Exact 5 maanden geleden werd jij, mijn lieve Nathan, opgenomen vanuit de spoed bij de kinderafdeling van het ziekenhuis, omdat je ernstig ziek werd door COVID. Jij balanceerde op het randje van leven en dood. Je was en bent zo sterk, het lachebekje van de afdeling als was je het ernstigst ziek van alle kindjes.

Vandaag ben ik exact 14 jaar clean. 

15 februari ‘20 kwam mijn, op Valentijnsdag overleden, zoontje Lucien met 28 weken zwangerschap op deze wereld. Stil geboren. Oorverdovend stil. Nog nooit maakte stilte zo’n kabaal. Mijn hele leven stond op instorten. 

De bevalling was iets moois en verdrietig tegelijkertijd. Ik keek uit naar het moment dat ik mijn zoon eindelijk kon zien en vast kon houden. Aan de andere kant wist ik ook dat ik nooit zijn oogjes geopend zou zien, nooit zijn huiltje zou horen en was ik bang, heel bang, voor de confrontatie met de werkelijkheid. De werkelijkheid dat mijn zoon niet leeft. Bang voor hoe de dood hem zou hebben getekend. Eenmaal geboren, was ik direct verliefd, maar had ik ook meteen een gebroken hart. Wat is hij mooi! En wat doet het pijn om dit mooie kind, ons mooie kind, met zijn schattige wipneusje, nooit te leren kennen. Hij werd eventjes meegenomen en later weer teruggebracht. Waar de dood hem eerder niet had getekend, was het nu overduidelijk wat de dood met hem had gedaan. Opnieuw brak mijn hart. Ze vertellen dit niet. Ze vertellen niet hoe snel hij verandert. Ik wilde dat hij bij me bleef, in mijn armen, terwijl we samen in diepe slaap zouden raken. Maar op dat moment vertelde de verpleging dat ze dan wel ijsblokken moesten pakken om zijn lichaam koel te houden. Het besef van de dood kwam zo hard binnen dat ik het toen niet meer kon. Het was te pijnlijk. Het deed te veel zeer. Waarom stond ik er niet eerder bij stil dat zelfs dit niet kan? Dat zelfs een klein “normaal” momentje met mijn zoon me niet gegund zou zijn? Dat de kou van zijn dood me zelfs nu al zou achtervolgen. 

Twee weken geleden barst ik in lachen uit op dezelfde plek die me al maanden achtervolgt in mijn meest beangstigende nachtmerrie. Of nou ja, nachtmerrie. Het is niet dat ik dan slaap. Het is het leven wat ik leid, of beter gezegd, lijd sinds die dag bijna 10 maanden geleden, op diezelfde stoel waar ik nu als een malloot aan op het lachen ben, terwijl de gynaecoloog - een man die slechts de boodschap over brengt, maar in mijn ogen het wandelende bewijs is van al deze pijn - een inwendige echo doet. Iets waar ik altijd al een hekel aan had. Ik kan niet stoppen met lachen. Echo’s zijn normaal leuk voor bijna iedere aanstaande ouder, voor mij was het een hel. Bang voor wat er nu weer zou komen. Bang voor weer slecht nieuws. Maar die dag, twee weken geleden, was ik blij. Héél blij, want het is er niet één, maar het zijn twee baby’s. Twee regenboogjes. Tijdens de grootste storm van mijn leven, eindelijk een keer geluk en dat zelfs dubbel!