Ik kan me de eerste keer nog zo goed voorstellen, de pijn door mijn arm, druk op mijn borst, ik kreeg geen lucht meer en mijn hoofd die ergens anders was dan op het moment waar ik werkelijk was. Het huis was vol een gezellige dag, ik barst in tranen en ren naar mijn moeder. Het enige wat er nog door mijn hoofd ging was "ik ga dood, help" aan niks anders kon ik denken. Me moeder vraagt me rustig wat er is en ik beschrijf me pijn en wat ik voel langzaam trok ik wit weg en zie paniek in mijn moeders ogen en uit haar paniek belt ze 112. Het enige waar ik me op focus is mijn ademhaling, waarom krijg ik geen lucht? Ga ik echt dood? Pijn in je linkerarm is niet goed? Waarom moet ik nu al dood gaan? De ambulance broeders komen aanrennen, en al snel wordt ik aangesloten op van alles en zie dat er bij hun gevoel rust is, hartfilmpje en controles zijn oke.. Een van de broeders zegt dat ik aan het hyperventileren ben en probeert doormiddel van praten en oefeningen mijn ademhaling weer onder controle te krijgen. Langzaam wordt ik rustig en voelt het alsof mijn lichaam leeg gezogen is, ik voel niks, geen energie, minder pijn en geen gedachten. Dit was mijn eerste paniekaanval die nog door vele is gevolgd.

Wat was het even wennen voor de eerste keer ouders, en ik kan me niks mooier bedenken dan het kleine mannetje wat in mijn armen lag. Keizersnede goed verlopen, en herstellen ging aardig vlot. De pijn was te doen en na 2/3 weken was ik weer goed te been, nog wel last van de wond maar langzaam kon ik rustig zelf alles doen (behalve de zware dingen). 

De volgende ochtend moesten we om 07:00u in het ziekenhuis zijn omdat ik ingeleid zou worden, dat  betekende voor ons om 06:00u weg omdat het nog 45min rijden was. Eenmaal aangekomen werd ik eerst aan de CTG gelegd om te kijken hoe de kleine man het deed, dit had ik ondertussen al zo vaak gehad dat ik er wel een beetje zat van was.. Ik moest een halfuur blijven liggen dan zou ze terug komen, na een uur nog niemand gezien en ik werd een beetje zenuwachtig want ik zou bevallen. Later de verpleegkundige en gyneacoloog die mijn kamer binnen kwamen met "slecht" nieuws. Er was geen plek, dus ik kon weer inpakken en naar huis want er waren meerdere spoed bevallingen tussen gekomen. En ja je kan moeilijk tegen bevallende vrouwen zeggen "even binnen houden er moet iemand ingeleid worden" haha. Ik was zo teleurgesteld en ik heb er zelfs om gejankt.. Ze wouden me dus naar huis sturen met een te hoge bloeddruk en ik had echt super erge hoofdpijn en ik dacht zelf doordat ik zo vroeg wakker was en amper geslapen had . Maar later werd ik ook duizelig en zag ik allemaal zwarte vlekjes toen kwam de verpleegkundige mijn bloeddruk meten en die was veelte hoog. Je raad het al ik kon in het ziekenhuis blijven zodat ik morgen ingeleid zou kunnen worden.

Na mijn eerste echo was ik alsnog wel wat angstig. Maar we wisten zeker dat we zwanger waren en we konden dus met "gerust" hart op vakantie. Ik moet zeggen dat ik me wel goed voelde alleen de ochtend misselijkheid was even minder. Super leuke vakantie gehad, maar ik keek vooral weer uit naar na de vakantie want dan kregen we onze termijnecho, dus een uitgerekende datum. De echo was alles goed, de datum die we kregen was 10.12.2019. Maar toch vond ik naar het hartje luisteren heel spannend, en dat de verloskundige dan even moet zoeken. Ik was natuurlijk alweer in de stress, maar daarna hoorde we het hartje mooi kloppen en dat gevoel als je dat voor het eerst hoort is echt onbeschrijfelijk. Omdat het de vorige keer dus mis was gegaan, wouden we geen pretecho want dat voelde niet goed. Stel voor dat je een pretecho doet en dan zo blij ben met het geslacht en je dan bij de 20 weken echo slecht nieuws krijgt dat ging maar rond in mijn hoofd dus met 20 weken als we wisten dat alles goed zat wouden we het geslacht weten. Ik moest zeggen dat ik de 20weken echo heel spannend vond. Dat continue meten en wachten tot ze eindelijk wat zei dat het goed zat. Alles was goed voor wat ze konden zien, een opluchting voor mij vooral, zo voelde het. We hebben het geslacht op laten schrijven en later een gender reveal met familie & vrienden gehouden. We krijgen een JONGENTJE! 

Ik weet nog goed dat ik op mijn werk was en daar van de trap liep. Ik kreeg pijn steekjes in mijn borsten en oh wat deden ze zeer! En de eerste vraag die ik had was, wanneer was mijn laatste keer menstruatie. Met die gedachten blijven werken, maar toch een test gekocht. Op dat moment woonde ik nog thuis, toen ik thuis kwam riep ik mijn moeder om haar te vertellen dat ik "dacht" dat ik zwanger was. En ja ik was 21 jaar en mijn moeder was mijn beste vriendin. Samen met haar de test en mijn man die elk moment thuis kon komen... Ik had hem wel een appje gestuurd met wat ik dacht en dat ik een test ging doen. Want dit was niet bepaald gepland maar als het zo was zeer zeker welkom! Want ja we waren op dat moment al bijna 6 jaar samen. Toch gingen er allerlei vragen door je hoofd. Daarna de test gedaan en ik durfde niet te kijken, mijn moeder keek en zei "YES!" en ik dacht WAT? Toen liet ze de test zien en ja hoor! Duidelijker kon niet ik was zwanger inmiddels was mij man er en zat ik op bed met een positieve test. De dag daarna gelijk naar de verloskundige gebeld want ik wist niet meer wanneer ik voor het laatst mijn menstruatie had gehad.