12 weken verder zijn we ondertussen wow wat vliegt de tijd. Ergens ben ik natuurlijk heel blij dat het zo goed gaat met onze kids maar het gaat me allemaal veeeeelste snel ( snik snik) hihi. Als ik dan na ga dat we vorig jaar rond deze tijd nog met z'n 2 en waren en nu precies 1 jaar later hebben we een heel lief meisje en jongentje die zo vrolijk zijn je laten lachen en stralen dan moet ik mezelf ff knijpen en me goed realiseren dat dit onze kinderen zijn. Waar wij al 3 maandjes trotse mama en papa van zijn. Ik geniet van elk moment met deze 2 schatjes want voor je het weet zijn ze heeeeeeeeeeel groot pffff moet er nog niet aan denken (snik snik)

Bij binnenkomst viel mij gynocoloog met de deur in huis. Hij was zelf helaas niet bij de bevalling aanwezig maar had natuurlijk wel het bevalling verslag gelezen. En kon terug lezen dat er veel is mis is gegaan. Daarna gaf hij het woord aan mij. En tijdens het vertellen voelde ik al me verdriet en al me teleurstellingen. Maar ook voelde ik voor het eerst dat een dokter eindelijk een keer wel luisterde naar mij verhaal. En me ook kon uitleggen op een fatsoenlijke manier zonder moeilijke dokters taal waarom ik onder volledige narcose een keizersnede had gekregen. Maar het fijne van dit gesprek vond ik gewoon dat ik erkenning kreeg voor alles wat me overkomen is. En ook zelfs excuses dat ik het allemaal zo heb moeten meemaken. Helaas de zwangerschapsvergiftiging zit nog wel in me bloed en dat duurt ook nog wel een tijdje voor ik daar helemaal vanaf ben. En dan vanaf nu moet ik gaan proberen om alles omtrent de bevalling een plekje te geven zodat dat niet als een donkere wolk boven de geboorte dag van me kinderen hangt. Dat is wel het laatste dat ik zou willen. Maar dat gaat helemaal goed komen. Daar ben ik niet bang voor. Ik geniet elke dag van me kinderen en gelukkig hebben hun niks aan heel deze toestand overgehouden daar ben ik zo dankbaar voor. 

Binnenkort gaan de kids logeren daar is helemaal niks mis mee. Behalve dat ik me nu al druk zit te maken pfffff. Wat moeten ze meenemen is het niet te vermoeiend voor me ouders. Dadelijk missen de kids ons, stel dat ze snachts wakker worden in een andere omgeving hoe zullen ze dan reageren. Geloof me er is totaal geen reden voor paniek hoor want als er 2 mensen zijn die ik me kids volledig toevertrouw zijn dat wel me ouders. Dus daar ligt het niet aan. Zou dit dan toch dat moedergevoel zijn? Dat gevoel waarvan ik dacht het nog niet volledig onder de knie te hebben..... Ach ja 1 troost ik heb nog iets meer als een maand om me op dit logeer partijtje voor te bereiden. Maar tot die tijd zullen er tig vragen door me hoofd blijven spoken ben ik bang.....

Eind augustus werd ik opgenomen in het ziekenhuis met zwangerschapsvergiftiging.  Ik was toen 34 weken zwanger. Ik had al meerdere malen bij elke arts die ik aan me bed heb gehad gevraagd of het wel verstandig was om mij natuurlijk te laten bevallen gezien de situatie waarin ik verkeerde. Niemand leek zich druk te maken. Behalve me man en ik. Op 19 September werd ik ongeleid en na 10 uur met weeën gelegen te hebben moest ik met spoed naar de OK voor een spoedkeizersnede onder narcose ben ik bevallen en 2 uur later heb ik onze kinderen pas kunnen zien. Ivm personeel tekort was er niemand om mij naar boven te brengen. Dit alles heeft een behoorlijke impact op me gehad en nog steeds heb ik er last van. Maar gelukkig zijn de kinderen gezond en hebben hun er niks aan overgehouden!