Voorbereiden op een vroeggeboorte

14-3-2019 kwamen wij erachter dat we zwanger waren. Wat waren wij enorm gelukkig en blij dat we ons eerste kindje gingen verwachten.

16-11-2019 was dan ook de uitgerekende datum. Dit vond ik zeer speciaal en leuk, mijn man is die maand jarig en ik vond het erg spannend en leuk dat we ons kindje dan al met kerstmis en nieuwjaar bij ons hadden.

In het begin van de zwangerschap had ik veel bloedverlies. Wat mij enorm bang maakte voor een miskraam. Gelukkig mocht ik bijna elke week langs bij de verloskundige voor een extra controle en dit stelde ons dan ook erg gerust, alles was steeds oké.

Op 15-6-2019 hadden we een pretecho laten maken en hebben met een gender reveal party bekend gemaakt dat we een jongetje kregen. Wat waren we trots en gelukkig.

Van mijn zwangerschap heb ik in totaal maar helaas 10 weken kunnen en mogen genieten. De eerste 14 weken was ik ontzettend misselijk en vanaf 24 weken sloeg paniek toe.

Op 1-8-2019 bij 24 weken zwangerschap had ik ontzettende harde buiken en weer bloedverlies. De verloskundige kwam s'avonds laat naar ons huis. Ze vertrouwde het niet helemaal en zei dat we naar het ziekenhuis moesten en bereidde ons voor op een vroeggeboorte.

Mijn wereld stortte in.. Ik dacht huh wat zei ze nou? Een vroeggeboorte? Waarom? Wat heb ik gedaan? Dat kan toch niet?

Voor dat ik het wist zat ik in de auto naar het ziekenhuis. Ze hebben toen alles goed onderzocht maar op dat moment was alles gewoon in orde maar wel, moest ik absolute bedrust gaan nemen voor de rest van mijn zwangerschap.. Ik dacht oh ja.. dat zijn nog maar 16 weken lang.. Alsof het niets is, verplicht 16 weken lang op je bed liggen.

Maar goed, tuurlijk doe je dat je hebt alles over voor je kindje! Dit advies heb ik dan ook direct opgevolgd.

3 dagen later lag ik weer in het ziekenhuis. Controleren op blaasontsteking want dat zou ook een vroeggeboorte kunnen veroorzaken. Nee.. toch weer niks aan de hand. Weer terug naar huis. Ondertussen, dacht ik elke dag de hele dag aan die vroeggeboorte. Zeker had ik er wel van gehoord maar totaal geen flauw benul van wat het allemaal ging voorstellen. Ik wilde me er eigenlijk ook niet meer in gaan verdiepen, bang voor wat ons te wachten stond.

Dinsdag 27-8-2019 was het enorm warm, na lange tijd bedrust te hebben genomen wilde ik dan toch even een wandeling maken.

Op een moment voelde ik iets langs mijn benen lopen. Ik dacht O.. wat is dit?

Ik ben direct naar huis gelopen door naar de toilet en mijn man geroepen. Mijn man en ik dachten allebei dat het gewoon zweet zou kunnen zijn omdat ik een jurkje aan had en het enorm warm had. We hebben het dan ook hierbij gelaten.

In die dagen daarna was onze jongen enorm aan het bewegen in mijn buik. Zo erg dat het me soms zo ontzettend pijn deed. Ik was er niet ernstig ongerust over, want hij was altijd al heel actief in mijn buik maar het viel me op dat het nu wel echt veel meer als eerst was.

Dinsdagavond 3-9-2010 was het echt enorm erg dat ik er bijna van moest huilen. Mijn man zei: ''Als je het niet vertrouwt bel je de verloskundige!'' Ik dacht jaja.. Komt wel goed!

Maar nee.. Komt niet goed.

