We hadden al een prachtig mannetje Jermaine maar ons wens was toch wel om het wat uit te breiden om het gezin nog completer te maken en een broertje of zusje voor Jermaine zou wel heel leuk zijn zodat hij ook niet enigst kind is en een te groot leeftijdsverschil leek mij niet wat dus besloten we er maar weer voor te gaan, iets sneller als verwacht was het dan ook al raak. Ons geluk kon niet meer stuk al was de zwangerschap toch best spannend want na de eerste zwangerschap had ik veel in het ziekenhuis gelegen in Duitsland, gelukkig was deze zwangerschap anders en verliep het tot zover goed. Ik had wel wat zwangerschapskwaaltjes maar goed wie heeft dat nu niet tijdens de zwangerschap? Na 20 weken zwangerschap wisten we eindelijk het geslacht, weer een jongetje! Super leuk een broertje voor Jermaine💙 Al was een meisje stiekem ook wel leuk geweest maar ons maakte het niks uit wat het zou zijn, als het maar gezond zou zijn dat is alles wat telt. Rond de 20 weken toen ik een echo kreeg was er op de echo maar 1 niertje te zien bij de baby ( 3 x totaal gekeken) dat was even schrikken maar er werd gezegd dat daar goed mee te leven is en ze er ook oud om konden worden dat was fijn te horen maar toch heb je altijd een soort angst aangezien mensen 2 nieren hebben mocht de 1 niet werken heb je nog een reserve. Maar goed we waren allang blij dat het ene niertje goed werkte!! En we moesten als de baby geboren zou worden twee weken erna een echo laten maken. Normaal komt de baby rond week 40 soms eerder soms later. Mijn vruchtwater knapte 29 oktober  2020 rond 19:30 ik was op dat moment 37 weken zwanger en 2 dagen, waarna ik gelijk mijn verloskundige heb opgebeld en zij gelijk zou komen naar ons huis toe. Eenmaal zij bij ons huis aangekomen had ik wat vruchtwater opgevangen in een potje dit was allemaal goed gelukkig. Ik had alleen nog niet echt pijn ik voelde wel iets pijn net als menstruatie krampen maar ik kon het nog goed hendelen en timen dat lukte mij niet echt omdat ik niet echt een gevoel had dat het weeen waren. De verloskundige vroeg mij of ik weeen had waarop ik zij dat weet ik niet, ik heb wel iets pijn maar dit ging precies zo bij Jermaine. Mijn verloskundige zij dat ze mij niet zomaar inwendig mocht onderzoeken als ik niet zeker was of ik weeen had of ontsluiting ivm infecties of bacteriën. Mijn schoonvader was er op dat moment ook en zij je kan kim niet vertrouwen hoor dit had ze bij de eerste ook. Mijn verloskundige zij je lijkt trouwens ook wel high of niet helder en vroeg mij vriend ook of hij dit zag, ze zij nou ik vertrouw het dan ook maar niet en ga je toch onderzoeken dus hup naar boven zij mij onderzoeken en ja hoor 3 cm ontsluiting. Ze vroeg nog of ik een thuisbevalling wou doen waarop ik antwoordde dit absoluut niet te willen want mocht er iets gebeuren dan ben ik al daar. Wat achteraf maar goed is ook. Nadat zij dus voelde dat ik 3 cm ontsluiting had zijn wij gelijk naar het ziekenhuis gereden. Eenmaal aangekomen in de verloskamer voelde ik mij nog heel goed, ik kon zelfs dansjes doen waarop de verloskundige moest lachen. (Beetje gek doen) mijn vliezen waar thuis alleen nog niet helemaal gebroken dus de andere vlies had zij in het ziekenhuis nog gebroken en toen dat gebroken was begon de pijn wel wat heviger te worden, ik zei nog tegen de verloskundige dat ik hoopte nog voor 00:00 te bevallen want mijn intuïtie zij dat ik deze datum een kind zou krijgen, ze zij nou dat word wel krap maar misschien kun je een douche proberen dus ik onder de douche en jahoor het werd al wat heftiger de weeen, eenmaal uit de douche ging het behoorlijk snel opgeven moment zij ik te moeten persen waarop de verloskundige zij nee dat kan niet je had net nog 7 cm maar ik zij nee ik moet nu persen het komt eruit en ik kan het niet tegen drukken waarop ze zij oh ja ik zie het hoofdje dus begeleide ze mij verder en na een paar keer persen was hij er ons prachtige mannetje Ilay Egon 44 cm en 2755 gram. Helaas kreeg ik na dat de placenta eruit was alleen geen naweeen waardoor ik meer als 2 liter bloed verloor en de verloskundige op de noodknop heeft moeten drukken waardoor in no time de kamer vol stond met 10 artsen  en ik naar de o.k (operatiekamer) ben gebracht. Wat een enge momenten waren dit. Ze hebben mij infuus aangebracht en medicijnen gegeven het was een heel drama maar al met al ben ik blij dat ik niet thuis was en dit allemaal goed is afgelopen. Na dat ik zoveel bloed verloren ben was ik super zwak en dit nog steeds als ik teveel doe naar twee weken maar ik krijg nu floradix(ijzerdrankje) en bouw alles weer rustig op en geniet nu van mijn twee prachtige mannetjes waar ik erg gezegend mee ben 💙

