Teveel tranen

Ik ben wanhopig, mijn kind durft niet meer naar buiten...

Het lukt me even niet goed meer om met mezelf om te gaan. Alles gaat zo moeilijk en elk extra dingetje bovenop dit alles, daar gaat mijn kraan wijd open van staan. 

Daar zit je dan, thuis, met 2 kinderen, ineens ontzettend te huilen op de bank. De jongste vraagt: 'Mama, wat is er?' Tja wat is er... Het leven is soms zo moeilijk, denk ik. Dat is wat er is. Moeilijk uit te leggen aan een 5-jarige. 

Ik probeer het een beetje luchtig te houden, hij vraagt ook niet verder. Ondertussen merk ik dat ik iets moet doen, anders blijf ik in dit gevoel hangen. Ik bel mijn moeder. Even later loop ik al huilend bij haar naar binnen, met de 2 kinderen natuurlijk. Ze begrijpt alles en ook mijn vader weet hoe het zit. Mijn kindjes beginnen te spelen en ik word geknuffeld door mijn ouders. Ik zou echt niet weten wat ik zonder ze zou moeten. 

Ik wil zó graag dat alles weer een beetje normaal is. Het normaal voor ons dan, gezien eigenlijk niks echt normaal gaat hier. 

Maar Kymani is nu bang om naar buiten te gaan. Het lijkt wel alsof hij monsters op de daken ziet. Dat is natuurlijk niet uit het niets komen opspelen. Dit is namelijk sinds de buren zonnepanelen hebben geplaatst. Ik heb zoveel spijt dat hij toen thuis was. Maarja, dat is achteraf praten. 

Even de tuin in, een boodschapje doen, Rayli naar school brengen, naar de speeltuin, wandelen/fietsen naar opa en oma. Het is écht een groot probleem. 

En het gekke is, soms valt het wel mee en op het kinderdagcentrum lijkt hij nergens last van te hebben. Dat is natuurlijk fijn, maar aan de andere kant ook moeilijk te begrijpen voor hen, gezien zij dit probleem niet herkennen. Ik heb om hulp gevraagd, maar met de reactie daarop konden we vrij weinig. Dus dan maar zelf oplossen. Maar hoe?

Het grootste probleem is het wegbrengen van Rayli naar zijn school. Dit lukt gewoon niet alleen met beide kinderen en we zijn nou eenmaal regelmatig alleen. 

Dat betekent dus veel hulp vragen. Deze week is mijn vader iedere ochtend gekomen om te helpen met wegbrengen, we proberen zijn angst te doorbreken door hem toch mee te nemen naar Rayli zijn school. We hopen dat hoe vaker we dit doen, hoe beter het gaat. Uiteindelijk moet ik en ook mijn man dit gewoon weer alleen kunnen doen. 

Zo'n ochtend is slopend als het met veel gehuil en geschreeuw gepaard gaat. Het doet zoveel met mijn emoties en ik ben er de hele dag door van slag. Ook omdat je niet weet wanneer dit stopt. En buiten dit grote probleem om, word je ook enorm beperkt in alles. Je gaat er niet meer makkelijk op uit. 

We waren al beperkt in wat we konden doen, maar op deze manier blijft er nog weinig over. Dat doet gewoon heel veel verdriet. Want wat dan nog een beetje normaal was, is ook al niet meer normaal.

Ik snak naar stabiliteit, gewoon even 'gewoon'. 

Maar ik denk niet dat dat er in zit... 

Ondertussen blijven we ademen en gaan we gewoon vrolijk verder tussen de tranen door.