Woensdag 4-9-2019 om 8:30 uur werd ik wakker. Mijn man was al naar zijn werk. Ik werd wakker in een plas water. Ik schrok, ik was toen 29 weken en 4 dagen zwanger. Ik kon wel huilen. Maar het eerste wat ik deed was mijn moeder bellen.

Zij is direct gekomen en had gelukkig een huissleutel waarmee ze direct zelf binnen kwam en naar me toe is gerend. Ze kon het niet geloven: ''Oh meid, wat enorm erg voor je. We gaan nu de verloskundige bellen, alles komt goed dat moet je weten!''

Ik was alleen maar in shock. Kon niets meer zeggen, huilen of denken.

Toen de verloskundige aankwam vond ze het enorm raar, ze vond het plasje niet echt naar vruchtwater ruiken, maar zei ze: ''Voor de zekerheid ga je toch naar het ziekenhuis en daar gaan we een test doen om te kijken of je vliezen zijn gebroken''.

Ik dacht.. Oh oke. Ja dan moet dat maar he.. Ik bedoel wat moet ik anders?

Eenmaal aangekomen op het ziekenhuis met aan mijn zij mijn moeder deden ze de test en helaas waren wel mijn vliezen gebroken. Ik kan me nog herinneren wat de verloskundige zei.. ''Nu gaat het hele circus beginnen voor je helaas..''

Ik dacht ga ik nu bevallen? Of morgen? Of volgende week? Ik wist totaal niet wat me te wachten stond. Het eerste wat ik deed toen ik wist dat mijn vliezen gebroken waren, was mijn man bellen. Ik wilde hem ook niet eerder gerust maken voordat ik zeker wist dat het foute boel was.

Mijn man: ''Hoi schat!''

Ik: ''Hoi.. Het is niet goed, ik lig in het ziekenhuis en mijn vliezen zijn gebroken. Kun je hiernaartoe komen?''

Mijn man: ''Oh echt?! Ehm ja oké. Ik kom eraan tot zo! En hou je rustig.''

Ook hij wist natuurlijk niet wat hem te wachten stond dus was ik blij dat hij voornamelijk kalm bleef.

Toen hij arriveerde lag ik dus al in een verloskamer. Hij knuffelde me toen hij binnenkwam en vroeg of het met me ging. Hij had veel vragen die hij wilde stellen aan de verpleging.

Ze gaven ons aan dat ik in ieder geval die dag en nacht op de verloskamer bleef liggen aan het CTG apparaat zodat ze alles goed in de gaten konden houden. Ze hebben me toen ook direct 1 longrijp spuit gegeven (en de dag erna nog 1) en weeënremmers via een infuus. De longrijp spuitjes zorgden ervoor dat ons kindje 2 weken voor liep met zijn longetjes, dus het was belangrijk dat ik niet binnen 48 uur zou bevallen.

Ook kregen we veel bezoek waar we veel steun aan hadden.

Ook hebben we later op die avond een gesprek gekregen met een kinderarts. Toen werd het ons allemaal duidelijker en wisten we iets beter van wat ons te wachten stond.

Kinderarts: ''Mevrouw, ik hoop toch dat u borstvoeding gaat geven?

Ik: ''Nee dat was ik niet van plan, ik heb al een niet zo prettige zwangerschap ervaren en had samen met mijn man besloten dat we niet voor borstvoeding gingen.''

Kinderarts: ''Maar u weet wel, dat als uw zoon straks geboren is dat u niets maar dan ook helemaal niets meer voor hem kunt doen als behalve de beste voeding ter wereld aan hem geven?''

Ik: ''Oke, dan ga ik dit toch doen''.

Dit kwam uiteraard ontzettend hard aan, maar hier hoefde ik me dus geen enkel seconde over te bedenken. Ik wil alles voor mijn zoon doen wat het allerbeste voor hem is.

Kinderarts: ''Als uw zoon wordt geboren dan wordt hij in een plastic zakje gewikkeld, dit is voor de warmte. Ook mag u uw zoon niet vasthouden na de bevalling en mag uw man symbolisch de navelstreng doorknippen in het kamertje hiernaast.''

