Vier jaar geleden, het is alweer vier jaar geleden dat ik niet op die beloofde roze wolk zat en een postpartum depressie had. Ik was net moeder geworden en had al snel het gevoel dat er iets niet klopte. Ik kon alles behalve vrolijk zijn, ik voelde me juist alleen maar verdrietig, somber, angstig en heel eenzaam. Gevangen in een zwart gat waar ik niet uit leek te komen. Daya was een maand oud toen ik bij de huisarts zat en mijn verhaal deed. Ze begreep me gelijk en verwees me door. Het duurde even tot ik eindelijk op gesprek kon komen bij de psychiater. In februari zou namelijk pas mijn eerste gesprek plaatsvinden en er zouden nog veel meer volgen.

Tijdens mijn postpartum depressie vond ik het heel lastig om emotie te voelen. Naja je kan wel zeggen dat ik eigenlijk niks voelde, terwijl ik dat zó graag wilde! Zo wist ik echt wel dat ik van haar hield, dat ik ontzettend blij was met haar komst en dat ik trots was om haar moeder te mogen zijn. Maar het weten betekent nog niet dat je het voelt. Dat deed me verdriet, die emotie voelde ik dan weer wel. Ik voelde dus alsnog wel iets, alleen wilde ik nou alles behalve verdriet voelen. Er over praten vond ik lastig, maar in mijn kraamweek vertelde ik het toch aan de verloskundige en aan wat mensen in mijn directe omgeving. Dit heeft mij geholpen, niet dat er per se gelijk een oplossing was maar er viel wel een last van mijn schouders. Ik hoefde het namelijk niet alleen te doen en dat was een hele fijne gedachte.

Hersteld zijn van een postpartum depressie, hoe voelt dat? Tja, dat is een lastige vraag waar ik zo 1-2-3 geen antwoord op weet. Ik denk dat het ook voor iedereen anders voelt. Voor mij voelde het in het begin als een echte overwinning, vandaar ook dat ik mezelf een postpartum depressie overwinnaar noem. Het was zo'n gevecht en ik heb echt gestreden alsof mijn leven er van afhing en dat was op sommige momenten ook eigenlijk wel het geval. Toen ik eindelijk had gewonnen was ik naast opgelucht ook op sommige momenten heel bang. Wat nou als het terug komt, wat nou als ze het mis hebben en ik niet beter ben… Wie weet krijg ik dan wel een terugval en moet ik wéér uit dat donkere dal kruipen.

Je kan pas een leuke moeder zijn als je ook goed voor jezelf zorgt. Dit heb ik zo vaak te horen gekregen. Ik weet het ook wel, maar toch is het in de praktijk niet altijd even makkelijk. Tijdens mijn postpartum depressie stond ik op een overlevingsstand en ruimte om voor mezelf te zorgen had ik naar mijn idee niet. Ik was al lang blij dat ik de dag had overleefd, laat staan dat ik tijd moest inplannen om iets leuks voor mezelf te doen. Als ik dan wel tijd had vrij gemaakt was het alsnog een hele struggle want wat vind ik nou eigenlijk leuk? Wat kan ik doen… het bleef altijd een beetje lastig.