"Ik durfde niet nog een keer te bevallen.."

Mensen vroegen mij wanneer Myla een broertje of zusje zou krijgen. Deze vraag benauwde mij, want wilde ik wel een tweede kindje? Ja de wens is er altijd geweest, maar ik wilde deze gevoelens en die angst van de bevalling niet nogmaals ervaren. Want ik had geen idee hoe ik daar dan ooit weer uit zou komen.

In mijn dagelijks handelen kon ik niet meerdere dingen tegelijk, ik werd onrustig en herkende mijzelf totaal niet meer.

Na een paar afspraken met de ondersteuner van de huisarts vroeg ik of ik doorgestuurd kon worden naar een psycholoog. Ik had goede verhalen gehoord van mensen die trauma verwerking hadden gehad. Bij de psycholoog bleek ik PTSS te hebben, dat vond ik heftig, want ik dacht dat alleen veteranen hier last van hadden….. om het trauma van de bevalling te verwerken, heb ik een aantal behandeling EMDR gehad. De scherpe randjes van de nare ervaringen die ik heb gehad tijdens en na de bevalling raakte ik kwijt en het lukte mij na verloop van tijd om wat gemakkelijker over de bevalling te praten. Eerst met mijn moeder en vader en later kon ik er ook gemakkelijker over praten als mensen er naar vroegen.

Toen Myla een jaar was, voelde ik mijzelf langzaam weer mezelf worden en kon ik meer gaan genieten van mezelf als moeder. Na vele gesprekken en onze wensen naar elkaar te hebben uitgesproken, besloten Jeffrey en ik dat wij nog graag een tweede kindje wilden. Eerst wilden wij nog graag trouwen, maar Corona gooide roet in het eten waardoor onze bruiloft en onze kinderwens uitgesteld moest worden.

Voordat ik zwanger werd, hebben wij een gesprek gehad met de gynaecoloog en is er een heel plan opgesteld welke preventieve stappen er genomen worden mocht ik nog een keer gaan bevallen. Uiteindelijk trouwden wij op 22 mei 2021 en de maand er na had ik al een positieve zwangerschapstest. Dit kleintje wilde heel graag ons gezin compleet maken.

Na een goede zwangerschap, ben ik uiteindelijk met 40 weken en 5 dagen ingeleid. De gynaecoloog had mij op 22 februari gestript, waar wel wat weeënactiviteit op volgde, maar niet voldoende doorzette. Op 23 februari zijn om 10.30 uur mijn vliezen door de klinisch verloskundige gebroken en is direct gestart met wee-stimulerende middelen, die elke 20 minuten omhoog werden gezet. 

Al snel pakte mijn lichaam het goed op en kreeg ik een weeënstorm. De ontsluiting vorderde vlot en toen ik even onder de douche zat en mijn ontsluiting gevoeld werd bleek de ontsluiting snel te gaan. Ik wilde alles behalve onder de douche bevallen dus verplaatsen we weer naar het bed waar ik nog een wee of drie heb opgevangen waarna ik pers drang kreeg. Mijn ontsluiting bleek volledig en na twee pers weeën werd ons tweede dochtertje Freya om 14.04 uur geboren. 

Direct na haar geboorte kreeg ik een dubbel shot oxytocine via het infuus en kreeg mijn lichaam 10 minuten om de placenta los te laten. Zo niet, dan zou deze er op de O.K. uitgehaald worden. Ondertussen probeerde ik Freya aan de borst aan te leggen, zodat mijn lichaam ook natuurlijke oxytocine aan zou maken. Gelukkig kwam de placenta al snel uit zichzelf en bleek mijn baarmoeder zich direct samen te trekken, waardoor ik minimaal bloedverlies had. Toen alles oké bleek met Freya en de placenta en mijn buik gecheckt was, werd ik voor 4 uur lang aangesloten op een 50 ml oxytocine infuus. Dit was tevens een preventief middel, om het vele bloedverlies (wat nog had kunnen komen) te voorkomen.

De verloskundige en verpleegkundige lieten ons alleen en het gouden uurtje kon beginnen. Hoe spannend dat ook voelde, zo fijn was het ook. Genieten met zijn drieën dat de bevalling goed gegaan was en dat wij bij elkaar konden blijven. Wauw wat hadden wij daar op gehoopt!

Toen het infuus leeg was, kon ik douchen en mochten wij naar huis. 

Lees ook: "Hoe helse jeuk tijdens de zwangerschap mij in gevaar bracht"