Straks is het weer een huilbaby...

Verlof! Daar was ik aan toe. Even gedachten verzetten. Merk dat ik toch wat nesteldrang krijg. Alles klaar willen hebben. In mijn hoofd ben ik nog niet zover dat de baby kan komen. Ik moet, naja wil, vooral nog vanalles. 

Ziekenhuisafspraken voor de kinderen. Zo word morgenochtend onze zoon geopereerd voor buisjes. Wat zijn we ontzettend blij dat dit nog kan voor de baby komt. Hij heeft al meer dan 40 oorontstekingen gehad en in december was zijn laatste buisje uit zijn oor gekomen. De kno arts heeft hem direct op de lijst gezet voor nieuwe en twee weken geleden kregen we te horen dat morgen eindelijk de dag is. We hopen dat hij weer iets minder hard praat en vooral dat het weer helpt tegen de druk in zijn oren met de oorontstekingen. 

Onze dochter moet woensdag voor controle naar de kno. De kinderarts en de diëtiste zien het liefst dat haar keelamandelen er zo snel mogelijk uit gaan ivm dat deze enorm zijn en ze dus slecht eet en al meer dan een jaar bijvoeding krijgt om maar op gewicht te komen. We hopen dat als de keelamandelen eruit zijn ze beter zal eten en ze vooral niet meer zo snel moe is.

Allemaal van die dingen wat dus nog even "moet". Daarnaast wil ik nog wat babykleertjes naaien, wil nog een maxicosi voeten zak naaien en wil nog foto's uitzoeken. 

Ondertussen word ik komende week ook getest op de GBS en moet ik naar de verloskundige voor de 35 weken echo en einde van de week naar de gynaecoloog. Er ligt al een heel duidelijk plan van aanpak voor de bevalling. Aangezien de vorige twee keren ik bewezen heb dat ik natuurlijk kan bevallen maar dat de placenta zeer moeilijk komt, is er besloten dat we heel snel na de bevalling naar de ok gaan. Samen met de gynaecoloog waren we er over eens dat ik liever onder narcose ga om de placenta te verwijderen zonder dat ik veel bloedverlies heb, als dat ik weer veel bloedverlies heb en hier weer maanden van moet bij komen.

Ook een klein, toch wel groot ding: zal mijn man aanwezig kunnen zijn bij de bevalling. Hij is internationaal chauffeur. Ik word sowiso ingeleid maar het kan altijd eerder komen. Wie weet zit hij in zuid Duitsland of Polen. Dan is hij wel even onder weg om hier te komen. En daarbij, als ik alleen ben als mijn vliezen breken, moet ik zo snel mogelijk naar het zieke huis om aan de antibiotica te gaan vanwege de hoge kans op de GBS. Ik probeer er zo min mogelijk aan te denken en het noodplan ligt er wel. Maar toch bij alle kleine steken of veranderingen sta ik wel even "aan".

Nu alles dichterbij komt, grijpt het me ook wel aan. Wat voor kindje zal het worden. Hoe zal het er uit zien.. Maar ook zorgen. Straks is het weer een huilbaby. Kunnen we dit nog aan? Ja, we hebben heel bewust gekozen voor een derde kindje maar we hebben echt allebei wel een deuk opgelopen van onze zoon. Weken, maanden lang alleen maar gehuild. Ja, er was een medische reden. Meerdere zelfs. Daarom hebben we ook afgesproken dat we zodra we het gevoel hebben dat er een allergie speelt of wat anders we direct naar de huisarts gaan. Bij onze zoon heb ik emdr nodig gehad om alles te verwerken. Daarom is het misschien ook allemaal wat extra spannend. 

Mijn man zei voor de grap: kunnen ze niet na de geboorte alle amandelen er direct uithalen en direct buisjes plaatsen? Dan hebben we dat maar weer gehad. Haha, was het maar zo makkelijk. We weten niet wat het ons brengt. Als het kindje ook een kno kind word, dan ga ik met alle liefde ook met dit kindje naar de kno. We weten de weg inmiddels goed te bewandelen. 

Maar wat er natuurlijk ook door ons hoofd speelt is hoe de kinderen gaan reageren. Vandaag heb ik samen met ze de box in elkaar gezet. Onze zoon kwam direct met zijn gereedschapskoffer om te helpen en onze dochter zocht direct speelgoed op voor de baby. Het word voor hun zo ook allemaal wat tastbaarder. We proberen ze in zo veel mogelijk dingen te betrekken en merken dat ze her allemaal ook wel interessant vinden. Onze dochter heeft een afstreepkalender met hoeveel nachtjes nog slapen tot de baby komt. Onze zoon heeft een nieuwe slaapkamer gekregen en hij weet heel goed dat de baby op zijn oude kamer komt te slapen.

We beginnen bijna aan een nieuw hoofdstuk. Wat het ons brengt weten we niet, gelukkig maar. We wachten het rustig af en kijken er naar uit dat we ons kindje in onze armen mogen sluiten!♡

Leestip: PLUS-size en met heel je zwangere lichaam op de foto: "Ik lijk meer dik dan zwanger"