Mijn ongeplande 3e zwangerschap (deel 5)

Zoals ik mijn vorige blog al afsloot, je wilt niet teveel hoop hebben.. je hebt immers al even te horen gekregen dat het niet goed zit..  ondanks dat je, je onwijs zwanger voelt, misselijk, pijnlijke borsten, moe, heel heel moe.. 

Je hebt toch echt hoop.. want een mooi rond vruchtzakje, met een termijn van 5 weken, waarin er zo duidelijk werd gezegd zat er dan echt niks in te zien hoeft te zijn.. is toch echt een spankeltje hoop.. ook zeker met de manier waarop het tegen ons gezegd was. De gynaecoloog was zo positief over de vorige echo dat we echt dachten dat het nog goed kon komen.. 

Deze week wachten was een stuk relaxter, we hadden hoop en hadden het daar ook regelmatig over.. zou het een jongetje of een meisje zijn? Beide kinderen beginnen met de M, dan moet de derde dat ook toch? Wat zijn dan nog leuke namen zowel jongens als meisjes namen die beginnen met de M en ook nog passen bij de namen die we al hebben.. en dan moet het ook nog een dubbele naam zijn he, want ja, voor de post etc.

We maakte grapjes over namen die echt niet bij ons paste, keken naar wat voor autos er waren waar makkelijk 3 kinderen in konden.. keken naar het plaatje om de zolder te verbouwen, of zouden we de meiden toch op 1 kamer leggen? Steeds sloten we deze gesprekken af met, maar goed, laten we eerst de volgende echo maar eens afwachten.. 

Regelmatig deze week, als ik alleen was,  hield ik mijn buik stevig vast.. liet ik het kindje in mijn buik weten dat het zo ontzettend welkom was.. groei alsjeblieft, je hoort bij ons, je mag er zijn.. papa en mama houden nu al van je.. je bent net zo welkom als je 2 grote zussen.. 

En toen was daar de dag van de echo weer.. een dag die ik nooit meer zal vergeten.. het was geen fijne afspraak..

We mochten naar binnen en de gynaecoloog vroeg of er een stagiaire mee mocht kijken.. tuurlijk, iedereen moet het leren dus helemaal prima! We mochten ook gelijk gaan kijken met de echo. 

Ze stopte wederom het echoapparaat er in en meteen zagen ik en mijn vriend het al.. we keken elkaar verslagen aan. De gynaecoloog zag het ook, keek vluchtig rond en zei, nee het is nogsteeds leeg. En meteen ging het echo apparaat er weer uit. Geen kans om te vragen naar een foto, geen kans om te vragen of het echt niet goed was, ondanks dat we het zelf gezien hebben.. je wil het 10000% zeker weten. 

Ik mocht me aan kleden en we gingen aan tafel zitten.. en daar vond ik de gynaecoloog helemaal niet prettig.. 

"Het is helaas echt niet goed" 

" gaan we toch de medicijnen voor schrijven" 

" we wisten het eigenlijk al hè?" 

" de testen kwamen ook niet helemaal overeen met het termijn he.." 

Ik dacht echt.. we wisten het al? De testen kwamen niet overeen.. nee misschien niet helemaal nee, maar jij bent hier de gynaecoloog en jij hebt ons vorige week toch enorm veel hoop gegeven.. op iets wat je nu zegt dat je de uitkomst al wist? (Dit waren voornamelijk dingen die ik achteraf dacht.. op het moment zelf kon ik niet zoveel uit brengen..) 

Tijdens de afspraak hield ik me enorm groot.. want ja, we wisten immers toch al dat de kans er was dat het niet goed was... mocht ik daar dan wel verdrietig om zijn? Toen we terug bij de auto waren, brak ik.. tranen golfden over mijn wangen, die stomme hormonen werken dan ook niet mee.. het huilen was intens, het stopte niet.. ik kan oprecht zeggen dat ik me nog nooit zo leeg, stil en verdrietig heb gevoeld, helaas is dat gevoel nog heel lang doorgegaan.. 

Een paar dagen later zat het me echt niet lekker.. als dit kindje niet bij ons mocht zijn dan wilde ik er wel een herinnering aan.. maar een foto had ik niet gekregen.. een kans op dat te vragen niet eens.. dus met klamme handjes belde ik onze verloskundige op, ik legde het verhaal uit en ik mocht meteen langs komen voor een echo om een foto te krijgen. Daar heb ik nogmaals mijn verhaal gedaan en kreeg ik te horen dat ze het echt heel knap vonden dat ik gebeld had, hier waren hun voor en hier konden ze mij mee helpen! We maakte een echo en de verloskundige keek heel goed en heel rustig in mijn baarmoeder, ze vertelde alles wat ze zag en waar ze bij de gynaecoloog spraken over een "windei" oftewel een leeg vruchtzakje, zag de verloskundige in de verte toch echt iets.. te klein voor het termijn, niet gegroeid, maar er was iets.. en hoe stom het ook klinkt, het luchtte toch op.. ik was niet gek, er zat echt een baby in mijn buik, alleen was deze baby te perfect om op deze wereld op te groeien! 

Een paar dagen na deze echo zijn we met ons gezin op vakantie gegaan, we hadden besloten, de medicatie pas na de vakantie in te nemen, zodat we optimaal konden genieten van de 2 meiden die we wel in onze armen hadden!