Ziekenhuis in en uit, aanval na aanval.

Zoals ik aangaf bij de vorige blog, dachten ze dat ik al weeën zou hebben. Ik werd van de spoedeisende hulp doorgestuurd naar de afdeling gynaecologie, om daar echo’s en een ctg scan te laten maken. Normaal word dit pas in de derde trimester gedaan omdat het vanaf dan beter te meten is, maar ik zat er onder en toch probeerden ze het. Omdat ik korter zwanger was konden ze het natuurlijk moeilijk meten, toch was er een verpleegkundige die het voor elkaar kreeg na goed te zoeken. Gelukkig was alles goed met de baby, de hartslag was sterk en het was flink aan het bewegen. En gelukkig mocht Peter hier wel bij zijn. Nu dit allemaal was uitgesloten dat alles goed was met de baby, ging het niet goed met mij. Die pijn aanvallen bleven maar door gaan en hield niet op. Na een gesprek met de specialistische verpleegkundige had zij in overleg met de arts besloten om mij op te nemen om verdere onderzoek te doen. Aangezien ik het niet af kon met milde pijnstilling kreeg ik zwaardere en het enige wat ik nog mocht, oxycodon. Het liefst stopte ik al die troep niet in mijn lijf uit voorzorg voor de kleine, maar als je echt niet meer kan heb je geen keus. 

Zo werd ik die dag opgenomen en mocht Peter ook bij mij blijven slapen. Die nacht heb ik nog een paar keer gebeld voor die oxycodon, hiermee ging het scherpe randje van de pijn af wat nog wel te doen was. De volgende ochtend werd ik opgehaald en kreeg ik weer een echo, alleen dit keer van al mijn organen. De arts vermoedde dat het aan mijn andere organen lag, omdat het niet lag aan de baby. Zo kreeg ik de echo en wat deed dit zeer, over de gevoelige plek heen waar als die pijn uitstraalde. Ik hoorde die man nog zo zeggen ‘ja ik zie het al, er zitten galstenen in de galwegen’. Er gingen twee gedachten door mijn hoofd heen. Één, alles is goed met de baby en twee, gelukkig zijn het ‘maar’ galstenen. Niet wetende dat dit later in mijn zwangerschap en na de bevalling voor grote problemen zou zorgen. 

Toen we weer terug kwamen op de kamer kwam de arts vertellen wat er uit de echo was gekomen, dit wisten we dus al omdat die beste man het al had gezegd, wat eigenlijk niet de bedoeling was. De arts vertelde ook, omdat ik zwanger was dat ze er nog niets aan konden doen dat dit waarschijnlijk zou gebeuren als ik was bevallen, mocht ik meer aanvallen gaan krijgen. Die ochtend kon ik het gelukkig zonder de zware pijnstilling af en mochten we weer naar huis toe. Het enige nadeel was dat als ik weer een aanval zou krijgen, ik direct moest bellen met de verloskunde afdeling en mij daar moest melden. 

Zo ging het paar weken goed en kwam er weer een aanval opzetten. Wij hadden zo enorme pech, want dit overkwam mij elke keer in de avond en zelfs in de nacht. En ja hoor daar gingen we, weer in de auto richting het ziekenhuis aan de ctg scan. En elke keer ging het met onze kleine goed, gelukkig! Tot mijn bevalling zijn we wel een stuk of 7 keer op en neer naar het ziekenhuis geweest en dit was dus tussen week 25 en week 41 dat ik was bevallen. Kun je nagaan dat het zo om de 2/3 weken was dat ik enorme aanvallen kreeg, deze pijn moest ik dus 16 weken uitzitten. 

Word vervolgd, tot de volgende blog😌🙋‍♀️

Leestip: Mijn ongeplande derde zwangerschap