dat het niet goed was. Maar omdat een arts tegen ons zei dat er niks aan de hand was na zijn lichamelijke onderzoek dacht ik echt even dat ik mij aanstelde en begon ik te twijfelen aan mijn eigen gevoel.