Zwanger na verlies... Owen wordt grote broer!✨

Op 5 juli, compleet onverwachts maar zó welkom, kwamen we erachter dat ik opnieuw in verwachting ben. Het voelde heel onwerkelijk maar we waren het er meteen over eens; dit heeft zo moeten zijn!

Er spoken meteen allerlei dingen door mijn hoofd. Dit was niet de “planning”. We wilden wachten tot we de resultaten van de erfelijkheidsonderzoeken binnen hadden. Maar het leven kun je niet plannen. Laat staan nieuw leven. Gelukkig krijgen we ruim een week later een telefoontje van de klinisch geneticus; Owen had pure pech. Er zijn geen genetische afwijkingen gevonden in ons DNA.

2 weken later, op 20 juli, kunnen we gelukkig al vroeg terecht voor een eerste echo. Die nacht kan ik amper in slaap vallen en ‘s ochtends voel ik me hondsberoerd. Het is Ralph zijn verjaardag en ik hoop dat we straks “goede beelden” krijgen te zien, helemaal vandaag.

Eenmaal bij de echo zien we meteen een kloppend hartje; er valt zo’n zware last van m’n schouders. Ik kan weer even ademhalen en doorleven naar de volgende echo. Die gelukkig weer 2 weken later is.

In de tussenliggende tijd lijkt alles in een sneltrein te gaan. Broeken passen niet meer, mijn buik groeit mega snel (of ik eet gewoon veel, haha!)

De kleine spruit is zo welkom en ik wil dus ook, ondanks mijn gereserveerde gevoelens, wel dat we ook nu wat spulletjes aanschaffen. We hebben een wiegje gekocht en samen in elkaar gezet. Als ik na een avonddienst thuis kom heeft Ralph een verrassing voor me; een 80cm grote Nijntje lamp. Die stond al heel lang op ons wensenlijstje!

Op 6 augustus hebben we nog een echo tussendoor. De echoscopiste denkt heel erg met ons mee en heeft ons ook vaker gezien in de tijd met Owen. Het is fijn dat je toch een onderlinge vertrouwensband hebt. Ik weet nu ook dat ik alles aan haar kan vragen! (En als je dit leest; ik ben heel blij dat je ons zo goed en fijn begeleid in dit proces, duizendmaal dank hiervoor!🙏🏼)

Op 19 augustus gaan we weer voor een echo en wordt de termijn bepaald. Helaas zien ze vocht rondom jouw lijfje en worden we weer doorverwezen naar het wkz. Daar kunnen we gelukkig dezelfde dag nog terecht. Alle herinneringen van Owen komen naar boven, de onzekerheid. Misselijk en zenuwachtig word ik ervan.

Er is vocht te zien wat kan wijzen op chromosomale afwijkingen. Maar er bestaat ook een kans dat dit vocht weer verdwijnt.

Door de medische geschiedenis komen we wel meteen in aanmerking voor een vlokkentest. De vlokkentest wordt 2 keer ingepland, maar lukt niet. Ze kunnen met geen mogelijkheid bij de placenta komen. We besluiten om 3 weken te “wachten”, zodat we met 16 weken een vruchtwaterpunctie kunnen doen.

Nóg 3 weken wachten, m’n hoofd draait inmiddels overuren. Slapen doe ik nauwelijks en gedachtes razen kruislings door m’n hoofd... We plannen ook meteen een GUO in met 16 weken, dan heb ik weer een mijlpaal om naartoe te leven.

Op 2 september mag ik gelukkig nog even bij de verloskundigenpraktijk een echo laten maken. En daar ziet de echoscopiste dat het vocht, wat 2 weken eerder nog zichtbaar is, compleet is weggetrokken. Er schiet een kriebel door m’n buik. Wat ben ik opgelucht!

Voor nu kan ik even rustig ademhalen en aftellen naar de GUO. Ook zullen we dan met de gynaecoloog bespreken of een vruchtwaterpunctie nog raadzaam is.

Ik wist dat dit geen onbezorgde zwangerschap zou worden, maar dit had ik er niet van verwacht. Ik hoop dat je ons alleen even hebt laten schrikken kleintje, en dat je nu heel groot mag worden en gezond mag zijn in mijn buik 💓