Het begon allemaal op dinsdag 3 november 2015.  Ik had afgesproken met de gynaecoloog dat we deze keer niet zouden wachten tot de 42 weken maar met 41 weken de natuur een handje zouden helpen. Elke keer dacht ik nog, misschien begint het spontaan maar diep in mijn hart wist ik gewoon dat dat niet zou gaan gebeuren. Oke, terug naar dinsdag 3 november. We hadden het maar een aantal mensen verteld omdat ik graag wilde dat het geheim zou blijven. Geen speculaties, niet constant appjes hoe ik er voor stond nee gewoon voor de meeste mensen wilden we het als verrassing houden. Natuurlijk wisten mijn ouders en schoonouders ervan en brachten we die middag River naar mijn schoonouders zodat hij daar lekker kon slapen en wij naar het ziekenhuis konden. Rond een uur of 4 reden we terug richting Doetinchem, we aten nog een laatste avondmaal bij onze grote vriend de gele M en daarna reden we richting het ziekenhuis. Om zes uur melden we ons zenuwachtig aan bij de verloskamers en werd ik op een bed gesetteld voor eerst een ctg en een gesprek. Omdat ik bij mijn eerste een keizersnede had gehad kunnen ze alleen inleiden door middel van een ballon katheter. Er word dan een slangetje ingebracht waarna ze 30cc water erin pompen, deze moet dan een hele nacht blijven zitten en als er mee zit valt hij er de volgende ochtend uit en heb je 3 cm ontsluiting. Zo geschiedde, ik ging "slapen" met dat ballonnetje en mijn vriend ging naar huis voor een goede nachtrust. De volgende ochtend mocht ik rond 7 uur douchen, ik had de hele nacht wat kramp gehad en tijdens het plassen viel het ballonnetje eruit, yes! Na het douchen mocht ik naar de verloskamers en kreeg ik weer een ctg, daarna toucheerde ze en had ik echt 3 cm, wauw! Ze braken mijn vliezen (mijn vriend was ondertussen alweer in het ziekenhuis) en ze had helaas in het vruchtwater gepoept en al snel daarna kreeg ik weeen. Eindelijk gewoon weeen van mezelf en niet kunstmatig. Ze waren goed op te vangen maar rond een uur of half 11 had ik 4 cm en waren de weeën steeds erger aan het komen en vroeg ik om een ruggenprik. Binnen 6 minuten stond de arts al in de kamer maar helaas verliep deze ruggenprik verder dan gewoon. Hij deed ontzettend zeer en heb de hele verloskamer bij elkaar geschreeuwd. Dit had ik bij River echt niet gevoeld en de arts vertelde ook dat het hem niet goed lukte, na nog twee keer prikken vond het hij het goed, ik minder wat het hielp niks. Ik probeerde de weeën weer op eigen houtje weg te puffen en rond 1 uur gingen ze me weer toucheren, 6/7 cm! Wauw, zo ver was ik bij River niet gekomen. Ik kreeg de moed terug en zag mezelf eindelijk op een natuurlijke manier bevallen. De verloskundige die mij zo goed hielp had dienst tot 3 uur en dacht dat ze er nog wel bij kon zijn. Ze wilden de weeën wat op voeren en dus kreeg ik wat weeënopwekker en tegelijk een pompje die je zelf kan bedienen en waar door je even in jezelf zou komen. Ik kan zeggen, dat pompje werkte fantastisch maar helaas deden de weeënopwekkers niks bij mij. Uur na uur bleef ik hangen op 7 cm. Het verhaal van River leek zich weer te herhalen alleen bleef ik toen steken op 4 cm. Nadat er een nieuwe frisse ploeg verloskundigen aan mijn bed stonden wilden ze het nog even aan kijken. Ondertussen zat ik rustig mijn weeën weg te zuchten met het pompje. Rond 5 uur was de maat vol, ik zat nog steeds op 7 cm en mijn lichaam leek het gewoon weer niet te kunnen. Ik werd klaar gemaakt voor de OK en dat betekende ook dat het pompje uit moest. De weeën kwamen keihard terug en ik kon ze niet meer weg zuchten. Ik had geen buikweeën maar ik had ze helemaal onderin waardoor ik ze op geen manier weggepuft kreeg. Ik heb alleen naar auw en sorry geroepen op weg naar de Ok. Het leek uren te duren en eenmaal in de koude operatiekamer kreeg ik een warme deken en moest ik wederom weer een ruggenprik. Ik zag de arts van die middag en kreeg een angstig gevoel, zal het hem nu wel lukken? Ik moest ontspannen gaan zitten (maar hoe wil je dat doen met onwijze weeën?) en telkens probeerde hij mij te prikken en ik zuchten en schreeuwde mijn weeën weg. Een lieve verpleegkundige hield mijn hand vast en zei telkens, dit is je laaste wee dan zit de ruggenprik erin. Maar wee na wee zat er geen ruggenprik. Ik raakte een beetje in paniek omdat ze telkens mis prikte dat de gynaecoloog besloot dat het niet ging lukken. Binnen no time kreeg ik een kapje op mijn mond en was ik vertrokken. Twee uur later werd ik wakker, allemaal artsen boven mijn hoofd, ik hoorde er één roepen, ze komt bij! Ik kon alleen maar uitbrengen waar mijn vriend was, mijn baby en dat ik enorme pijn had. Ik kreeg gelijk een dosis morfine en mijn vriend werd gehaald, zonder baby want die mocht niet op de IC komen vanwege bacteriën. Toen mijn vriend kwam vroeg ik gelijk hoe het met novelle was, gelukkig was alles goed en kreeg ik een foto te zien. Even later werd ik naar de verloskamer gereden en kon ik eindelijk mijn kleine meisje zien na 2 uur, zo gek, zo onwerkelijk. Kwam dat uit mij? Waarom kon ik er niet bij zijn? Maar ook intens gelukkig dat alles voorbij was. Ik mocht haar vasthouden en ze rook zo lekker, mijn meisje eindelijk.

klimmen en klauteren, soms durf ik niet te kijken. Maar hoe fijn is het om ze te zien hoe ze in de natuur kunnen spelen 🌳

"Mama, doe jij ook je paarse trui aan dan zijn wij tweelingen"!