Zwanger na IVF

Afbreking van de zwangerschap

Hoe de dagen hiervoor zijn verlopen, kan ik niet meer navertellen, maar de bewuste maandag is aangebroken. Het duurde lang en kort tegelijk voordat deze dag aanbrak.

Drie kwartier lang lig ik daar op de echotafel, we staren wat naar het beeld en de woorden van de echoscopist komen maar half binnen. De volledige, uitgebreide 13 weken echo wordt nog gedaan, het is belangrijk om te onderzoeken of er andere afwijkingen bij het kindje te zien zijn. Op het open schedeltje na, hebben we een kerngezonde baby in mijn buik. Al begrijp ik best dat dit voor een eventuele toekomstige zwangerschap gunstig is, vandaag voelt het nutteloos.

De gynaecoloog komt de beelden ook bekijken en neemt ons daarna mee naar haar spreekkamer. Het is inderdaad een open schedeltje, de medische term is anencefalie en dit is niet met het leven verenigbaar. In overleg met ons is het advies om de zwangerschap af te breken. Op woensdag krijgen we een voorbereidend gesprek met de verpleegkundige en op vrijdag word ik opgenomen om in het ziekenhuis te bevallen.

De opname is om 11 uur en om half 12 komt de arts bij ons. Ze legt uit hoe het zo allemaal in zijn werk gaat en als ik er klaar voor ben, krijg ik de eerste gift van het medicijn wat de bevalling gaat opwekken. Dit wordt in principe om de drie uur toegediend, de meeste vrouwen bevallen daarna binnen 24 uur. Nu ik er ben, wil ik gewoon zo snel mogelijk beginnen dus ik vraag de eerste gift. Deze krijg ik vaginaal toegediend, het is dan bijna 12 uur.

Al heel snel beginnen de eerste krampen en het is kwart over 1 als het bloedverlies ook begint. Ik was zo bezig met mijn lijf en deze ‘taak’ dat ik nog niet had nagedacht wat dit eigenlijk voor ons kindje betekende. Tot mijn vriend zei ‘ik denk dat hij het nu wel heeft opgegeven’. Hartverscheurend, maar inderdaad, door de combinatie van krampen en bloedverlies, is het hartje nu waarschijnlijk wel gestopt met kloppen.

De krampen zetten door en op een gegeven moment moet ik plassen. Het kindje is nog heel erg klein, waardoor het makkelijk naar buiten kan komen, bijvoorbeeld al bij de toiletgang. Er is daarom voor de zekerheid een po in het toilet gezet, zodat het kindje nooit in de wc zou kunnen vallen. Ik voel bij het plassen wel iets uit mij komen wat echt heel groot aanvoelt. Niks wat ik ooit eerder heb gevoeld. De verpleegkundige komt kijken en raakt zelf wat in paniek. Het is een verpleegkundige die nog geen ervaring heeft met afbrekingen. Ze haalt de arts erbij, maar die ziet in een oogopslag dat het om een groot bloedstolsel gaat en nog niet om ons kindje.

Het is inmiddels bijna half 4, dus de arts checkt gelijk even of ik al ontsluiting heb; niets. Ze geeft dus ook direct de tweede ronde van het medicijn. De krampen nemen binnen vijf minuten enorm in hevigheid toe, wegpuffen van de pijn lukt ook niet meer. Opnieuw moet ik nodig plassen, dus ik ga naar het toilet. Mijn vriend vertrouwt het niet meer en heeft intussen op de bel gedrukt. Deze keer voel ik weer iets komen en ik weet het zeker, ons kindje is geboren. Ik voel dat de placenta nog vastzit van binnen, de navelstreng hangt naar buiten.

De verpleegkundige van de avonddienst is inmiddels begonnen, Anne. Wat een wereldmeid, ze blijft volledig kalm, checkt eerst hoe het met mij gaat en kijkt dan tussen mijn benen door in de po. Inderdaad, ons kindje is geboren. Ik durf zelf niet te kijken. Anne gaat spullen halen om de navelstreng door te knippen en af te klemmen zodat ik terug naar het bed kan. Ik probeer zelf gauw nog wat te persen en dat heeft blijkbaar gewerkt, want als ze terugkomt is de placenta inmiddels mee naar buiten gekomen.

Anne gaat ons kindje even wassen en omschrijft dan hoe hij eruit ziet. Het geslacht moet bepaald worden n.a.v. onderzoek van de navelstreng, want hij is te klein om er met zekerheid een uitspraak over te doen. We hebben zowel een jongens- als een meisjesnaam bedacht. Voor nu volgen we even het vermoeden van de arts, omdat we ons kindje graag bij een naam willen noemen, en kiezen we voor de jongensnaam.

Hij is piepklein (12 cm), maar wel helemaal af met tien prachtige vingertjes en tien prachtige teentjes. Hij had alleen nog groot moeten groeien. Het schedeltje is nog even afgedekt, maar ook dat wil ik graag bekijken. Ik wil met mijn eigen ogen zien dat het niet goed is en dat we de juiste keuze voor hem gemaakt hebben. Ik was bang dat ik het eng zou vinden, maar dat was het helemaal niet.

Het bloed blijft wel uit me stromen, dus ik geef ons kindje af aan Anne zodat ze voetafdrukjes voor ons kan maken als aandenken en ik zelf kan gaan douchen. En ik ben inderdaad gedoucht (en flauw gevallen), ik heb gegeten (en overgegeven), maar halverwege de avond voel ik me gelukkig weer prima. We mogen naar huis, voor een paar dagen met zijn drietjes..