Dag lieve volgers, het is al een tijdje geleden. Maar we zullen verder vertellen. Zoals in mijn eerdere blogs van pilletjes naar spuitjes met 1 ampulle naar twee naar een ander product met nog hogere dosis. Was het dan de dag van de pick up in het ziekenhuis. in de ochtend gaan ik En mijn man samen naar het az sint jan in brugge. We komen binnen natuurlijk immens veel stress eh😬 het blijft toch een groot ziekenhuis he. Toen moesten we naar het 7de verdiep daar kreeg ik een kamer toegewezen. De verpleegster komt met zon mooi hemdje. Mijn man gaat ook weg om zijn bijdrage te leveren voor de bevruchting. Daarna wordt ik gehaald en ga ik naar een operatiekamer. Daar krijg ik een infuus en een kalmeringsmiddel. Dan in de stoel gaan zitten. Benen uit elkaar dan beginnen ze met groene doeken over mij heen te leggen. Nog even gerust stellen en ze beginnen eraan. In totaal hebben ze toch een tiental eicellen uitgehaald. Ik moet zeggen fijn is het zeker niet. Helse pijnen onderging ik ook nu niet. Telkens kragen we een niet oke de eicellen waren nog niet volgroeit. Er was dan ook geen enkele eicel bruikbaar voor bevruchting. Daar einde het dan terug naar de kamer en rusten. Savonds mag ik naar huis maar werken zat er niet in een week niet werken oke dat ging goed de eerste dagen. Maar na een paar dagen verging ik van de pijn. Op zondag belde ik naar het ziekenhuis Om te vragen of ik langs mocht komen omdat ik verging van de pijn. Ik ging wachten in de wachtzaal kwam de verpleegster vragen wat ik er deed. Een paar vragen beantwoorden en dan kwam er een gynecoloog om te kijken. Zag hij dat ik een overstimulatie had door al de hormonen. Zware pijnstillers en naar huis. Twee weken nog eens thuis door de overstimulatie. Daarna was alles goed weer. Dan ging alles goed ik legde mij er bij neer dat het ik waarschijnlijk nooit een babytje ging hebben. Het brak men hart maar we moesten door....