Sinterklaas, wie kent hem niet?
En dan is het tijd om je zoon van 8 jaar te vertellen dat Sinterklaas niet bestaat, maar….Hij gelooft je niet!
“Lars, ik moet je even iets vertellen over Sinterklaas.”
“Lars, ik moet je even iets vertellen over Sinterklaas.”
Aan mijn kind zie je niks! Zijn arm of been zit niet in het gips. Hij heeft geen zichtbaar litteken. Hij mist geen ledematen. Hij is niet groot of juist klein voor zijn leeftijd.
Ik zit in de auto met India naast mij... op de stoelverhoger. Gordel om haar heen. Kraag van haar jas tot over haar oren. Handen in haar jaszakken. Schouders beetje opgehaald. Ze heeft het koud en kijkt een beetje door samen geknepen ogen naar buiten, alsof de snijdende wind haar het zicht moeilijk maakt. Maar ik rijd echt geen cabriolet! Het blijkt dat ze diep verzonken in gedachten is!
Om heel veel -pedagogisch verantwoorde- redenen, is het goed om je kind(-eren) te betrekken bij je bezigheden. Het schijnt ook goed te zijn, om ze een complimentje te geven, al is deze nog zo klein! Het schijnt ook enorm goed te zijn om tegen hen te zeggen dat je trots op ze bent. Wel met reden omkleed natuurlijk! (We komen er niet zomaar van af! ... "ik ben trots op je." volstaat echt niet!! )En als ouder tegen je kind je excuses maken, schijnt ook wel top te zijn.
Mijn oma, die dit jaar 90 jaar wordt, is tijdens het aankleden gevallen. Ze woont nog zelfstandig in een vrijstaand huisje, in een gezellig dorpje in het noorden van het land. Natuurlijk heeft ze hulp. Hulp in de huishouding. Hulp die 2x per dag komt om te helpen met 'de kousen' en met douchen. Hulp bij het lopen. (de rollator). Koken doet ze ook zelf niet meer. Wordt allemaal gebracht. Ze ziet niet meer als de beste, maar wat wil je ook: die ogen gaan ook al bijna 90 jaar mee!!! Maar met het dorpshuis om de hoek en genoeg kinderen, klein- en achter kleinkinderen in de buurt, is oma maar wat blij met haar zelfstandigheid in haar eigen woning in haar vertrouwde dorp. Ze heeft geen bezoektijden waar visite zich aan moet houden. Ze kan gaan en staan waar ze wil.... in principe.... haar lichamelijke 'gebreken' maken het natuurlijk niet makkelijker. Maar toch...
Mijn aversie tegen snot,met name GROENE snot, is gekomen toen ik –in mijn jonge jaren- aan wedstrijdzwemmen deed. Er was ALTIJD wel IEMAND die snotverkouden was. En schijnbaar werkt chloorwater als een soort van.. uhm.. neusspray??? In ieder geval heeft het hetzelfde effect. De snot komt los… en HOE!!!!
Alle realiteitszin verdwijnt als sneeuw voor zon als je ECHT ziek bent, lijkt het wel. Althans zo werkt het bij mij. Ik voel mijzelf gewoon de meest zielige mens op deze aarde. Ik gelóóf dat ook echt!
Ik BEN best wel veel, bedacht ik mij. Ik ben namelijk kind, maar ook moeder. Ik ben vrouw, (Ik ben zelfs ex-vrouw), maar soms voel ik mij ook wel een beetje man in de wereld waarin in werk. Ik ben politieagente, dus ik ben hulpverlener en ook collega. Ik ben buurvrouw, tante, vriendin, buddy, OR-lid, luizenmoeder, oud-klasgenoot, kleinkind, klant, passagier, bestuurder, zus, nicht (in de letterlijke zin van het woord bedoel ik dan!), mens, hulpmoeder-als-school-het-uitkomt, huishoudster! D.I.M ben ik ook heel erg. Wàt? Volgens mij ben ik de uitvinder er van, want ik zei het al toen ik amper kon praten. 'zelluf doen!'... en vandaag BEN ik óók alleen.
En ik ben waarschijnlijk nog veel meer, maar dat schiet me zo snel niet even te binnen.