Het is alweer even geleden dat ik iets gepost heb. Het normale leven is weer begonnen. Na een week terug werken kreeg ik Corona. Ik ben er goed ziek van geweest maar ach, dat hoort erbij. Ook Kevin kreeg het maar hij had eigenlijk alleen wat keelpijn. Dat scheelde wel want hij kon mooi een groot deel van de zorg voor Ronin doen. Helaas werd Ronin ook ziek. Zo’n ieniemienie mannetje wat zo benauwd is is vreselijk om te zien. Omdat wij beide nog ziek waren en ik het niet nodig vond om andere mensen te besmetten, ging mijn schoonmoeder met Ronin langs de huisarts. Die durfde niet helemaal de knoop door te hakken, dus werd Ronin doorverwezen naar de kinderarts in het ziekenhuis. Ook dit ging mijn schoonmoeder maar doen. Toen heb ik thuis wel even flink gehuild. Mijn gevoel zei dat mijn mannetje me nodig had maar mijn hoofd wist ook dat ik mensen niet onnodig in gevaar wilde brengen door mijn Corona. We mochten bellen terwijl de arts Ronin onderzocht. Hij was niet benauwd genoeg om opgenomen te worden. Met speciale neusspray en zetpillen moesten we verder en hopen dat hij de piek gehad had. Gelukkig was dat zo en was hij twee dagen later weer bijna helemaal zichzelf. 

Ondertussen is Ronin al 3,5 mnd oud, hebben we de feestdagen overleefd en is 2022 begonnen. Ons oude leven is weer bijna opgepakt en eind januari mag ik ook weer aan het werk. Ronin gaat dan naar het kinderdagverblijf en mijn schoonmoeder past een dag in de week op. Ze is ontzettend gek op m en houdt zich gelukkig aan de regels van onze opvoeding. Ronin zou twee middagen en een hele dag naar het kinderdagverblijf gaan maar helaas is er op maandag middag nog geen plek. Tijdelijk zullen mijn zusje en de vriendin van mijn vader oppassen tot er in juni (maar hopelijk eerder) plek is op de opvang.

Ja, dat slapen, eten en poepen gaat als een trein. Ronin heeft snachts in principe nog maar een voeding (die van 23.30 en 6.30 niet meegerekend want dat is blijkbaar officieel geen nachtvoeding, maar wmb wel gewoon midden in de nacht). Tussen 3 en 4 uur word ie wakker. Ik geef hem dan een flesje op bed en leg hem daarna terug in zijn wiegje. Dan slaapt hij heerlijk door tot de volgende fles.

Daar zit je dan, na 10 dagen rollercoaster in het ziekenhuis en thuis met de kraamhulp, nu met z’n drieën op de bank. Moe maar voldaan. Nu gaat het ‘echte’ leven langzaamaan weer beginnen. We genieten met volle teugen van ons lieve kleine mannetje. 

Dag 6; naar huis

Dag 3 alweer.

Zoals in mijn vorige blog beschreven was de bevalling best heftig. Maar daar was hij dan, onze lieve kleine Ronin. Geboren met 37+5 weken, 3466 gram en 50 cm.

Zoals in mijn vorige blog te lezen braken om 23 uur spontaan mijn vliezen. Onderweg naar t ziekenhuis kletsen we gewoon gezellig. Ik voel me blij en zenuwachtig tegelijkertijd. Naast een wat ongemakkelijk gevoel in mijn rug heb ik eigenlijk nergens last van. Toch vraag ik Kevin over de snelweg te rijden en niet binnendoor. Dat leek me verstandig ivm drempels en veel bochten wat misschien minder fijn zou zijn als ik meer pijn zou krijgen. 

De inleiding stond gepland, zondag 3 oktober zou ik een ballonnetje krijgen en dan zou je waarschijnlijk 4 oktober geboren worden. We kregen een dierendagbaby, toch?