Sommige mensen hebben droomslapers vanaf het begin. Ik niet. Ja, daar kan ik heel kort en krachtig over zijn. Mijn kind heeft het 1e jaar van zijn leven bij ons op de kamer geslapen, waar niks mis mee is en heel fijn kan zijn, maar hij sliep nergens anders dan tussen ons in. Ook dat hoeft geen probleem te zijn, maar wel als je daardoor zelf niet kan slapen omdat je steeds een voet of een arm in je gezicht krijgt, je kind bijna het hele tweepersoonsbed in beslag neemt en dan 's ochtendsvroeg om 6 uur klaarwakker en vrolijk rechtop gaat zitten brabbelen terwijl jij nog in de kreukels ligt. 

Schuldgevoel, groot of klein, we kennen het volgens mij allemaal. Je ligt 's avonds wakker in je bed en denkt: Ik had vandaag minder op mijn telefoon moeten zitten. Ik had mijn kind minder TV moeten laten kijken. Ik had meer aandacht moeten schenken. Ik had niet zo boos moeten worden. Werk ik niet te veel? Ik had dit of ik had dat niet moeten zeggen of doen. Ik had, ik had, ik had.. Herkenbaar?