Ongeloof, letterlijk...

Inmiddels is met het plaatsen van deze blog het eerste trimester al verstreken, en ben ik inmiddels al 21 weken zwanger van ons regenboogkindje. Dit na de stilgeboorte van ons engeltje Jaime in februari en de vroege miskraam (biochemische zwangerschap) begin mei.

Ook al is de echofoto (van de 13-weken echo) hierboven het beste bewijs (samen met alle andere echo's), dat er een lief klein kindje in mijn buik groeit, geloof ik het nog steeds niet dat het echt zo is.

Ik heb geen idee wanneer ik het dan wel ga geloven. Ik zie mijn buik alweer goed groeien, een collega vroeg me zelfs nog of ik een binnenbuikse ontploffing had gehad, dit zou een goed teken moeten zijn zou je zeggen, maar ik ben nog steeds niet overtuigd. Misschien dan wel als ik dit kindje kan voelen bewegen? Ik heb tijdens de 13-weken echo gehoord dat de placenta weer aan de achterkant zit (net zoals bij Jaime), dus dat is gunstig. Jaime heb ik voor het eerst (en misschien gelijk ook wel voor het laatst) gevoeld net voor de 16 weken zwangerschap. Ook bij dit kindje heb ik voor het eerst iets rond dezelfde als bij Jaime gevoeld.

Na de blijdschap van de positieve test, veranderde dit eigenlijk best snel in vrij "emotieloos", en het zelfs naar de achtergrond willen drukken, rondom de hele zwangerschap, dus omdat ik het niet geloof dat het weer echt zover is. Want, er is dit jaar natuurlijk zo ontzettend veel heftige/traumatische dingen gebeurd.

Het ging eigenlijk van emotieloos naar het niet geloven. En ook al kon ik er niet omheen. Vrij snel na de positieve test begon ik al allerlei kwaaltjes te krijgen als heftige misselijkheid, moe, en die heerlijke kokhalsneiging met tandenpoetsen. Zo snel en erg dat ik al een beetje bang was dat het er twee zouden zijn. Dit hebben we ook aan de verloskundige meteen bij de eerste echo rond 8 weken gevraagd of ze goed wilde kijken of het er geen twee waren, en "gelukkig" is het er gewoon eentje, haha! (Tweeling zou natuurlijk ook hardstikke welkom zijn, maar dat zou toch even wat stress en gedoe opleveren). En man, wat is het toch pittig als je je zwangerschapskwaaltjes moet zien te verbergen, en die buik die al wat begon te groeien. Maar nu bij het schrijven van deze blog weet onze omgeving het al. En hoef ik gelukkig niks meer te verbergen!

Ik leefde een beetje van echo naar echo. En weer die opluchting als er een kloppend hartje te zien is, voor zover gezien kan worden dat alles in orde is. En dat is natuurlijk voor iedere zwangere en haar partner al super spannend, laat staan als je zoiets als ons hebt meegemaakt (en met mij helaas nog vele andere ouders).

Er moest natuurlijk ook weer de bekende dingen geregeld worden, zoals kinderdagverblijf, kraamzorg enz. Ik merkte heel erg dat ik hier veel moeite mee had, want ja, het kan ook zomaar eens weer fout aflopen, en als je zelf niet eens gelooft dat je zwanger bent (ook al kun je er niet omheen)... Ik heb heel eerlijk met frisse tegenzin mijn moed verzameld en het toch geregeld. En dat voelt dan achteraf toch wel fijn, wetende dat dat gewoon gedaan is.

En oh, wat was die weer spannend. Voor het eerst weer in dezelfde stoelen bij de wachtruimte plaatsnemen, en in dezelfde ruimte, op datzelfde bankje, als toen we in februari het vernietigende nieuws over onze Jaime te horen kregen (maar gelukkig waren wij aan de vroege kant, en was de echoscopiste dat ook, en werden we 10 minuten eerder naar binnen geroepen). Dat was echt pittig, en de angst kwam weer naar boven. Gelukkig was de echoscopiste hiervan op de hoogte en ze was heel lief, vriendelijk en meelevend. En zodra ze echokop op mijn buik zette, voordat ik het zelf überhaupt kon zien (want ik was nog aan het zoeken) zei ze al dat er een mooi kloppend hartje was. En toen was het wel even spannend ofer niks gevonden zou worden. Maar wat een last viel er van onze schouders.

Ook hier zag ik best wel tegenop. Ik wist al dat ik het idee van deze lieve foto wilde gaan doen. Dat had ik al ergens op internet voorbij zien komen, en dit moest het worden en niks anders. En zeg nou zelf, dat blije koppie van Jack, daar wordt je toch wel vrolijk van? Ik wil van zoiets altijd toch wel iets speciaals maken. Want hoe bijzonder is een nieuw leven dat op komst is? Ik heb deze foto, samen met een foto van het letterbord in een fotolijst gedaan, een paar regenboogstickers en babysokjes erbij.