Wij kregen toen een rondleiding door het kamertje wat aan de verloskamer zat. Ik heb direct gezegd dat ik dit niet wilde zien en dat mijn man wel mocht kijken als hij dit wilde.

Ik: ''Wat gebeurd in het kamertje hiernaast met zijn zoontje?''

Kinderarts: ''Hij wordt helemaal nagekeken door 2 kinderartsen en 2 verplegers van Neonatologie en aan de zuurstof gelegd. Ook krijgt hij een paar infusen waar medicatie wordt toegediend.''

Uiteraard heeft de kinderarts ons ontzettend veel verteld en ook inhoudelijker over wat er allemaal met hem in dat kamertje ging gebeuren maar ergens blokkeerden wij waardoor we het allemaal niet 100% meekregen.

Kinderarts: ''Meneer, u staat voor een lastige keuze. U kunt of hier blijven bij uw vrouw als ze bevallen is om haar te steunen of u kunt met uw zoon meegaan naar het kamertje hiernaast en vervolgens wordt hij in een couveuse met een brancard naar de Neonatologie afdeling gebracht. U mag hier gedurende tijd bij zijn.''

Mijn man keek me aan met grote ogen..

Ik: ''Mijn man hoeft daar niet over na te denken. Hij hoeft hier geen keuze in te maken. Het komt wel goed met mij, hij moet met zijn zoon mee. Ik kan het niet dus ik wil dat tenminste 1 van zijn ouders wel bij hem blijft.''

Mijn man keek me met een glimlach aan hij knuffelde me en gaf me een zoen. Hier zijn geen woorden voor nodig. Wij hoeven elkaar maar aan te kijken en we begrijpen elkaar en accepteren elkaars keuzes.

Gelukkig mocht mijn man bij me slapen die avond op de verloskamer. We hebben gehuild, gelachen, gepraat en weinig geslapen.

De dag erna op donderdag 5-9-2019 hebben wij voor het eerst een rondleiding gekregen op de Neonatologie afdeling. We mochten bij 1 koppel naar hun kindje kijken bij de couveuse zodat we een voorbeeld hadden hoe het er dadelijk allemaal uit ging zien.

Ik heb de ouders van dit kindje bedankt dat we mochten kijken, want ik kan me goed voorstellen dat niet iedereen daar op zit te wachten.

Wat vond ik het zielig, een kindje vol met infusen, blauwe plekken op de handjes en voetjes van de prikjes. Slangetjes over het hele lichaam, monitoren die continu piepen.

Ik dacht.. dit gaan wij dus ook meemaken gedurende ik weet niet hoeveel weken dagen achterelkaar. Met de vraag of je kindje het überhaupt red.

Die zelfde dag donderdag 5-9-2019 na de rondleiding mocht ik van de verloskamer af en werd ik naar een kamer op de kraamafdeling gebracht. Alles was goed en rustig, ik verloor wel nog wat vruchtwater maar maakte ook weer veel aan. Door de weeënremmers kwam de bevalling ook niet op gang en dat was uiteraard ook de bedoeling. Ik lag toen samen met nog een andere vriendelijke vrouw op de kamer waardoor mijn man die avond niet kon blijven slapen. Toen ik op die kamer kwam en alleen was met niemand om me heen heb ik ontzettend hard moeten huilen. Ik heb uit het raam gekeken en heb me continu afgevraagd, hoe kon me dit gebeuren? Waar heb ik dit aan te danken? Geen oorzaak? Niks kunnen ze vinden waardoor dit allemaal gebeurt zo vroeg. Ik ging me steeds meer af vragen, dat als ons zoontje geboren zou worden of hij het wel zou overleven en hoe wij dit in godsnaam kunnen verwerken? Zo ontzettend veel angst.

