De dagen lijken in elkaar op te gaan en ik vind een ritme waar ik het goed bij doe. Elke dag ontbijt ik samen met iemand van de groep die deze week ook in het hotel overnacht, fiets naar het Trauma Centrum Nederland en na afloop van alle sessies fiets ik terug. Samen met mijn groepsgenoot doe ik boodschappen en nuttigen we samen de maaltijd op mijn kamer. Daarna bel ik met Boefke en mijn vriend. Zo kan ik erbij zijn tijdens het toetje en naar bed brengen zonder dat ik er fysiek ben. Daarna neem ik een warme douche en lees wat in mijn boek tot ik in slaap val. Zo vliegt de eerste week voorbij voor mijn gevoel. Al kan het niet snel genoeg voorbij zijn, zodat ik Boefke weer kan zien.

Gelukkig verzorgen ze een hele lekkere lunch en krijg ik op de eerste dag een broodje knakworst. Elke dag staat er volgens de gastvrouw een gezonde snack klaar tijdens de lunch. De pauze kruipt voorbij en samen met de groep, die er net zo bij zit als ik, besluiten we een wandeling te maken. Even de frisse lucht in en vitamine D opdoen. Nu het in oktober alsnog heerlijk weer is, kunnen we er beter even van genieten.

Na de uitleg van de therapeut ben ik compleet in gedachten verzonken, waardoor ik de vraag die volgt niet hoor. Gelukkig ben ik niet de enige en legt ze het nogmaals uit. We moeten op twee papiertjes iets schrijven over onszelf. Dit mag zo kort zijn als we maar willen. Daar gaan we dan een spel mee doen.

De hele avond heb ik liggen draaien in mijn bed. Hoe zal het zijn? Hoe zal het eruit zien? Wie zijn mijn groepsgenoten? Zitten er ook lotgenoten in mijn groep? Elke keer poppen er nieuwe vragen op in mijn hoofd, die zich toevoegen aan de wervelwind met andere vragen. Hoe zal het programma er uit zien? Wat gaan ze allemaal doen om mijn trauma’s te verwerken? Zal ik even kijken hoe lang ik nog kan slapen? Straks is het al bijna zover? Heb ik mijn wekker wel goed gezet?

Vanaf het moment dat ik de opdracht krijg, is mijn hoofd er druk mee bezig. Daarmee nemen alle wegvallen (dissociaties) een vogelvlucht. Om de haverklap ben ik er even niet meer en verdwijn ik in herinneringen. Op andere momenten is alles mij teveel en sta ik op springen, waarna ik weer al het contact met mijn omgeving verlies. Ik probeer op allerlei manieren zo goed mogelijk door de dagen heen te komen. Zo spreek ik met mezelf af om het opzoeken van alle triggers en ze werkelijk vast te houden alleen te doen als ik een online afspraak heb met mijn psycholoog. Een simpele afspraak met mijzelf, maar een enorm moeilijke afspraak om te doen.

Tot het moment dat ik een gesprekje heb met mijn collega. Als het goed is moet ik ongesteld worden en het lijkt erop dat mijn lijf zich ervoor klaarmaakt. Met een grapje zegt ze nog, maar straks ben je zwanger. Deze opmerking blijft hangen in mijn hoofd en begint daar rond te tollen. We zijn immers een keertje helemaal opgegaan in het moment en hebben onze voorzorgmaatregelen vergeten. Na de bevalling ben ik niet meer gestart met de pil, vanwege voorwaarde om te voldoen aan het donorschap. Er zijn immers genoeg andere mogelijkheden om een zwangerschap te voorkomen. Alleen zijn we deze een keer vergeten.

Door de bijzondere en lastige start is Boefke zijn vaccinatieschema aangepast. Daar komt bij dat hij na de transplantatie geen levend verzwakt vaccin meer mag. Nu lopen ze te zeuren over dat de DKTP prik te vroeg gezet is. Een half jaar terug begonnen ze er al over bij het consultatiebureau en heeft mijn vriend ze vriendelijk verzoekt om dit te overleggen met het UMCG. Vlak voor de afspraak bellen we met het UMCG om het een en ander te checken. Blijkt dat het consultatiebureau geen enkel contact heeft gezocht met hen. De transplantatieverpleegkundige geeft aan dat als ze iets willen geven het een ‘booster’ moet zijn en niet het volledige vaccin.

Wij willen als gezin samen naar deze nieuwe traditie toe te gaan. In de vakantie heb ik al de nodige uitdagingen overwonnen en dit kan ik ook. Mijn vriend heeft er heel veel zin in, maar ik merk dat de alarmbellen in mijn achterhoofd al afgaan. Wat als Boefke ziek wordt? Wat als het druk is? Wat als? Wat als? Mijn hoofd tolt van alle vragen. Mijn vriend probeert mij gerust te stellen, maar zo komt het niet over. Het voelt voor mij alsof hij zijn zin wil doordrammen. Het samen uitgaan met zijn gezin ondanks alles. Natuurlijk weet ik dat het niet zo is. Hij houdt enorm veel rekening met Boefke en mij.

We doen er alles aan om Boefke zich fijner in de douche of het bad te laten voelen. Eerst laten we hem een speeltje uitkiezen. Dan gaan we samen de douche of het bad in. Daar blijven we net zo lang in knuffelen tot Boefke zich ontspant en proberen af te sluiten met een goed gevoel. Voor de zekerheid vragen we ook advies aan de senso-motorische fysiotherapeut. In haar ogen doen we alles goed. Boefke moet op den duur zelf de klik weer weten te maken.