De voorbereidingen hiervoor vond ik best lastig, want wat als het alsnog mis zou gaan? Dan hadden we onze naasten met blij nieuws verheugd, om ze vervolgens weer verdrietig nieuws te moeten vertellen. Maar tot op heden gelukkig is er niks aan de hand.

Ik vond het wel moeilijk om iedereen op de hoogte te stellen. Ik had er zelfs geen zin in om het te doen. Maar wat was iedereen blij voor ons! Soms zelfs tot tranen geroerd, echt heel bijzonder. Dat gaf wel weer soort van nieuwe energie. Ook al geloof ik het zelf nog steeds niet.

En dan was er nog het puntje: Mijn eigen moeder... Hier heb ik sinds het afscheid van onze Jaime geen contact meer mee gehad, omdat ze me tot op het bot gekwetst heeft (en eigenlijk is dat voor mij nog te zacht uitgedrukt). En ze dat helaas zelf niet eens door heeft. Ik heb er met mijn partner, en mijn zus over gehad. Mijn zus neigde al, naar een geboortekaartje als de kleine geboren zou zijn. Heb ik ook nog wel even kort overwogen. Maar dat kon ik niet. Ik vond niet dat ik het kon maken om haar helemaal niks te laten weten. Dus ik had de foto's van de bekendmaking maar in een envelop gedaan en bij haar in de brievenbus gegooid. Ze heeft de foto's inmiddels gezien en ook een kaartje gestuurd. Nu nog goed nadenken wat ik hiermee wil, met haar. Dat weet ik nog niet.

Bij de laatste controleafspraak bij de gynaecoloog zei ze dat ik hun mocht bellen, wanneer ik weer zwanger zou zijn. Advies om controle en bevalling bij gynaecoloog te doen bij een volgende zwangerschap stond ook in mijn dossier. Ik vroeg haar of dat ook echt moest. Ze liet de keuze bij mij, waar ik me prettig bij zou voelen. Ik had voor mezelf eigenlijk al vrij snel de keuze gemaakt: Verloskundige. Liever niet in het ziekenhuis, dat "klinische" bij de gynaecoloog. En aangezien dat wat er gebeurd is met Jaime, eigenlijk pure pech is geweest met de CMV-infectie, en de kans op herhaling volgens de gynaecoloog klein is, heb ik de verloskundige gebeld.

Het is een hele fijne praktijk, met kundige en lieve mensen. Ze hebben alle tijd en begrip voor ons. Als ik wil mag ik altijd een keer extra op controle. En dan, als alles goed mag blijven gaan, hoop ik dat ik weer een mooie thuisbevalling mag hebben.

Ik zat al bij de pop-poli tijdens de zwangerschap van Jaime (en achteraf wel een beetje te verklaren waarom ik me zo voelde tijdens die zwangerschap, waarschijnlijk heb ik al onbewust aangevoeld dat er iets niet goed zat). Ik zou langzaamaan de switch gaan maken naar de "gewone" GGnet, om mijn problemen aan te pakken van o.a. mijn jeugd en alle traumatische gebeurtenissen in mijn leven. Daar zit zoals bij iedereen vast wel bekend is, een gigantische wachtlijst. Ik zou dan afentoe bij de pop-poli nog een afspraak hebben, zodat ik niet helemaal "hulploos" zou zijn in de tussentijd bij het wachten.

Maar surprise, toen kwam deze zwangerschap eraan, en nu blijf ik bij de pop-poli tot 3 maanden na de bevalling van dit kindje. Ondertussen blijf ik wel op de wachtlijst staan van het GGnet, en hopelijk is de timing goed, dat ik tegen die tijd ook daar terecht kan!

Voor nu blijf ik hopen dat deze zwangerschap wel tot een goed einde gebracht kan worden, en we in maart een gezonde baby in onze armen mogen sluiten. Met mijn schoonmoeder die dan ook op visite is in Nederland. Dit wordt voor haar het laatste kleinkind. Dus hoe bijzonder is het voor haar dat ze dit nog één laatste keer mag meemaken, van dichtbij. En hoe deze zwangerschap ook gaat lopen, of het nou goed of fout afloopt, dit wordt letterlijk onze laatste "kans". Dat heb ik al heel duidelijk gemaakt bij mijn partner. Ook al zou het nu weer fout aflopen, ik wil hierna niet meer zwanger worden. Een stilgeboorte en 2 maanden daarna nog eens een vroege miskraam, vind ik meer dan genoeg verdriet en ellende, daar wil ik niet nog een keer doorheen gaan. En hij staat er gelukkig achter.

En ik blijf hopen dat ik het geloof en vertrouwen (voor zover dat kan natuurlijk) weer terug ga krijgen. En er ruimte over blijft om toch een beetje te kunnen genieten van dit nieuwe wondertje, wat ons gezin echt compleet gaat maken!