Diezelfde avond rond 22:00 uur kwam een aardige verpleegster die me met mijn spullen, bed en alles ging verhuizen. ''Mevrouw, u krijgt een eenpersoonskamer. Er kwam 1 kamer vrij en dacht gelijk aan u. U heeft dat nodig, met wat u nu moet doorstaan.''

Ik vond dit zo ontzettend lief dat ik wel weer kon huilen. Wat waren ze allemaal lief daar voor ons. Mijn man heb ik toen een berichtje gestuurd maar ik kreeg al snel door dat hij thuis al in slaap gevallen was. Ook dit vond ik helemaal niet erg, ook voor hem is dit een enorme moeilijke periode en heeft hij ook wat rust nodig.

Vrijdag 6-9-2019 7:00 uur s'ochtends kwam de verpleging mijn weeënremmers stoppen. Ook hebben de longrijp spuitjes goed zijn werking kunnen doen omdat ik de 48 uur gehaald had. Ik heb toen allereerst mijn man gebeld om te zeggen dat ik een kamer alleen gekregen had en dat hij vanaf nu elke avond bij mij kon slapen. We wisten zelf ook niet voor hoelang dit ging duren. De gynaecoloog is die dag rond 13:00 uur bij ons geweest. Hij vertelde ons dat er ook veel vrouwen alsnog met 34 weken zwangerschap nog naar huis worden gestuurd omdat dat mogelijk is dat alles afneemt en je alsnog bij 40 weken zou kunnen bevallen. Dat geeft je uiteraard ontzettend veel hoop. Ook dat er geen plaats was voor ons zoontje op de neonatologie afdeling en dat we wellicht met ambulance vervoerd zouden worden naar Eindhoven of Groningen.Dat was een enorme shock... Er gaat dan van alles door je hoofd, ook wat als ik bevallen ben? Hoe kan mijn familie ons kindje dan ontmoeten in Groningen? Dat ligt niet naast de deur bij ons... Ik heb het hier echt ontzettend moeilijk mee gehad, maar ook dit kon elk uur weer veranderen dat er ineens wel weer plaats zou vrijkomen.

2 uur later was het toch weer ineens anders. Ik begon wat weeën te krijgen. En via het CTG apparaat was te zien dat ons zoontje niet goed reageerde op die weeën. De gynaecoloog kwam toen bij ons en bereidde ons voor dat het wel eens een spoedkeizersnede kon gaan worden.

Ik dacht ohja.. dat ook nog. Wat een pech.

Op het ene moment krijg je hoop, maar nog niet lang erna krijg je weer slecht nieuws. Dit maakt je helemaal door de war. En boos.

Gelukkig namen de weeën weer af en ben ik s'avonds nog in de rolstoel met mijn man een frisse neus gaan halen buiten. Dat deed me even goed.

Het bleef die avond en nacht gelukkig rustig.

Zaterdag 7-9-2019 Lekker samen met mijn man ontbeten op onze kamer. Veel bezoek weer gehad, en was een rustig dagje waarbij alles goed verliep. Totdat het weer misging om 15:30 uur. Ik heb mijn bezoek toen vriendelijk gevraagd om weg te gaan. De weeën begonnen weer en het was alsof ik een voorgevoel had dat het nu klaar was. Om eerlijk te zijn, ik was er ook klaar mee. Dit klinkt enorm egoïstisch, want het is uiteraard beter als mijn kindje langer in mijn buik bleef zitten. Maar van al het gedoe: boosheid, huilen, ongerustheid.. Mijn lichaam was ook helemaal op.

Gelukkig was er geen spoedkeizersnede nodig omdat ons zoontje nu wel gewoon goed reageerde op mijn weeën.

19:30 uur: 2 cm ontsluiting. Inpakken en wegwezen naar de verloskamer.

Ja. Nu gaat het dus echt beginnen.

(Vervolg blog van de bevalling staat er ook op)