Van spannende zwangerschap naar placenta loslating, superhelden en spoedkeizersnede. Deel 2

Zoals beschreven in mijn vorige blog, was het eerste trimester van mijn zwangerschap van mijn dochter Marie erg spannend. Door mijn ziekte Hashimoto was de kans op een miskraam groter, en vooral het feit dat ik nog niet goed ingesteld was op schildkliermedicijnen maakte het erg spannend. Gelukkig kwamen we de eerste spannende weken goed door! 

Door Corona werd ik van de gynaecoloog teruggestuurd naar de verloskundigenpraktijk. In de eerste instantie vond ik dat erg spannend . Zij waren toch minder bekend met mijn problematiek, en door de Hashimoto was mijn overgewicht ook nog eens een extra risicofactor. Bij de praktijk waar ik onder behandeling kwam, moest ik in het tweede trimester ieder consult opnieuw weer op de weegschaal gaan staan. Vreselijk vond ik dat! Steeds kreeg ik te horen dat ik echt op mijn gewicht moest letten, en dat ik niet meer thuis mocht bevallen omdat dat met mijn overgewicht een te groot risico was. Een van de dames vergeleek ook mijn gewicht met het gewicht dat ik bij mijn vorige zwangerschap had op die termijn. Super confronterend vond ik dat! Toen ik een paar weken later terug moest komen, en weer op de weegschaal moest gaan staan, ben ik in huilen uitgebarsten. Ik heb deze verloskundige verteld hoe naar ik me hierbij voelde. Daar schrok ze enorm van. Blijkbaar heb ik een hele zelfverzekerde uitstraling, en had niemand in het team ooit gemerkt dat ik hier zo mee zat. Zij heeft hier meteen een notitie van in het systeem gezet. Ik moest natuurlijk nog steeeds gewogen worden (om medische redenen offcourse..) maar er werd verder niet meer veel over gesproken. Een hele opluchting! Wat dat betreft kwamen de Corona regels me af en toe ook wel goed uit. Ik heb nog nooit aan mijn "verloofde" (hihi dat klinkt nog steeds gek) verteld wat ik woog. Daar schaam ik me gewoon echt veel te erg voor. Als hij mee naar de verloskundige had gemogen had hij dat zeker te horen gekregen. Maar door Corona moest ik altijd alleen. Klein gelukje! 

Normaal gesproken ben ik een persoon die alles meteen wil weten. Verrassingen zijn niet echt voor mij weggelegd... Maar door Corona mochten we geen pretecho's maken. Ik kon dus niet bij 15 weken al laten kijken of ik zwanger was van een jongen of een meisje. En dat vond ik vreselijk! Op facebook zag ik verschillende groepen ontstaan met zwangere vrouwen die het hele land af probeerden te reizen voor een pretecho. Ik las verhalen van moeders die vanuit Friesland naar Den Haag reden (want daar was een kliniek die de Corona regels wist te omzeilen) , alleen om te horen of het een jongen of meisje ging worden. Dat vond ik persoonlijk echt te ver gaan. Ik heb netjes gewacht tot de 20 - weken echo,  maar dat ging niet van harte. Gelukkig kregen we bij de 20- weken echo goed nieuws. De baby liep keurig op schema, was goed gegroeid en ontwikkeld (yess, de schildkliermedicijnen waren dus toch op tijd!) en het werd een meisje! Wij hadden ook het geluk dat we samen mochten gaan, want dat veranderde echt nog van week tot week. 

In het tweede semester stapelde de zwangerschapskwaaltjes zich wel sneller op. Mijn eerste zwangerschap was ik echt fluitend doorgekomen. Mijn zoontje is met een termijn van 42+1 geboren, en zelfs met 41 weken zwangerschap zat ik nog bij een muziek optreden van vrienden op vrijdag avond! Deze keer viel het echter wel tegen. Door de Hashimoto had ik minder energie, en was ik dus enorm veel zwaarder geworden. Door de zwangerschap kwam er nog meer gewicht bij. Mijn bekken begonnen het zwaar te krijgen. Plat op mijn rug liggen voor een echo of onderzoek was ook bijna niet meer te doen. Slapen werd lastiger, en lang op een stoel of bank zitten begon ook steeds zwaarder te worden. 

Deze periode voelde voor mij toch een stukje eenzamer. Tijdens mijn vorige zwangerschap deelde ik veel met mijn vriendinnen en familie. Zo kon je samen gaan winkelen, baby- spulletjes uitzoeken, en was iedereen veel actiever betrokken bij je zwangerschap.(mee gaan naar echo's etc). Door de Corona zag ik mensen veel minder (mijn eigen moeder hield bijvoorbeeld ook veel afstand) waardoor ik nu achteraf het gevoel heb dat het tweede semester eigenlijk geruisloos voorbij is getrokken. Veel mensen zagen bijvoorbeeld op facebook of instagram dat ik had aangekondigd dat ik zwanger was, en zagen me maanden later pas voor het eerst in het echt al met een enorme toeter rondlopen. Eigenlijk best wel jammer. Ik denk dat veel mama's die zwanger zijn geweest in deze periode (en dan bedoel ik vooral de 1e Corona golf) dit gevoel wel herkennen. Mensen waren toen nog echt bang, hielden zich veel strenger aan de regels, en voor ons als zwangeren was het ook spannend! Want ja, wat deed Corona met een pasgeboren baby? 

Voor ik het wist kondigde het derde trimester zich al weer aan. En dat in die vreselijk bloedhete zomer van 2020!Het verhaal gaat verder in mijn volgende blog! :)