1 jaar geleden
Na regen komt zonneschijn…
Opeens was daar een wonder…
Ruim een jaar geleden schreef ik mijn laatste blog. Ik was klaar met de behandelingen voor mijn borstkanker, en moest nu weer zelf gaan uitzoeken, hoe mijn leven te leiden, zonder afspraken die ver van te voren vast stonden.
Ruim 2 jaar terug schreef ik een blog over onze secundaire kinderwens, die door PCOS en de kankerdiagnose een stuk onzekerder werd.
Tevens moest ik ruim een jaar wachten na mijn laatste chemo’s, alvorens ik kon laten onderzoeken of ik überhaupt nog vruchtbaar zou zijn, na alle medische behandelingen.
Vanaf november 2022 was het moment dat ik kon bellen met de fertiliteitskliniek in de VU, om een onderzoek in te laten plannen. Hoewel deze datum lange tijd in mijn geheugen vastgezet stond, bleek ik in december hier helemaal niet meer aan gedacht te hebben.
Ik was veel te druk met uitzoeken, hoe ik het gewone leven weer moest oppakken, een fulltime baan, en een schoolgaand kind, een huishouden, een man, en familie en vrienden waarmee je ook weer vaker wil afspreken.
En lange tijd moest ik dat soort afspreken nog steeds goed op elkaar afstemmen, omdat ik gerust 2 dagen herstel minimaal nodig had. Een etentje met de meiden vergde ontzettend veel energie, en ik kon dan het hele weekend letterlijk met migraine en doodziek op bed liggen.
Wel had ik in dat jaar gemerkt dat mijn cyclus opeens een stuk regelmatiger was, voor het eerst in jaren werd ik vrijwel elke maand ongesteld. Een hele gewaarwording na jaren geen cyclus gehad te hebben, ook voor mijn kankerdiagnose al. Wel menstrueerde ik zodanig veel, dat ik er letterlijk moe van werd, ijzertekort, bloedwaardes die zakten, puur door de hevige menstruatie, die vaak ook anderhalve week aanhield. Tel dat op bij mijn toch al verminderde energie, en je snapt hoe ik die weken doorkwam.
Al met al wilde ik rond december/ januari 2023 toch maar eens een afspraak maken bij de VU. Ik wilde weten waar ik aan toe was, en of die cyclus echt “gereset” was, of dat dit de laatste stuiptrekkingen waren alvorens ik in de overgang zou raken.
Wel deed ik in dat jaar diverse malen een zwangerschapstest… your never know.
Met de feestdagen die er aan kwamen, verjaardagen en etentjes met kerst bij familie, waarbij ik altijd toch wel een wijntje (of meer) neem, besloot ik voor de zekerheid toch ook een test te doen.
En tot mijn grote verbazing dacht ik opeens 2 streepjes te zien 😳. Omdat het een goedkope test was, vertrouwde ik het niet helemaal, en besloot ik later op de dag de digitale testen van Clear blue te kopen.
Toen ik een paar uur later die test deed, kwam er al vrij snel in beeld “zwanger” , 1-2 weken!
Meteen de test laten zien aan mijn man, en beiden keken we elkaar vol ongeloof aan.
Na 7 jaar proberen en vele tegenslagen verder, was ik dan toch weer zwanger!
Waar ik normaal in december mijn controlescan had, en tot nu toe steeds een positieve uitslag kreeg, waaruit bleek dat de kanker nog weg was, nu dus een andere positieve uitslag!
Het waren super spannende weken tot de eerste echo, we hoopten zo dat we eindelijk eens een goede eerste echo zouden krijgen.
En ja hoor, ik zag meteen een kloppend hartje, wat een geluk!❤️
We besloten om het Milo vanaf dat moment ook te vertellen, en ik heb nog nooit iemand zo zien stralen!
“Mama, ik heb zó lang gewacht, eindelijk!”
Inmiddels ben ik alweer ruim 24 weken zwanger, zijn alle echo’s en testen tot nu toe goed, en heb ik gelukkig weinig klachten. Toch altijd spannend na alle chemische troep en de aanslag op mijn lijf in de afgelopen jaren. Maar we genieten volop, en kunnen allemaal niet wachten tot we “zusje” in onze armen mogen sluiten. ❤️