Mijn droom was altijd al om ooit een kindje te krijgen en dit pas rond mijn 20ste jaar want ja,ik wou nooit een (oude moeder) worden zoals ik altijd zei. En deze droom mocht werkelijkheid worden, 21 jaar totdat ik en mijn vriend besloten samen voor een kindje te willen gaan,  vol spanning deed ik dan ook voor het eerst een zwangerschapstest op mijn werk in de pauze nadat ik overtijd was en jahoor een licht streepje. Pff ik wist dit moment nog precies en kon mijn ogen niet geloven dat ik besloot nog maar een paar testen te kopen..jahoor en weer een streepje en op de andere stond duidelijk zwanger  en hoeveel weken, ik kon niet wachten om dit aan mijn vriend en derest van mijn familie te vertellen ik was zo blij en kon het niet geloven, eenmaal thuis verteld aan mijn vriend, konden we niet wachten om het aan onze ouders te vertellen ook al wisten we dat het nog maar pril was en er nog van alles mis kon gaan, hieraan wou ik natuurlijk niet denken dus vol trots zijn wij naar onze ouders gegaan met dit nieuws en wel bij gezegd dat verder niemand het nog mocht weten aangezien er nog van alles mis kon gaan, gelukkig waren onze ouders heel blij met ons nieuws, mijn vriend zijn ouders werden voor de tweede keer opa en oma en mijn ouders  konden het eerst niet geloven zij werden voor de eerste keer opa en oma maar waren daarna dolblij, mijn zwangerschap verliep opzicht best goed, totdat ik 20 weken zwanger was en bij mijn gynaecoloog kwam en zei vertelde dat ik een verkorte baarmoederhals had en mijn baarmoedermond op 2,5 cm zat en ik dus gelijk naar het ziekenhuis moest om plat te liggen, anders was ze bang dat ik zou bevallen 1 van deze dagen, pff jeetje wat schrok ik zeg, ik dacht wat zeg jij nou? Eenmaal thuis onze spullen gepakt en barste in huilen uit... wat was ik bang dat jij al zou komen, ik wrijf over mijn buik en zeg zachtjes met een trillende stem blijf nog even zitten lief klein ventje, eenmaal in het ziekenhuis onderzoeken gehad, 2,5 cm ik moet inderdaad plat liggen en mag alleen lopen naar de wc, eenmaal toen het paar dagen erna stabiel bleek te zijn en ik nergens last van had mocht ik toch naar huis als ik rustig aan deed, werken mocht ik al niet meer. Eenmaal bij thuiskomst en later bij de volgende controle moest ik weer gelijk door naar het ziekenhuis want mijn baarmoedermond was nu geen 2,5 cm maar zat nu op 1 cm, op dit moment was ik 26 weken zwanger aangekomen in ziekenhuis, kreeg ik gelijk een longrijpingsprik  & weeeenremmers en werd ik gelijk met ambulance vervoerd naar een academische ziekenhuis waar ze premature baby’s kunnen helpen voor 30 weken zwangerschap, jeetje wat waren dit spannende tijden, eenmaal daar mocht ik weer een klein beetje lopen van de artsen door het ziekenhuis want ze zeiden als hij kwam, kwam hij toch wel en hou je dat niet tegen. Eenmaal met 30 weken zwangerschap mocht ik  weer terug naar het andere ziekenhuis dit hield ik nog geen week vol.. pff inmiddels was ik zo zat van al die ziekenhuizen het eten ging er gewoon weg niet meer in, en ik had er gewoon buikpijn van en wilde zo graag naar huis ik had tenslotte nergens last van.. en dacht ja nu is het wel genoeg geweest ik blijf hier niet tot mijn bevalling... ik heb nu tot 30/31 weken voor mijn kindje hier gelegen en mocht hij nu komen is het niet meer zo erg als dat ik met 20 weken was gegaan  aangezien hij dan niet levensvatbaar was geweest of met 26 weken, dus heb ik een risico getekend om naar huis te mogen gaan, en beloofde thuis rustig aan te doen, ik hield het in het ziekenhuis gewoon niet meer vol en zat vol stress en dat is niet goed voor mijn kindje dacht ik, eenmaal thuis pff eerste 2/3 weken