Zit het dan toch in de familie?

Zoals de meeste weten had ik last van hyperemisis gravidaruim tijdens mijn twee zwangerschappen. Bij Rosie ging ik al ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Bij Noah hetzelfde maar kreeg ik ook nog eens sondevoeding omdat ik maar bleef afvallen en geen eten of drinken binnen kon houden. 30 keer overgeven op een dag was niks ik was blij als dit uiteindelijk maar 5 keer was.

Daarom begon ik ook met bloggen op mamaplaats omdat ik meer begrip en meer duidelijkheid wilde creëren over hoe iemand zichzelf kan voelen tijdens een zwangerschap met hyperemisis gravidaruim omdat er nog vaak met veel onbegrip gereageerd word. Ik las artikelen over hoe een moeder het had en daarna de dochter het ook kreeg. Wat ik heel erg vond want ik hoop oprecht dat Rosie dit nooit hoeft mee te maken als zij uiteindelijk later kinderen zou willen krijgen. Ik kan haar dan steunen en helpen want ik weet hoe zij zichzelf dan voelt maar toch gaat iedereen hier ook weer anders mee om. ik hoop vooral dat dit haar bespaard blijft.

En of het in de familie zit ik heb geen idee, maar zoals sommige wel weten heb ik een tweeling zus ( wij zijn een twee eiige tweeling) toen zij mij liet weten dat zij zwanger is en ik tante ga worden in 2023 was ik zo blij ik kreeg kippenvel en moest echt even huilen van blijdschap want oh wat ben ik blij en ik wist hoe graag zij mama wilde worden. Tante worden blijft heel bijzonder en tante worden van je tweeling zus geen idee maar dat is toch wel extra bijzonder. Ik kan niet wachten tot de kleine er is. Maar goed dat zij ziek zou worden of ook last zou krijgen van hyperemisis gravidaruim had ik gewoon echt niet gehoopt en eigenlijk ook niet verwacht maar toch is het zo, zowel ik als mijn tweelingzus heeft last van hyperemisis gravidaruim. Zij is tot nu toe twee keer opgenomen geweest en krijgt medicatie tegen de misselijkheid. Mijn hart breekt hiervan want ik had zo gehoopt dat zij wel zou stralen en zou kunnen genieten van de zwangerschap maar helaas is dat tot nu toe nog niet het geval geweest, ik hoop vooral dat zij uiteindelijk wel wat kan genieten van de zwangerschap en dat het wat beter gaat, maar zoals erbij mij ook al gezegd werd is het een kwestie van tijd en weet je nooit hoelang zoiets kan duren soms duurt het 15 weken soms 20 en soms zelfs 40 weken of tot aan de bevalling niemand kan jou vertellen wanneer het beter gaat en dat is al erg genoeg. Ik blijf hoop houden dat het snel beter gaat. Maar want ben ik blij maar vooral trots hoe zij nu alles doet, want het is zwaar zowel fysiek als mentaal. En waar bij ons hyperemisis gravidaruim is ontstaan geen idee? Mijn moeder had tijdens de zwangerschappen nergens last van, voor zover wij weten onze oma's ook niet en onze tante(s) ook niet. Mijn moeder voelt zichzelf soms schuldig die vraagt zichzelf af waar het vandaan komt en hoe het toch kan dat allebei haar dochters hier zoveel last van hebben, zij kan hier natuurlijk helemaal niks aandoen. Maar toch vraag je jezelf af, hoe kan dit toch? 

Kun je ook lezen: "Ik durfde niet nog een keer te bevallen"