"Sorry mevrouw, we hebben slecht nieuws".

Voordat wij hadden besloten om onze kinderwens in vervulling te laten gaan, heb ik eerst meerdere gesprekken gehad met een Klinisch geneticus. Het basaalcelnaevus syndroom die ik heb, waar ik in de volgende post wat meer informatie over geef, is voor 50% erfelijk. Dus wilde ik het liefst wel weten wat mij allemaal te wachten zou staan en welke opties ik allemaal heb. Ik kan doormiddel van IVF zwanger worden, waarbij ze de 'gezonde'  eicellen kunstmatig gaan bevruchten en die kunnen ze dan terugplaatsen. Ook is er een optie om op een natuurlijke manier zwanger te worden en dan een vlokkentest kunnen doen rond week 11. Uit die vlokkentest moet dan dus blijken of ons kind hetzelfde syndroom heeft of niet. En vanuit daar kunnen we de beslissing nemen of wij de zwangerschap af gaan breken of dat wij er dus voor kiezen om een kind te krijgen met hetzelfde syndroom,Na 2 jaar en inmiddels 4 miskramen verder bleek ik weer opnieuw zwanger te zijn. En dan maar hopen dat alles goed mag blijven gaan. Er was vrij snel een intake gesprek geregeld voor de vlokkentest. Ze nemen dan wat vlokken uit de placenta. Dit doen ze vaginaal of via de buik. Het DNA van de kleine zit in die vlokken, waardoor ze dus kunnen zien of er een afwijking in zit of niet. Ze doen tevens ook direct een sneltest om te kijken of of het kind het downsyndroom, trisomie 13 en 18 heeft. Ook het geslacht is dan al bekend. De uitslag van de sneltest en het geslacht is na 3 dagen al bekend. Op de officiële uitslag van mijn ziekte moeten we 2 weken wachten.Op 14 februari 2017 was het dan zover. Ik kan jullie vertellen dat ik nog nooit zo zenuwachtig ben geweest. Ik zag er zo enorm tegenop en had echt verwacht dat hij onwijs pijnlijk zou zijn Dit bleek dus totaal niet zo te zijn! Dus mochten jullie ook ooit een vlokkentest moeten doen, het hoeft niet altijd pijnlijk te zijn! Mijn placenta lag helemaal bovenin aan de achterkant. Daardoor zeiden ze van tevoren al dat wanneer het niet lukt, ze het de volgende keer via de buikwand gaan proberen. Gelukkig was het gelukt en hadden ze zelfs na één keer prikken al voldoende vlokken. Dus op naar huis, lekker uitrusten en afwachten tot de uitslag bekend is. Na 2 dagen werd ik gebeld dat de uitslag van de sneltest goed was en wij in verwachting waren van een zoontje! Helemaal in de wolken en wat wordt het dan ineens 'echt'. Na een kleine 2 weken kregen wij dan de officiële  uitslag. Ik werd gebeld door een anoniem nummer. En dat is in mijn geval altijd het ziekenhuis. Stront zenuwachtig en het hart zat in mijn keel. Haar eerste zin was direct; "Sorry mevrouw, ik heb slecht nieuws voor u". Ons zoontje blijkt hetzelfde syndroom te hebben. En wat nu? Gaan we het laten weghalen? Of 'houden' we hem? Maar waarom zouden wij ons kind weg laten halen? Dat kleine spruitje die wij al een aantal keren mochten bewonderen op verschillende echo's. Een klein frummeltje met alles erop en eraan en wat al heerlijk aan het rondzwemmen was. Met mij is toch verder ook niks mis? Natuurlijk weet ik dat er vele ergere symptomen zijn. Daar zijn wij ons heel erg goed van bewust. Maar wat nou als hij het niet zo erg heeft. Dan kan hij een normaal leven leiden net zoals ieder ander. Alleen dan wel met af en toe wat ziekenhuisafspraken tussendoor. Want er bestaat wel een protocol voor ons syndroom en daarbij horen dus een aantal jaarlijkse ziekenhuisafspraken. Na het er samen een aantal keren met elkaar over te hebben gehad, hebben wij besloten om hem niet weg te laten halen en ervoor te gaan.We hebben al tijdens de zwangerschap verschillende gesprekken gehad in het ziekenhuis over wat ons staat te wachten wanneer hij geboren zou worden. Er worden direct meerdere onderzoeken gedaan en wanneer hij een paar weken oud is zouden we bij de kinderarts langskomen om de rest van alle protocollen te bespreken. Tijdens een patiënten meeting (allemaal mensen met mijn syndroom) kwam toevallig ook nog kinderwensen aan bod. Het ging eigenlijk alleen maar over het voorkomen van zwanger worden, weg laten halen, etc. Het voelde zo verkeerd om daar te zitten! Alsof dit syndroom het eind van de wereld zou betekenen. Natuurlijk weet ik dat sommige mensen er elke dag mee in hun maag zitten om dit syndroom te hebben, maar om het nu alleen maar te hebben over het voorkomen van zwanger worden, en het af te laten breken op het moment dat je wel zwanger bent en het blijkt dat het kind hetzelfde syndroom hebt.. Echt een 'no go' als er een zwangere tussen zit die zwanger is van een prachtig kindje met hetzelfde syndroom. En wat ben ik ontzettend blij dat wij niet geluisterd hebben naar de rest. Op 23 augustus 2017 is het allermooiste jongetje van de wereld genaamd Fynn geboren!  Inmiddels heeft hij ook een compleet ziekenhuis leven, maar hij gaat met ontzettend veel plezier naar het ziekenhuis en hij doet het echt super goed! Wij zijn zo ontzettend trots op heb. Het is een heel lief, rustig en zorgzaam mannetje en een hele trotse grote broer van zijn zusje Liv (die overigens niet het syndroom heeft). Ik denk dat menig mens nog iets kan leren van zijn doorzettingsvermogen en positiviteit. Een onwijs verliefde moeder hier die inmiddels al een heel lang verhaal heeft zitten typen, haha.