De titel zegt het al genoeg.  Dit stukje gaat over de Cito toets. En ik hoor jullie al denken , nou en..dat hoort er toch bij in het leven?? Helemaal mee eens, maar dit gaat over mijn meisje die net 2 weken 5 is en dus al haar eerste Cito toets achter de rug heeft. Ik hoorde veel verschillende verhalen door het jaar heen van o.a vriendinnen van. Het schijnt dat het geen verplicht nummer was die toetsen, en aangezien ik steeds niks op de "persoonlijke " pagina van dochter zag staan dacht ik ...onze school doet daar lekker niet aan mee. Lekker naïef gedacht want hier vallen alle scholen onder 1 stichting dus ook onze school zou daar natuurlijk aan mee doen. Wat die andere " testen" waren waar m'n vriendinnen het over hadden weet ik dus nog steeds niet. 

Waar deze blog over gaat??? Snot. Je weet wel, die groene derrie die bij je lieve mooie en normaal o zo schone kinderen uit hun neus komt. Man man ...ik krijg er wat van. Het gaat hier nou al maanden achter elkaar door.  Voor het gemak hebben we in januari nog even de waterpokken gehad bij allebei en de oudste was er werkelijk waar doodziek van. En als toetje nog een oorontsteking toe. Vanaf dat moment waren we al vanaf nov bezig met verkouden zijn en het was echt net achter de rug toen die gemene rot vlekken kwamen. Haar weerstand heeft zo'n opdonder gehad toen. Precies 14 dagen daarna was nr 2 aan de beurt . Lang verhaal kort, na 6 weken was alles achter de rug . Maar vanaf die tijd is het echt een drama. Ze gaan echt achter elkaar aan. De 1 is er echt net vanaf en dan komt nr 2 er weer achteraan . De jongste werd wakker met 2 ontstoken ogen. Uiteraard in het paasweekend want anders was t veel te gemakkelijk geweest. Dan had je namelijk de huisarts even kunnen bellen maar nu mochten we nog lekker 2 dagen wachten. Als je lange nachten wilt is dat echt een aanrader. Jemig, hele nachten zijn we in de weer geweest. Ze werd om de haverklap wakker en schreeuwde ; mamaaaaaa ikke weet niet waar ik ben....logisch want dat arme kind had een zicht van 5 cm denk ik want alles zat dicht. Dus dinsdag ons bijna privé huisarts gebeld wat ik hier mee aan moest . Uiteraard langs komen met haar. Zucht...tis altijd zo'n dingetje..afspraak maken...t heen gaan...t ellendelange wachten bij de apotheek. Zie ze maar eens daar te houden zonder dat de jongste of door de klapdeurtjes heen gaat en je inene hoort ...ma ma kijk...ikke sta lekker bij djese mevjouw...(ja kom nou maar ff met een rotgang hier staan.) of dat ze naar buiten loopt.  Naar huis met een zalfje voor in dr ogen. Hebben jullie er beeld bij ??? Bij een kind van 2.5 zalf in dr ogen doen. Nou, ik had in de apotheek vrij snel dat beeld voor me ......drama uiteraard . 

Een veel gesproken zin van mij hier in huis is : straks komen er mannen met zwarte koffertjes de voorstraat op lopen en pakken mij op wegens geestelijke kindermishandeling ofzo .Ja daar ben ik bang voor, heeeel bang voor. Ik ga meerdere malen helemaal uit m'n dak tegen die 2 boenders van mij. Zoals jullie al hebben kunnen lezen is de oudste bijna 5 en nummer 2 heeft de schitterende leeftijd van 2,5 . Bij allebei een moeilijke leeftijd want britt zit sinds aug op school en dat is voor zo'n klein meisje best heftig. De hele dag maar van alles moeten , dat valt niet mee. Des te meer haalt ze thuis dan lekker alles in. Luisteren ??? Welnee, dat bewaren we voor die geweldig lieve aardige alleswetende juf. Die juf die met 1 klap in d'r handen 28 kleuters doodstil in een kring krijgt. (En ja, het is echt waar...ik stond erbij en keek er naar...dag in dag uit) Ik dacht wat zij kan kan ik ook, dus stond ik me hier een partij in m'n handen te klappen alsof t een lieve lust was. Het enige wat ik ermee bereik is dat de oudste mij aankijkt of ik rijp ben voor een gesticht en de jongste doet vrolijk mee met mij. Die denkt dat we met kinderen voor kinderen aan t meedoen zijn, chillen met je zonnebril op...dat werk.

Zoals ik al vermeldde, hoe makkelijk ging 't opvoeden met ons eerste meisje en hoe moeizaam gaat 't nu met ons tweede meisje van net 2,5. Ook met Britt hebben we de nee fase gehad hoor, en ook daar heb ik mezelf meerdere malen afgevraagd: "Zou dit nog goed komen?" En het kwam goed. Britt is een makkelijk meisje. Luistert wanneer het echt nodig is. Af en toe dwars maar ach, welk kind is dat niet? Toen kwam onze Lisa. Vanaf dat ze kon lopen merkte we al dat er aan deze dame wat meer werk zou zitten. Nu is ze al zeker een maand of vier terror. En dan bedoel ik echt terror terror.. Ze drijft mij echt tot waanzin. Ze laat me gedachten op plaatsen komen waarvan ik niet wist dat ik ze had. Man man, knetter gek word ik van haar. Als het haar niet zint gaan de waterluiken open. Alsof ik haar wat ergs heb aangedaan.. Minstens een pak slaag heb gegeven, want ja, zo klinkt het van buitenaf als je haar hoort..