rustig aan gedaan, daarna dacht ik jeetje ik heb mijn hele zwangerschap niet kunnen genieten door al die ziekenhuizen ik wil weer wat gaan doen, als hij nu komt komt hij maar!!! Dus ben ik lekker weer van alles gaan doen en mocht meneertje het vol houden tot 38+1 op 6 juni 2019 de dag waarop ik beviel, in de nacht  op  4/5 juni verloor ik bloed met slijm en had ik lichtelijk pijn in mijn rug die middag die volgde ben ik samen met mijn schoonmoeder/ vriend naar het ziekenhuis gegaan voor controle omdat ik dacht dat het een slijmprop was die ik verloren had, en al lichtelijke krampen had, tijdens inwendige echo deed het super veel pijn en dit gaf ik ook aan, maar de man zei ooh niks aan de hand nog 1 cm baarmoedermond dus het  het zou wel een wondje zijn geweest misschien ergens vooraan aan de binnenkant, nou dit klopte niet zegt mijn gevoel dit was geen wondje dit was toch echt wel een slijmprop!!! Ook waren er geen weeen te zien, nee ik had rugweeen die zijn niet te zien op zo’n apparaat, eenmaal in de auto terug naar huis zeg ik mijn vriend dit klopt niet hoor, dit was toch echt slijmprop en ik heb toch echt lichtelijke rugpijn soort menstruatie achtige pijn in mijn rug ik ben toch niet gek??? Mijn vriend zei dat de dokters het vast wel wisten waarop ik maar antwoorde ja de dokters zullen het wel weten... maar toch zei mijn gevoel anders, eenmaal thuis gewoon weer mijn ding gedaan en met mijn moeder gesproken zei had een gevoel dat ik die volgende dag zou bevallen ik zei haar nog, nou we zullen zien. Savonds naar bed gegaan met mijn vriend en in de ochtend geeft hij mij een kus en gaat naar zijn werk, als er wat is, ik heb mijn telefoon aan zei hij. In de ochtend nadat mijn vriend op het werk is, heb ik nog last van lichtelijke rugpijn, ik moet nog naar het toilet ontlasting doen en dacht ik kruip nu nog lekker even in bed en ga even een paar uurtjes slapen zodat ik niet aan de pijn denk, ik lig net in bed en wil mijn ogen dicht doen totdat om 11;30  ik wat voel knappen in mijn onderbuik en alles begint te lopen, ik spring net optijd mijn bed uit en pak gelijk mijn telefoon en bel mijn vriend op, die eerst niet oppakt ik denk ik word gek, dus ik bel hem nogmaals en jahoor hij pakt op, hij had een meeting op zijn werk  , ik zei oooh mijn vruchtwater is geknapt, hij bedenkt zich niet en komt gelijk naar huis!!! Ik gauw naar de badkamer allemaal handdoeken tegen mij aanhouden want het vruchtwater bleef maar lopen...maar ook begint het ineens super veel pijn te doen, ik bel mijn moeder, en vertel dat mijn vruchtwater is geknapt & Joey onderweg is naar huis van zijn werk en veel pijn heb nadat mijn vruchtwater geknapt is en niet wist wat ik moest doen, mijn moeder stelde me gerust en zei adem in en adem uit en legde me een beetje uit hoe ik moest puffen. De pijn werd steeds heviger en werd daardoor chaggereinig ik zei mijn moeder later terug te bellen, eenmaal mijn vriend thuis zijn we gelijk naar het ziekenhuis gereden hier 20/30 min vandaan, jeetje wat duurde deze rit lang zeg, we hadden het verkeer tegen zitten en ik die persdrang had in de auto....pff mijn vriend zei me hou het vol en probeer is op te letten hoeveel minuten tussen de weeen komen dit bleek al razendsnel achter elkaar te gaan, eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen parkeert mijn vriend de auto bij de ingang voor de deur, hij rent naar binnen toe voor een rolstoel en bracht mij in de rolstoel gauw naar de bevallingskamer, daar aangekomen bleek dat ik al 7 cm ontsluiting had en wat had ik een pijn!! Ik kon geen ruggenprik meer krijgen en zat al in mijn heftigste weeen, op 10 cm mocht ik dan eindelijk persen maar had geen kracht meer, mijn vriend moest mijn been omhoog houden en een dokter moest nog op mijn buik drukken om te helpen en ik pff ik was uitgeput ik had het gevoel geen adem meer te hebben maar deed toch zo mijn best en begon weer te drukken, persen, etc met een knip erbij in kwam hij daar dan eindelijk om 15;04 een prachtig mooi klein ventje Jermaine Jonah 2900 gram en 48 cm wat was je mooi en wat was ik in de wolken en nog steeds!! Het mooiste wat mij is overkomen en mijn droom die is uitgekomen! 💙💙