Ja.. je leest het goed. Geen schrijffout, maar ik bedoel echt voorleven. Een nogal belangrijk aspect in het leven, bij het opvoeden. Als je het mij vraagt in ieder geval. Voorleven gebeurt meestal gewoon onbewust. Maar door je er bewust van te worden kan je veel sturen en dat maakt het opvoeden een stuk gemakkelijker!

De laatste maanden van het jaar begint het weer te kriebelen, Sinterklaastijd. Ik heb dit altijd al een magische tijd gevonden, als kind vond ik het natuurlijk geweldig en nu als mama kan ik er nog net zo van genieten. De aanloop er naar toe, de spanning, de speelgoedboeken, de verlanglijstjes, de pepernoten... heerlijk!

Het is al even geleden. Veel te lang geleden eigenlijk, dat ik een blog schreef. Maar er kwam niks, ik zat achter de computer en het bleef leeg. Omdat er al zoveel is dat moet, heb ik dit even op de achtergrond geschoven. Dan maar even niet.

Mijn hoofd zat vol, mijn dagen nog voller. Kun je dit maken? Wil je eventjes dat doen? Het heeft geen haast. Doe maar rustig aan. O, we moeten ook nog eventjes dit maken, dat halen, zus regelen en zo doen. Zo stroomde mijn hoofd vol, werden de dagen drukker en mijn do-to lijstjes langer.

Ik vind het altijd heerlijk om te kijken naar de perfecte huishoudens. Waar alles tot in elk hoekje spik en span is, de kastjes mooi zijn ingericht en er geen rommel-la bestaat. Gewoon, elke dag. Maar ik heb me erbij neergelegd dat het alleen bij kijken zal blijven. Ik heb al van alles geprobeerd om zo'n huishouden te creëren, maar het lukt me niet. Of ja, misschien hooguit twee weken. Daarna veranderd het weer langzaam tot de georganiseerde bende van ons huis. Voor mijn gevoel kan ik 24/7 schoonmaken, poetsen en opruimen, en dan nóg zou ik dingen tegenkomen waarvan ik denk, verrek, dat heeft ook al lang geen poetsbeurt meer gehad. 

Inmiddels een bekend begrip. De loedermoeder. Een moeder die maar gewoon wat doet, eigenlijk gewoon een normale moeder toch? Bij mij past het in ieder geval prima op mijn cv, loedermoeder, luie ouder. Ik laat de kinderen het vaak zelf uitzoeken, niet omdat ik ze niet wil helpen, maar omdat ze er zoveel van leren. Hun eigen grenzen ontdekken, hun zelfvertrouwen vergroten en dat het mij tijd oplevert om andere dingen te doen is natuurlijk ook mooi meegenomen.

Kinderen die huilen, het hoort erbij. Het ene kind huilt wat sneller dan het andere maar allemaal huilen ze wel eens. Ons instinct zegt bij huilen meteen dat we moeten sussen. Sstt, huil maar niet, het is al goed. Het viel wel mee, traantjes drogen en doorgaan. Dat zeggen we al snel, omdat we instinctief zo snel mogelijk het huilen willen stoppen. Maar wat zeg je daar nu eigenlijk mee? Behalve dat het troostend is, kan het (onbewust) bij een kind overkomen dat het niet goed is om te huilen, dat het blijkbaar niks voorstelt wat er aan de hand is en dat hij of zij die emotie maar moet leren onderdrukken. Want huilen is een emotie. En waarom zouden we eigenlijk aanleren om emoties te onderdrukken als kind, terwijl we als volwassen daarna vaak weer moeten leren uitspreken en voelen.

Oké, deze blog wordt echt heel persoonlijk. Behoorlijk eng als je het mij vraagt, maar ik wil het toch graag uitspreken.

Het was zondagochtend, en we waren voor de tweede keer vergeten zijn tand te verwisselen voor een centje. Want, zoals we hadden gezegd, komt de tandenfee als je een tand onder je kussen legt. Zo hadden we het al drie keer gedaan en hij was telkens heel enthousiast. De spanning van een tand eruit, de spanning of er een centje ligt de volgende dag. Maar nu is hij zeven jaar, en ik bedacht me, geloof je met zeven jaar nog in de tandenfee? Geloof je überhaupt in de tandenfee?