Zwangerschapsdiabetes en een dwarsligging

Excuses voor de achtergebleven post. Momenteel heb ik nieuw werk, dus mijn energie wordt volledig opgeslokt...

In mijn vorige blog sprak ik over bloedverlies. Gelukkig is dit gelukkig weggebleven 🙏...

Bij mijn oudste kreeg ik al vrij snel zwangerschapsdiabetes. Daarom wordt bij de tweede zwangerschap regelmatig een suikertest uitgevoerd. De eerste test vond plaats rond de 17 weken, net na het gedoe rondom het bloedverlies. Ik lette goed op mijn voeding, woog minder dan bij Luca, en had weinig dorst, dus ik had vertrouwen. Nuchtere suiker, 1 uur en 2 uur na inname van het suikerdrankje werd ik geprikt. Zodra ik thuis was, checkte ik de resultaten. Na 3 uur waren de uitslagen goed! Geweldig!! En door 💪... Ik bleef stabiel in gewicht en lette nog steeds goed op mijn eten. Opnieuw een suikertest tussen de 25, 26 of 27 weken. En ook deze was goed! HOPPAA... deze keer geen diabetes. Maar rond de 30 weken begon ik plotseling snel te groeien, kreeg meer dorst en lette (achteraf gezien) niet altijd goed op mijn eten. Dus bij 32 weken kreeg ik een suikertest. Nuchtere glucose... goed... na 1 uur... goed! HOP HOP!! Na 2 uur... GOE... huh! Niet goed? Wat... 0,2 te hoog. En nu?

Een uur na de uitslag belde de verloskundige. Helaas, ik heb opnieuw zwangerschapsdiabetes. Ik kreeg weer een consult met de diëtist, internist en deze keer ook telemonitoring... zoveel moeite voor die laatste 8 weken? Moeilijk hoor...

Ook kreeg ik een verwijzing voor de gynaecoloog. Die zou ik sowieso krijgen omdat Luca met een keizersnede is geboren, maar bij deze baby voelde het anders. Af en toe lag ze goed, en dan een paar uur later weer dwars, dan weer in stuitligging... alle kanten op. Voor het eerste consult bij de gynaecoloog ben ik op mijn zij gaan liggen, zelfs ze letterlijk verschoven.

Dat was ook te zien bij de gynaecoloog, want ze lag goed!! Yeeeey geen keizersnede, dacht ik. Maar ze was niet ingedaald, dus niet te veel doen... dat gaat niet lukken met een peuter van 3 naast je. Elke avond en zelfs 's nachts voelde ik hoe ze lag. Is dit het kontje of het hoofdje? Ik heb dit verschil redelijk lang gevoeld, tot de volgende afspraak met de gynaecoloog. Als ze niet goed zou liggen, werd de versie gepland (ondanks mijn hartvormige baarmoeder had ik aangegeven dit 1 keer te willen proberen). De avond voor de afspraak dacht ik haar goed te hebben gelegd. Ik ging slapen en heb mezelf bijna niet bewogen...

De volgende ochtend brak aan en mijn moeder ging mee. Ik zei meteen tegen haar dat de baby niet goed lag. In de auto heb ik nog geprobeerd haar goed te leggen, maar mijn buik zag eruit als op de foto. Dwars dus...

De echo bevestigde dat ze dwars lag. We gingen de versie plannen...

Een week later was het zover, 36 weken zwanger. Ik kende het proces van mijn vorige zwangerschap, dus ik was vrij relaxed. Dezelfde lieve verloskundige als bij Luca was erbij. Alleen nu was er ook een gynaecoloog, omdat mijn baarmoeder een andere vorm heeft en de ingreep moeizamer werd verwacht.

Ik lag daar, haalde diep adem en flop... daar lag ze... goed! In nog geen minuut was het gelukt. Ik werd overeind geholpen. Ik had het gevoel dat ze nog een klein zetje nodig had om goed te liggen... ik zei dit niet om betweterig over te komen, dus ik hield mijn mond. Toen de verloskundige en gynaecoloog weg waren, zei ik tegen mijn man dat ze niet goed lag. Welgeteld 5 minuten later voelde ik haar draaien... NEEEEEE!! K*t... weer 5 minuten goed gelegen...

Na 30 minuten aan de ctg te hebben gelegen, werd mijn gevoel bevestigd. Ze lag wederom dwars. Ik heb het geprobeerd... maar het is mij niet gegund... we plannen de keizersnede... Zucht...

De keizersnede was gepland op 13 juli. 1,5 week voor de datum kreeg ik pijn in mijn rug en buik. Ook kreeg ik bewegingsdrang. Ik heb nooit echte weeën ervaren, dus ik dacht hier meteen aan... we belden meteen het ziekenhuis, want dit is verplicht als de baby dwars ligt...